D
3
Het gezin Van Ipenburg voerde in de
jaren '90 een verbeten strijd om vader
Hendrik te mogen begraven bij de
eigen Achterhoekse boerderij. Zoon
Erik over tekens van boven,
verdenkingen van moord en de lange
weg om thuis te komen.
Zo heeft God ons leven
door Nico Hoffer
Erik van Ipenburg is nu
51 jaar. Samen met
zijn vrouw Willeke
woont hij al tientallen
jaren op biologisch-dy-
namisch centrum
Boerderij De Ipen-
burcht in het weelderige coulisseland
schap van de Achterhoek. Een ge
mengd bedrijf, vee en graan. Het is
een idyllische plek. Aan de weg een
bord: 'Rustoord voor planten.'
Op het terrein huizen ook Eriks jonge
re broers Remco (1964) en leroen
(1971) met hun gezinnen. In het voor
huis van de boerderij uit 1890 woont
moeder Trudi van Ipenburg-Hirt, de
vrouw van Hendrik van Ipenburg zali
ger. Wie haar opzoekt in haar prachti
ge woonkamer treft een lieve, haast
doorzichtige vrouw, te midden van
haar boeken, kruiden, herinneringen
en haar toekomst. Ooit zal ook zij hier
begraven worden, in diezelfde graf
heuvel 50 meter verderop, naast haar
man onder de zwerfsteen waarin ge
beiteld staat: 'Lang geleden, moe ge
streden. Rust in vrede. Hier rust onze
man en vader Hendrik van Ipenburg,
29-11-1937 - 9-4-1993'. De grafheuvel
met een Christusbeeld en een Maria
beeld ligt onder een krachtige iep bij
een sfeervol kapelletje.
Wie Erik en zijn vrouw Willeke ont
moet, komt al gauw oren en ogen te
kort. Beiden hebben hel lichtblauwe
ogen, een vriendelijke blik, een
weldoordachte woordkeuze, prachtige
vergelijkingen, heldere beelden hoe
wel sommigen hun woorden zweve
rig of abstract zullen noemen. Antro
posofie is het kernwoord van hun be
staan. In de kamer hangt een levens
groot portret van Rudolf Steiner, de
grondlegger van de geestesweten
schap die uitmondde in onder meer
biologisch-dynamische landbouw,
vrije scholen en heilpedagogiek.
Vader Hendrik, elektronicus van be
roep, en moeder Trudi, telg uit een
