In zijn jeugd loog
en jatte Abdel Sel-
lou alles bij elkaar.
Zelfs de tas van
een oud vrouwtje
was niet veilig. To
tale gevoelloos
heid was zijn wa
pen. Totdat hij de
verzorger werd
van een gehandi
capte man. Zijn le
ven is verfilmd in
'Intouchables'.
SPECTRUM 5
44
interview
Alles gaat
zo snel
voorbij, dat
je eindeloos
dezelfde
fouten kunt
maken
ZATERDAG 1 JUNI 2013
Aan egoïsme heb je niets
door Anja van den Akker
Dankzij de film In
touchables kent
een miljoenenpu
bliek hem als
Driss, de persoon
lijke verzorger
van de steenrijke,
maar verlamde Parijzenaar Philippe
Pozzo di Borgo. Nu ligt er het boek ]ij
veranderde mijn leven waarin Abdel Sel-
lou voor het eerst zijn ziel blootlegt.
„Meneer Pozzo heeft jaren gezeurd
om dit boek. Hij dacht dat het thera
peutisch zou werken", zegt Abdel Sel-
lou (43) tijdens een bliksembezoek
aan Nederland. De kleine, gedrongen
man lijkt uiterlijk totaal niets op zijn
alter ego uit Intouchables, de atletische
Driss (een rol van Omar Sy). „Ik lijk
meer op Shrek. Beschouw dit boek als
een bedankje aan meneer Pozzo. Hoe
wel ik nooit genoeg terug kan doen
voor alles wat hij heeft gedaan." Door
Pozzo heeft Abdel Sellou zijn gevoello
ze masker durven laten vallen. En hij
heeft een boodschap: In dit leven is al
les mogelijk. Hij is er het levende be
wijs van.
Het crimineeltje Abdel, dat zich totaal
niet in anderen kan inleven, die schijt
heeft aan normen en waarden en om
de haverklap in de gevangenis be
landt, belt op een dag doodleuk aan
bij miljonair Pozzo om een baantje.
Hij wil eigenlijk helemaal geen werk,
maar hij heeft een handtekening no
dig om zijn uitkering te behouden.
Helaas neem Pozzo hem, tot ontstelte
nis van de rest van de staf, aan als per
soonlijk verzorger en chauffeur. „Ach,
waarom zal ik die man niet een paar
dagen mijn armen lenen", denkt Sel
lou. Hij krijgt immers onderdak en
kan meteen 'die burgertrutjes af en
toe in hun billen knijpen'. De verlam
de meneer Pozzo beschouwt hij aan
vankelijk als een 'dooie met een
hoofd dat het nog doet'. Die 'paar da
gen' worden tien jaar. De rest van het
verhaal is bekend. Beiden krijgen een
nieuw leven. Nog altijd hebben de
mannen contact met elkaar.
Samen halen ze als Intouchables (on-
aantastbaren) op hilarische en ontroe
rende wijze zoveel mogelijk moois uit
het leven. Ondanks de lichamelijke
pijnen en het intense verdriet van Poz
zo, die zijn vrouw verliest aan kanker.
Voor het eerst praat Abdel Sellou over
zijn leven dat aan de vriendschap
voorafging. Hij heeft het al die jaren
niet gekund. Nu is hij er klaar voor.
Sellou's ouders leveren hem, als hij
4 jaar oud is, voorgoed af bij tante
Amina en oom Belkacem in Parijs. Als
een soort postpakketje, samen met
zijn oudere broer. Vader en moeder
hopen dat hun jongens het bij dit kin
derloze echtpaar beter krijgen dan in
Algerije. Vanaf nu is hun echte mama
niet meer hun mama. „Zo mogen we
haar niet meer noemen. We mogen
zelfs niet meer aan haar denken. Tan
te Amina is nu mama." Amina belooft
hen liefde, maar wat dat is, weten de
broertjes niet.
Pas als Sellou volwassen is, zoekt hij
zijn ouders weer op in Algerije. „Ze
waren heel verlegen. Er zijn daar nog
veel taboes. Het respect dat je voor
hen moet hebben, blokkeert alle com
municatie." In het boek blijven zijn
biologische vader en moeder, broer
en drie zussen bewust naamloos. „Ik
zou niet weten wat hun reactie was
geweest. Ik ken hen helemaal niet.
Daarom heb ik het zo gelaten." Tegen
woordig is hij vaak in Algerije, waar
hij een kippenbedrijf runt.
