_lU_
28 ZEELAND
BIENNALE VENETIË
Lorenzo Benedetti, directeur van De
Vleeshal in Middelburg, weet de ogen
van de mondiale kunstwereld op zich
gericht bij de Biënnale van Venetië.
Het voelt heel speciaal dat
iets waarvan we zelf
overtuigd waren dat het
heel goed was, ook zo
wordt opgepakt
Een explosie in slow
door Rolf Bosboom
Zijn ze nou nóg niet klaar? Het is
woensdagochtend tien uur. Over
een uur komt minister Jet Busse-
maker de Nederlandse inzending
van de Biënnale van Venetië ope
nen, maar de ramen van het nationale pavil
joen - zestig jaar geleden ontworpen door Ger-
rit Rietveld - zijn dichtgeplakt met oude kran
ten. Alsof er binnen nog volop wordt gewerkt
om alles op tijd af te krijgen.
Niets is echter wat het lijkt bij Mark Manders
(1968), de kunstenaar met wie curator Loren
zo Benedetti (1972) samen door het Mond
riaan Fonds is geselecteerd om Nederland te
vertegenwoordigen op een van de grootste en
belangrijkste manifestaties op het gebied van
hedendaagse kunst. De kranten op de ramen
zijn nep, door Manders zelf gemaakt. Ze scher
men de buitenwereld af van dat wat hij bin
nen toont. De teksten bestaan uit willekeurige
Engelse woorden en zijn dus zonder beteke
nis. Er is geen enkele verwijzing meer naar
een tijd of een plaats. Er is alleen het hier en
nu.
In de Giardini, het stadspark aan de oostkant
van Venetië en het hart van de Biënnale, heb
ben dertig landen een eigen paviljoen. Olanda
heeft met het Rietveldgebouw zonder meer
een van de mooiste. Het is bovendien strate
gisch gelegen: nabij de ingang en naast het
Centrale Paviljoen.
Maar het is niet alleen het gebouw dat de aan
dacht trekt dezer dagen, als iedereen die er in
de kunstwereld toe doet - of meent te doen -
alvast een kijkje mag nemen. Het zoemt, het
gonst in Venetië. Nederland heeft, precies hon
derd jaar nadat het voor het eerst deelnam aan
de Biënnale, ditmaal werkelijk iets bijzonders
in huis, bezweren mensen die het kunnen we
ten. Het is nu al, samen met Italië, de gunste
ling van de bezoekers.
Om elf uur is het dan ook druk met genodig
den en andere belangstellenden voor het bor
des van het paviljoen. Als Birgit Donker, direc
teur van het Mondriaan Fonds, hen welkom
heet en zegt dat zij, vóór alles, Mark Manders
en Lorenzo Benedetti wil 'bedanken en prij
zen', barst er spontaan een uitbundig applaus
los, inclusief instemmende kreten.
„Zij hebben een uitzonderlijke prestatie gele
verd", zegt Donker. „Mark en Lorenzo hebben
een tentoonstelling gemaakt die bijzonder aan
spreekt, een visueel gedicht. Ik denk dat dit
een perfect voorbeeld is van het hoge niveau
van de hedendaagse kunst in Nederland mo
menteel."
Benedetti en Manders, die zoveel uiterlijke ge
lijkenissen vertonen dat het broers hadden
kunnen zijn, luisteren bescheiden naar de
zang. Benedetti, zoon van een Italiaanse vader
en een Nederlandse moeder, neemt even het
woord. „Marks werk past perfect in deze archi
tectuur. Het is bijna alsof het paviljoen voor
hem is gebouwd", verklaart hij de keuze voor
Manders. „1\vintig jaar van zijn werk komt
hier heel intens samen."
Minister Jet Bussemaker, die vlak voor de offi
ciële opening al even is rondgeleid, noemt het
werk van Manders 'zeer fascinerend'. „Het is
expressief, krachtig en vol spanning. Of zoals
de kunstenaar zelf zegt: een explosie in slow
motion. Een zeer treffende omschrijving. Het
is werk dat verrast, ontroert en vragen op
roept, zoals alle goede kunst doet."
De bewindsvrouw memoreert dat Nederland
zich in het verleden heeft afgezet tegen de na-
Lorenzo Benedetti
