ZEELAND 33
Dinsdag
Woensdag
Donderdag
ZATERDAG 27 APRIL 2013
Weer vroeg mijn bed uit om vandaag met delegaties
uit de VS, Frankrijk, Zwitserland en Duitsland te
praten. De Zwitserse delegatie is de leukste waar
mee we tot nog toe hebben gepraat. Ze zijn toege
wijd aan een wereld zonder kernwapens en ze zijn
ook niet bang om andere landen te bekritiseren. De
sfeer is open en vriendelijk, en er wordt aardig wat
gelachen. De ambassadeur uit de VS daarentegen
heeft een gelikte stijl van vragen beantwoorden en
we hebben moeite om er doorheen te prikken. Zijn
verhaal is het tegenovergestelde van wat Iran ons de
vorige dag had verteld, en ook hier weet ik niet goed
hoeveel ik moet geloven. Om zes uur worden we ver
wacht bij de Nederlandse ambassade voor een bor
rel. Onder het genot van een glaasje sap en wat pin
da's bespreken we de positie van de Nederlandse
overheid tegenover kernwapens en het statement
over de consequenties van kernwapens. Hoewel niet
veel mensen dit weten en de overheid het nooit offi
cieel bevestigt, staan er nog steeds Amerikaanse
kernwapens op Nederlandse grond. De mensen van
Buitenlandse Zaken waarmee we spreken zijn vrien
delijk en open, maar alleen als we beloven om niet
te tweeten over deze meeting en hen niet te citeren.
Ik moet na een uur vertrekken omdat een paar vrien
den van mij die in Zwitserland wonen me op ko
men zoeken. De rest van de avond zit ik lekker bij te
kletsen met mijn vrienden en probeer ik de nuances
van internationale diplomatiek aan hen uit te leg
gen.
Vandaag gaan we in gesprek met de delegaties uit
Canada, België, Zuid-Afrika, Ierland en China. De
Canadese ambassadeur is de eerste vrouwelijke am
de andere kant van het Iran verhaal te horen. De am
bassadeur is een heel enthousiaste en vriendelijke
man. Hij gaat goed op onze vragen in en zegt zelfs
na een tijdje dat hij bereid is om tot middernacht
met ons door te praten. Ik stel een paar kritische vra
gen over Irans nucleaire programma die hij op diplo
matieke wijze beantwoordt. Zijn verhaal is sterk
maar de vraag blijf natuurlijk hoe veel er van waar
is. Het is moeilijk te zeggen. Na een lange en zware
dag gaan we als Nederlandse groep wat eten. Na af
loop heeft niemand Van ons nog de energie om naar
de Nuclear Party te gaan waar we gisteren voor uit
genodigd werden.
Willem van den Berg, student in Middelburg, foto Mechteld Jansen
bassadeur met wie ik op de conferentie spreek. De
diplomatie is nog steeds een wereld van mannen.
De Chinese ambassadeur is de belichaming van be
leefdheid en tact. 's Middags blijkt dat Japan heeft
besloten om het statement over de humanitaire con
sequenties niet te ondertekenen. In aantwoord daar
op organiseren een paar Japanse activisten hier in
Genève een spontane protestactie. Samen met onge
veer vijftig man, inclusief een overlevende van de
kernbom op Hiroshima, maken we voor de Japanse
ambassade met spandoeken en liedjes onze teleur
stelling zichtbaar. Het is voor mij de eerste keer dat
ik aan een protest meedoe. Best leuk eigenlijk. Daar
na pakken we kebab en genieten we van het laatste
uurtje zonlicht aan het meer van Genève.
Ik kies ervoor om een uur langer uit te slapen en de
eerste vergadering te missen. Als ik in het VN-ge-
bouw aankom hoor ik al snel van de anderen dat
ons protest gistermiddag voor de Japanse ambassade
het nieuws heeft gehaald. Vandaag is er voor ons als
Nederlandse lobbyisten maar één vergadering gere
geld: met Nieuw-Zeeland. De ambassadeur van
Nieuw-Zeeland is een enthousiaste dame met veel
humor. Ze heeft wel veel kritiek op andere landen,
maar dat vinden wij als activisten natuurlijk gepast.
Ons gesprek met haar is een mooie manier om de
conferentie af te sluiten. De eigenlijke conferentie
duurt nog een week, maar voor ons is het nu voor
bij. Onze vlucht terug naar Amsterdam vertrekt pas
vanavond, dus hebben we nog een paar uur de tijd
om wat meer van Genève te zien. Ik ben erg moe na
deze intensieve week, maar het is toch leuk om rond
het meer te lopen en een oude kathedraal te bezoe
ken. Op het vliegveld maak ik mijn laatste Zwitserse
franks op aan een lekker bord pasta. In het vliegtuig
kan ik slapen en op Schiphol zeg ik de andere lob
byisten, die intussen allemaal vrienden zijn gewor
den, gedag. En dan eindigt mijn avontuur zoals het
begon: twee en een half uur in de trein. Pas na mid
dernacht kom ik doodmoe maar erg voldaan in Mid
delburg aan.
EPA/Salvatore di Nolfi
