ZEELAND 29
EF
Woensdag
Donderdag
Voor Amerikanen
is het glas Cola
altijd halfvol en
niet half leeg, crisis
of geen crisis.
ZATERDAG 4 MEI 2013
aanpak kunnen we leren
Ernst Radius bij de Grand Canyon. Hij reisde naar Amerika om met eigen ogen te zien hoe in de staat Arizona mensen op het gebied van welzijn, zorg, werk en scholing worden geholpen.
Scottsdale Unified school district, met 31 scho
len voor kinderen van twee tot achttien jaar.
Voor 23.000 kinderen hebben zij vijf sociaal
werkers om kinderen met problemen te hel
pen. Door intensief samen te werken, lukt het
hun kinderen binnen de school te houden.
Dat doen zij ook met gehandicapte kinderen.
Hier wordt het inclusief onderwijs al toege
past en worden klassen en programma's daar
voor aangepast. Daar kan Nederland nog wat
van leren.
Vanochtend vroeg een duik in het warme
zwembad genomen, niet écht verkwikkend.
De rit naar downtown Phoenix is relaxed,
geen getoeter en iedereen blijft op zijn baan.
1\issen een paar wolkenkrabbers staat een oud
overheidsgebouw waar regionale sociale
dienst is gevestigd. Margaret Trujillo vertelt
over hoe de regionale Maricopa County vol
wassenen en jongeren ondersteunt op gebied
van werk, wonen en opvoeden. Net als in Ne
derland willen zij dat mensen die hulp nodig
hebben, nog maar naar één loket hoeven voor
hulp.
Het no-wrong-door-principe. Dat klinkt
mooi, maar hoe help je die mensen met 400
medewerkers en 3 miljoen bewoners in een
enorm gebied? Daarna bezoeken we een orga
nisatie voor dak- en thuislozen. We schrikken
als we de campus betreden. Honderden man
nen en vrouwen liggen daar op het gras, zit
ten op bankjes in de schaduw of hangen tegen
de muur. Overdag verblijven er zo'n duizend
daklozen en 's nachts slapen er zo'n zevenhon
derd. Op de campus zijn verschillende organi
saties actief voor hen, variërend van tandart
sen, artsen, onderwijs, ontspanning en job
centers. Hier bestaan geen muren tussen orga
nisaties en instituten zoals vaak in Nederland
wel het geval is. Zij hebben allen één doel en
dat is deze mensen zo snel mogelijk weer een
normaal leven teruggeven. Vooral door de eco
nomische crisis is het enorm toegenomen. De
meesten van hen komen gelukkig één keer in
hun leven hier. Meestal vinden zij na 90 da
gen, met hulp van de service een woning en
werk. Elke dakloze krijgt een begeleider. De
enthousiaste medewerker zegt telkens als we
een nieuwe ruimte binnekomen; „We never
give up."
Op onze laatste dag varen we met een ballon
boven de woestijn. Met z'n i4en in een klein
rieten mandje. In die enorme stilte boven de
woestijn bedenk ik dat Amerika een land van
contrasten is. Zij houden er niet van om via
belastingen te betalen voor andere mensen.
Maar zij zijn wel enorm bevlogen mensen
met passie en een bijna religieus fanatisme.
Concurrentie vinden zij stimulerend. Zij pra
ten ook graag in termen als hoop, vertrouwen,
verandering en uitdaging. Ze helpen graag
mensen in hun gemeenschap en stellen veel
eisen aan zichzelf en de ander. Ze laten het
ook graag zien dat zij het goed doen.
Voor Amerikanen is het glas Cola altijd half
vol en niet halfleeg, crisis of geen crisis. En
daar kunnen wij toch iets van leren. Ik moet
nog iets voor mijn zoon kopen. Opeens weet
ik heteen mooi groot glas van Coca Cola!