Zijn nieuwe ouders geven hem alle
vrijheid. Zoveel, dat hij als kind am
per normen en waarden leert. „Alles
gaat zo snel voorbij, dat je eindeloos
dezelfde fouten kunt maken", is zijn
motto. Jatten, liegen, opgepakt wor
den, weer op vrije voeten komen en
dan alles van voren af aan opnieuw
doen. Klappen krijgen of celstraf. Het
maakt hem niets uit, alles is daarna
toch weer gewoon hetzelfde. Hij mist
niets of niemand, zijn ongevoeligheid
geeft hem het gevoel van onoverwin
nelijkheid. Hij spijbelt, slaapt vaak bui
ten en komt amper nog thuis. Maar
bij drugs en moord ligt zijn grens. Die
grens passeert hij niet.
Het begrip vader blijft zijn hele leven
een vaag begrip. Zelfheeft hij inmid
dels in Parijs een vrouw en drie kinde
ren en doet hij als papa erg zijn best.
De vrijheid die hij als jongen had,
geeft hij zijn kinderen ook. „Zoveel,
dat ze dezelfde stommiteiten als ik
zouden kunnen uithalen. Gelukkig
neemt mijn vrouw het grootste deel
van de opvoeding voor haar rekening.
Toch geloof ik dat een kind los van de
opvoeding zijn eigen weg kiest.
Ouders willen altijd het beste voor
hun kinderen. Desondanks zijn er
Beelden uit de film Intouchables. foto's PR
dokters en dieven.
Dat zijn ouders hem weggaven be
grijpt hij achteraf. „Het is een kwestie
van cultuur. In de westerse wereld
wordt zoiets gezien als een scheiding.
In Algerije beschouwt men het als
mensen bij elkaar brengen. Het ge
beurt nog steeds."
Vaak wordt hem gevraagd waarom uit
gerekend Philippe Pozzo hem heeft
weten te temmen. „Pozzo trapte niet
meteen bij mij op de rem. Dat deed
hij heel geleidelijk en steeds precies
op het juiste moment", blikt Sellou te
rug. Dankzij hem is hij van 'hoop
naar vreugde gegaan via het hart'.
Nou, van die woorden kijkt hijzelf
ook op. 'Ik heb altijd maten, makkers
en handlangers gehad. Misschien is
meneer Pozzo gewoon een vriend. De
eerste. De enige', besluit hij zijn boek.
„Vriendschap is respect hebben voor
elkaar. Daar gaat het om. Je moet geen
spelletjes spelen. Ook niet met jezelf.
Ongevoeligheid is geen wapen maar
een regelrechte leugen", zegt de man
die ooit een moord voor zijn ogen zag
plegen. Het deed hem helemaal niets.
Het leek op een ongeluk of fragment
uit een film. Zoiets.
„Veel mensen gedragen zich zoals ze
zouden willen zijn. Maar je moet ge
woon jezelf accepteren zoals je bent.
Dat is misschien nog wel het moeilijk
ste." Sellou heeft geleidelijk aan de ba
lans opgemaakt. Wie hij is en wat hij
wil met anderen. „Aan egoïsme heb je
niets."
Alleen zo konden Pozzo en hij vrien
den worden. „We hadden aanvanke
lijk werkelijk niets gemeen. Het enige
wat we deelden was dat we samen
om iets konden lachen." Ze dachten
niet aan het verleden of de toekomst.
Ze leefden van het ene moment naar
het andere. Vandaar dat Pozzo in al
die jaren nooit iets persoonlijks te we
ten is gekomen over Sellou. „Hij is
dan ook ontzettend trots op mijn
boek.
„Als iemand mij vroeger had gezegd
dat ik nog eens een boek zou schrij
ven, had ik hem hard uitgelachen. Ik
kon amper lezen en had nog nooit
iets goed onder woorden gebracht",
zegt Sellou. Pozzo leerde hem lezen.
Als u mij leert lezen, leer ik u leven,
was de deal. Beide beloftes zijn inge
lost.
Op het nachtkastje van Sellou ligt nu
het boek De Pest van Albert Camus.
„Beetje zwaar, ja. Zeker omdat er geen
plaatjes in staan. Eigenlijk dacht ik dat
het over een meisje ging. Maar nu ik
er eenmaal in ben begonnen, boeit
het me toch wel."
De Abdel van vroeger boeit hem ech
ter niet meer. Die is weg.
Gewetensvraag: heeft hij ook afge
leerd om te liegen? Hij lacht. „Wil je
een eerlijk antwoord? Ja en nee. Als ik
bijvoorbeeld een vrouw zou willen
versieren en ik ben helemaal eerlijk,
heb ik snel een klap te pakken. Laat ik
het zo zeggen: je hebt in dit leven de
slechte en de goede leugen."
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
