Een theaterdier in hart
en nieren. De passie van
danser, choreograaf en
regisseur Barrie Stevens
is gewoonweg niet te
blussen. Bijna 70, maar
'ik wil nog zoveel!'.
SPECTRUM 5
Tevreden
zijn met
simpele
dingen.
Niet meer
steeds nog
meer willen.
Dat is niet
gezond
gen in Londen. Ook na de breuk ging
hij niet terug. „Ik denk wel eens: Als
ik in Engeland was gebleven, had ik
misschien meer bereikt. Maar aan de
andere kant: ik heb hier zoveel ge
daan!"
Hij was altijd op zoek naar perfectie
in woord en beweging. Dieptepunten
waren er ook. Genoeg gezegd over
zijn juryschap bij de Soundmixshow,
dat hem jaren volop aandacht bezorg
de, tot het van de ene op de andere
dag ophield. Of het faillissement van
zijn dansschool op de Amsterdamse
Kloveniersburgwal die hij eind jaren
tachtig vijfjaar lang bezat. Artistiek
was het een bruisend geheel, met do
centen uit het buitenland en een
prachtig lesprogramma. Maar ook met
hoge kosten, en een creatieve direc
teur zonder financieel expert naast
zich. Het allerergste was nog wel zijn
gedwongen afscheid in 2009 als artis
tiek directeur van de musicaloplei
ding van de Fontys Hogeschool in Til
burg. „Door het systeem was dat afge
lopen omdat ik 65 werd. Alles wat je
hebt gedaan en meegemaakt lijkt niet
meer te tellen. Ik kón het gewoon niet
accepteren."
Ouder worden is sowieso niet makke
lijk voor iemand met zoveel ambitie.
„Ik wil nog heel veel. loop van den En-
de zei over mij: 'Barrie is iemand die
kind wil blijven'. Dat heeft hij goed
gezien. In mijn hoofd ben ik altijd 16
gebleven. Alhoewel ik nu wel probeer
te leren tevreden te zijn met simpele
dingen. Dat moét." Berustend: „Niet
meer steeds nog meer, nog meer wil
len. Dat is niet gezond."
Terugkijkend zou hij alles hetzelfde
doen. En als Leen ergens op een wolk
je naar hem zit te kijken, weet hij ze
ker dat die goedkeurend zal knikken.
Kerkelijk is hij niet, wel spiritueel, op
zijn manier. Heel sterk voelt Stevens
dat zijn opdracht in het leven is te ont
dekken wat hij wel en niet kan. En
dat te accepteren. „Op een goede ma
nier, niet door mezelf te straffen of te
bekritiseren, wat ik altijd heb gedaan.
Pas als je eerlijk en oprecht met jezelf
omgaat, kan dat ook met anderen. Dat
is nu mijn opdracht: op zoek naar
mijn ware ik, het gevoel hebben dat ik
echt mezelf vind. Tevreden zijn, inner
lijke rust, en meer genieten van alles
wat er is geweest, en alleen stil blij
ven staan bij de leuke dingen. Op
recht denken: het was mooi. Ik was
nooit tevreden, het was nooit goed ge
noeg. Ik blijf maar hopen dat er mis
schien wel een moment komt dat ik
denk en ook écht voel: het was goed,
Stevens."
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
ZATERDAG 25 MEI 2013
