REIZEN 19
De muren zijn
beklad, of zo u
wilt versierd,
met uitbundige
graffiti
WAAR EN WAT
ZATERDAG 4 MEI 2013
tje, dan verdient het uiteraard
aanbeveling voldoende veilig
heidsmaatregelen te nemen.
Waar zoiets blijkbaar vaak ge
beurt, is bij het verlaten en ontta
kelde landhuis waar we terecht
komen. Het ooit prachtige oude
gebouw staat hoog boven een
azuurblauwe baai. De muren zijn
beklad, of zo u wilt, versierd met
uitbundige graffiti. Die is door
gaans seksueel getint. Enigszins
naïef verbeelde organen zijn in
vele soorten en maten vertegen
woordigd. Iets voor de jongelui,
denk ik.
Een lokale meneer legt uit. Het
landhuis wordt met grote regel
maat gebruikt voor illegale fees
ten. En elke keer raakt het een
beetje erger uitgewoond. Seks,
drugs en rock-'n-roll, of andere
muziek, dat is doorgaans het fees
telijk leitmotiv. En inderdaad,
een rondgang door het omliggen
de woud van cacteeën lijkt ver
rassend veel op een bezoek aan
een rubberfabriek. Wat een vui
ligheid, denk ik, maar ik besef
ook dat de vrolijke feestgangers
daar zonder twijfel anders over
hebben gedacht.
Wanneer ik de huurauto weer de
weg op stuur zie ik dat er iets on
der mijn ruitenwisser is gescho
ven. Een fotootje van een Chine
se dame, lijkt het. Het zal wel het
kaartje van een lokaal restaurant
zijn, denk ik en neem me voor
het zo dadelijk weg te gooien.
Maar ik vergeet het. Eigenlijk zie
ik het na verloop van tijd al niet
meer. Wat me ook niet opvalt is
dat er af en toe door anderen wél
met een schuin oog naar wordt
gekeken. Wenkbrauwen lijken te
worden opgetrokken, hoofden
licht geschud. Ik breng het op
geen enkele wijze in verband
met het plaatje onder de ruiten
wisser.
Het is kurkdroog op het zonnige
eiland. De ruitenwissers blijven
vast op hun plek en zoeken de
vergetelheid. Het plaatje nestelt
zich onzichtbaar in mijn blinde
vlek.
Na een paar dagen is het tijd om
te tanken. Bij Gasstation Santa
Martha is het druk. Ik schuif aan
in een lange rij wachtenden.
Mijn pomp wordt bestierd door
een struise Cura^aose. Een
vrouw die haar mannetje staat,
om het maar eens verkeerd uit te
drukken. Groot en sterk, doorlo
pend lachend en grappenmakend
met alle chauffeurs. Wanneer ik
haar pomp nader, komt ze op me
af. Zij merkt het kaartje direct op
en vraagt me streng wat ik eigen
lijk van plan ben. „Nou, voor
50 dollar tanken", zeg ik. Een
schaterlach volgt. Ze pakt het fo
tootje onder mijn ruitenwisser
vandaan en lacht nog harder. Wat
ga jij hier nou mee doen jochie?
Ze zwaait het kartonnetje voor
m'n neus. Dan zie ik het ineens
ook. De Chinese staat afgebeeld
op een pakje condooms. Mijn
tankkoningin maakt het open en
ziet dat er nog twee nieuwe con
dooms in het pakje zitten. Hoofd
schuddend kijkt ze me aan. Mij,
een grote jongen van bijna 58. Ze
wijst op een aanduiding onder
op het pakje. XL! „Daar kun jij
toch niks aan hebben, dushi",
schatert ze op haar hardst zodat
iedereen kan meegenieten. Glim
lachend steekt ze het pakje in
haar zak en start de pomp. Be
schaamd overhandig ik alvast het
briefje van 50 dollar. Ze geeft me
een vette knipoog. Dat bedoel ik
dus. Zeg nou zelf, een man is te
genwoordig toch nergens meer
veilig!
Op het ritme van de salsa
door Agnes van Brussel
Het is een warme, zwoele na
middag en we spoeden ons
naar het mooiste terras van
Trinidad om een mojito (de
nationale cocktail van rum,
limoenen en munt) te drin
ken. De ondergaande zon
kleurt de Caribische zee in twintig schake
ringen roze. Een zevenkoppig orkest zorgt
voor de muziek, die ons, dankzij de Bueno
Vista Social Club, bekend in de oren
klinkt. Op deze plek, op dit terras is het el
ke dag feest met live muziek. Toeristen en
Cubanen zitten aan tafeltjes en op de trap
pen van dit hoogste plekje van de stad. Zo
nu en dan staat een stel op en danst mee
op de klanken van het orkest.
We reizen al een week door Cuba, maar de
ze plek met deze muziek voelt meteen als
een hoogtepunt. Trinidad is misschien wel
het mooiste koloniale stadje van Cuba,
fraai gelegen op een heuvel. Van boven kijk
je langs de pastelkleurige huizen en de
kerktoren uit op de Caribische Zee. De keu
ze voor een restaurant bepalen we hier niet
aan de hand van het menu (je hoeft niet
naar Cuba voor het eten), maar aan de mu
ziek van het huisorkest, die je buiten al
goed kunt beluisteren.
Na een paar dagen is er een favoriet. Op
mijn verzoek zingt de zanger en gitarist
van het restaurant een lied van Benny
Moré, een soort Cubaanse Frank Sinatra
met de bijnaam El Barbara del Ritmo. In
Cienfuegos, zijn geboorteplaats, staat een
standbeeld van de in 1963 overleden zan
ger. Ik loop rond met een boekje over Moré
met songteksten in Spaans en Engels en
toon het aan het huisorkest, Cuarteto Isla.
