Vergunning
voor rapen
oesters
Zeeuwse
identiteit
koesteren
Foto's van Willem Mieras vertellen hun eigen verhaal
H
1953-2013
ZEELAND 15
NEGENTIEN AANMELDINGEN VOOR ERFTROFEE 2013
Willem Mieras
h
MAANDAG 13 MEI 2013
door René Schrier
YERSEKE - Een nieuw vergunningen
systeem voor het rapen van oes
ters moet voorkomen dat stropers
grote partijen weghalen. Om een
eind te maken aan de praktijken
van illegale oesterrapers krijgt de
Nederlandse Oestervereniging 25
vergunningen voor haar leden. De
vergunninghouders mogen meer
dan de nu toegestane 10 kilogram
per persoon per dag rapen. Die re
gel blijft wel van kracht. Dat bete
kent dat particulieren die wilde oes
ters willen rapen dat nog steeds
mogen, met een maximum van 10
kilo per persoon per dag.
De Nederlandse Oestervereniging
wil juist dat een eind wordt ge
maakt aan stroperspraktijken,
waarbij regelmatig grote partijen
in auto's worden geladen en te
koop worden aangeboden aan de
handel en aan restaurants. De con
trole op de oesterrapers gebeurt
in samenwerking met de organisa
tie Sportvisserij Nederland die
buitengewoon opsporings ambte
naren (boa's) in dienst heeft die
al op visvergunningen controle
ren. Dit vergunningensysteem
zou voor de zomer van kracht
worden. De provincie Zeeland
heeft de vergunningen verleend.
De voorzitter van de Nederlandse
Oestervereniging, Kees van Liere,
waarschuwt voor de gevaren van
het rapen van oesters. „Stel dat ie
mand ziek wordt of zelfs overlijdt
na het eten van geraapte besmet
te oesters. Dat zou funest zijn
voor de hele oestersector. Alleen
leden die een certificaat voor het
zuiveringscentrum hebben kun
nen een vergunning krijgen." De
ze geraapte oesters ondergaan net
als oesters van de percelen stren
ge controles op microbiologische
vervuiling.
Van Liere verwacht dat er sociale
controle komt van de leden met
een vergunning. Als die mensen
met grote partijen oesters zien lo
pen, die niet voor een vergunning
hebben betaald, zullen ze wel aan
de bel trekken. Overigens is een
hoeveelheid van 10 kilo per per
soon per dag voor particulieren
ook wel erg veel, vindt secretaris
Jaap de Rooij van de Nederlandse
Oestervereniging. Maar dat is een
regel van het ministerie.
1. Sluis, Hoeve Maneschijn. 2. Kou-
dekerke, Hofstede Plantlust. 3.
Ovezande, Hof Acht is meer dan
Duizend. 4. Vrouwenpolder, Hof
Elzenoord. 5. Poortvliet, 't Oefje.
6. Noordgouwe, De Oude Molen-
werf. 7. Stavenisse, Hofstee den
Roosentuyll. 8. Sirjansland, familie
De Hulster. 9. Dreischor, huize
Zonnetuin. 10. Sas van Gent, God
demaer van Hof met de Zwart-
rand. 11. Waterlandkerkje, d'lnlae-
ge. 12. Kloetinge, Hof Ravenstein.
13. Vrouwenpolder, familie De Vis
ser. 14. Nisse, 't Hofsteedje. 15.
Noordwelle, recreatiebedrijf Boot.
16. 's-Heer Arendskerke, M.C. Ver-
mue. 17. Zoutelande, Hof Weren-
dijke. 18. Oostburg, J. van Gorp.
19. Geersdijk, A. van Rappard
't Hof Reijgersberg in Borssele, behouden erfgoed, foto Willem Mieras
MIDDELBURG - De cultuurhisto
rische aspecten en streekeigen
kenmerken op en rond boerderij
en maken het landschap mooier.
„En ze dragen bij aan de Zeeuwse
identiteit. In die omgeving voelen
de Zeeuwen zich thuis en deze
elementen en sfeer verwachten
toeristen en recreanten ook hier
te vinden", verklaart Sylvia T\iin-
der, namens de Stichting Land
schapsbeheer Zeeland (SLZ).
De Erftrofee is een initiatief van
de SLZ, de Zuidelijke Land-en
Tuinbouworganisatie (ZLTO) en
de Boerderijenstichting Zeeland
(BSZ). De trofee wordt een keer
in de drie jaar uitgereikt. Telkens
worden drie erven onderschei
den, die beoordeeld worden door
een jury van de organiserende par
tijen.