Bij de jongste gitarist is er meteen herken
ning en na een pauze staat hij naast mijn
tafeltje. „Ik ga het proberen", zegt hij en hij
wijst op een nummer in het boekje. Een
paar akkoorden en dan zingt hij het roman
tische Como Jiie How did that happen?).
Na het eten lopen we terug naar onze casa
particular in het oude centrum. Casas parti
culars zijn gewone woonhuizen van Cuba
nen die een vergunning hebben om ka
mers te verhuren. Hoewel gewoon? Het
zijn vaak prachtige, koloniale huizen met
muurschilderingen en antieke schommel
stoelen op lommerrijke binnenplaatsen.
Die avond maken we in zo'n schommel
stoel plannen voor het vervolg van de reis.
Na Trinidad willen we met de bus naar Ca-
maguey, een busreis van 7 uur. Kaartjes
voor de bus moet je een dag van tevoren re
serveren bij het meestal buiten de stad gele
gen busstation.
Individueel reizen vraagt onvermijdelijk
meer tijd dan een kant-en-klare, georgani
seerde reis. Maar het is die tijd waard. Elke
keer als ik een reisleider een buslading toe
risten hoor toespreken: „U heeft hier maxi
maal een half uur om rond te kijken", ben
ik weer helemaal verzoend met de Cubaan
se lijnbus, die ons redelijk comfortabel
langs alle Cubaanse steden voert.
Na 22.00 uur 's avonds barst de muziek in
Trinidad weer los. Net als in andere steden
heb je hier een casa de la musica en casa de
la trova, waar altijd live muziek is en volop
wordt gedanst. Ik zie een Nederlandse
vrouw dansen met steeds andere Cubaanse
routiniers. Ik vraag haar of ze haar dans
kunst in deze vakantie heeft geleerd. Ze
schudt haar hoofd: „Maar elke keer als ik
hier ben, leer ik weer bij."
De volgende dag staan we wat aarzelend
bij een bordje waarop salsales staat aange
kondigd. Het is het eind van de dag en er is
weinig licht in een soort ruïne met hoge
begroeide muren en een stenen podium
waar twee Cubanen les geven aan een paar
Duitse vrouwen. „Het is onze derde les",
leggen ze uit en we kijken bewonderend
hoe de leraar en zijn assistent de beide da
mes laten swingen op het stenen podium.
Een jong Pools stel sluit zich aan. Ze zijn
net als wij beginners en met hen krijgen
GOLF VAN MEXICO
^ATLANTISCHE
OCEAAN
BAHAMA'S
CARIBISCHE
JAMAICA
HAITI
Cuba, het grootste eiland van
de Cariben, wordt omringd
door de Atlantische Oceaan in
het oosten, de Caribische Zee
aan de zuidkust en de Golf
van Mexico aan de westkant.
Het land ligt op 12 uur vlie
gen van Nederland. De beste
reistijd is van december tot
en met april. KLM vliegt naar
Havana en Arkefly vliegt naar
Holguin. Zie ook www.klm.nl
en www.arkefly.nl.
Er zijn verschillende organisa
ties die dansreizen naar Cuba
aanbieden. Kijk voor meer in
fo op www.dance4two.nl,
www.cumlaudetravel.nl of
www.cubanrhythm.com.
infographic DPd
we les. Een uur later hebben we de basis
pas en een eerste draai onder de knie. Wat
is het jammer dat we de buskaartjes voor
morgen al op zak hebben.
We zijn niet de enige toeristen, die in de
ban zijn van de Cubaanse muziek. In het
vliegtuig zaten we naast een passagier met
een trombonekoffer als handbagage. Hij
had met een vriendin een salsareis ge
boekt, maar wilde ook graag muziek ma
ken met Cubaanse muzikanten. Later bleek
het ruim van het vliegtuig vol instrumen
ten te liggen. Ze waren van de Limburgse
Big Band Beeg, die speciaal voor deze reis
arrangementen van Benny Moré liet ma
ken. Al voor de tweede keer toerden ze,
met een Cubaanse gastspeler, door Cuba.
„Komt er nu ook een Cubaans orkest naar
Nederland?", vroeg ik. Dat bleek niet zo
eenvoudig. Sinds dit jaar mogen Cubanen,
dankzij het liberalere beleid van Raoul Cas
tro, voor het eerst, 54 jaar na de revolutie,
vrij naar het buitenland reizen. Toch zal
het reizen van Cubanen nog geen grote
vlucht nemen. Er is geen geld. Maar on
danks het lage welvaartspeil staan kunst en
cultuur op een hoog niveau. Onderwijs is
gratis, ook het conservatorium en de ballet
school, en talent zit in de genen.
In Camaquez bezoeken we een repetitie
van het dansgezelschap Endedans, het
tweede moderne dansgezelschap in Cuba.
De omstandigheden zijn armoedig. Orkaan
Sandy heeft ook nog eens het dak van de
studio meegesleurd. Terwijl werklui met re
paratie bezig zijn, is choreografe en direc
teur Tania Vergara gedreven bezig om met
haar getalenteerde dansers te repeteren. De
volgende dag staan ze in de schouwburg,
een monumentaal, maar tot op de draad
versleten gebouw. Als het licht uitgaat, ver
geet je de armoede en ga je op in de magie
van muziek en dans. Een eigenschap van
Cuba die altijd zal blijven bestaan.
©reageren?
reizen@depersdienst.nl