Dit jaar ontving de jury negen
tien aanmeldingen. Deze vierkop
pige jury zal binnenkort op be
zoek gaan bij een selectie van de
ze boerderijerven. Er wordt bij de
Erftrofee vooral gelet op streekei
genheid en er wordt gezocht naar
markante onderdelen op een
Zeeuws boerenerf. Medio septem
ber is de prijsuitreiking.
De ene deelnemer aan deze wed
strijd wijst op een authentiek kip-
penverblijf, een ander op een
drinkput. De jury laat zich ook
graag verrassen door een make
laar (gevelbekroning) of een in
ere herstelde spantenconstructie
van een oude schuur.
Uitzicht over het Zeeuwse landschap bij Sas van Gent vanuit 't hof van Goddemaer. foto's via Stichting
Landschapsbeheer Zeeland.
Erftrofee
nier." De motivaties van de deel
nemers om mee te doen aan de
wedstrijd liegen er niet om. „Zo'n
prachtige hofstee uit de 17e eeuw
vraagt om een traditioneel en
streekeigen erf', schrijft een deel
nemer. „Het polderlandschap en
de akkers rondom sluiten mooi
aan. Een geweldige sfeer met alle
historische elementen op en rond
ons erf en het ligt zo prachtig in
het Nationale Park Oosterschelde.
We geven nog steeds rondleidin
gen, puur uit plezier, iedereen
mag meegenieten."
De SLZ timmert aan de weg om
nieuwe wegen te vinden om 'zelf
de broek op te houden'. Tuinder:
„We hebben het Ervenabonne-
ment in het leven geroepen. Dat
is een abonnement voor eigena
ren om periodiek advies voor on
derhoud op het erf te krijgen en
ze kunnen hulp vragen van een
onderhoudsploeg. Dat is een van
de nieuwe initiatieven."
Typische Zeeuwse hagen.
door Ben Jansen
et was een blijde, maar te
gelijk trieste bijeenkomst
begin vorige maand in
het stadskantoor van Goes toen
Willem Mieras zijn Frans Naere-
boutpenning kreeg. De ziekte
waaraan de fotograaf uit de pol
der onder Wolphaartsdijk zondag
overleed, was hem overduidelijk
aan te zien. De uitreiking van de
penning kreeg daardoor iets van
een vroegtijdig afscheid.
Mieras fotografeerde jarenlang
voor de PZC. Aan het begin van
zijn carrière was hij 'die fotograaf
met dat lange blonde haar'. Een
herkenbaarheid die van pas
kwam wanneer hij bijvoorbeeld
op afzettingen van politie en
brandweer stuitte. Later had hij
dat handelsmerk niet meer nodig
om toegang te krijgen tot de plek
ken waar hij als fotograaf moest
zijn. In de loop van de jaren was
het hulpverleners en andere offi
ciële instanties duidelijk dat Mie
ras respectvolle foto's aan de
krant leverde en de maker ervan
werd allengs met evenveel respect
bejegend.
Nadat deze krant overstapte op
het tabloidformaat mopperde Mie
ras weieens. Een kleinere krant
heeft minder foto's nodig. En dat
betekent minder omzet voor de
als zelfstandige werkende foto
graaf. Minder foto's, dat klopte,
maar een deel ervan werd groter
afgedrukt. En Mieras' fotowerk
voer er wel bij. Hij leverde foto's
die hun eigen verhaal van het
nieuws vertellen en waarop men
sen steevast geen figurant maar
hoofdpersoon zijn.
De toekenning van de Naerebout-
penning was een sympathieke ma
nier van het gemeentebestuur
van Goes om zijn waardering
voor het werk en de persoon van
Willem Mieras tot uitdrukking te
brengen. Hij vond de onderschei
ding en de mooie woorden van
burgemeester René Verhulst op
zijn kenmerkend laconieke ma
nier 'best wel leuk'. Je kreeg Mie
ras niet zo makkelijk enthousiast.
Het huldebetoon waar hij écht -
en niet best wel - trots op was,
had hij al acht jaar eerder ontvan
gen. In 2005 vroeg de gemeente
hem in het kader van de viering
van Goes 600 jaar stad een exposi
tie van dertig jaar lokale persfoto
grafie in te richten in de Grote
Kerk. Daar hingen een zomer
lang driehonderd op metershoge
witte banieren gedrukte momen
ten uit drie decennia Goes aan de
pilaren. In het bijbehorende boek
'Door het oog van Willem Mieras'
zijn ze gebundeld. Bij wie erin bla
dert dringt zich onwillekeurig de
conclusie op dat niet alle verande
ring verbetering is.
Mieras is de komende maanden
nog in het stadsbeeld van Goes
aanwezig met foto's van een reis
door Argentinië die hij vorig jaar
maakte. Een ruimere selectie van
de beelden van die reis staat in
het boek Openluchtmuseum Ar
gentina!
