i
REIZEN 15
Zo recycleert
Alfredo dus
geen afval,
maar vooral
zijn eigen werk
Tussen Texel en Huizen ligt
een bijzonder gevarieerd
gebied. Bollenvelden in de
kop van Noord-Holland,
dijken, lintdorpen, forten,
buitenplaatsen, groene
longen, zand- en heidegrond
en water, veel water. Wandel
je over het Noord-Holland-
pad, dan zie je deze schatten.
WAAR EN WAT
ZATERDAG 13 APRIL 2013
pest. Dat is duur en dat is iets
waar Alfredo niet van houdt. Als
ik tegenwerp dat een paard toch
ook verzorgd moet worden, haalt
hij zijn schouders op, wat het erg
ste doet vermoeden. Zijn ros, een
mager scharminkel, hoeft duide
lijk niet op veel te rekenen.
We zitten in een buurt waar veel
carreteros wonen. Overal zie je de
nu nog toegestane karren met
paard geparkeerd. Meestal bij een
schutting waarachter het verza
melde afval in grote zakken ligt
opgetast. Want dat is wat de carre
teros doen. Ze verzamelen afval
dat hergebruikt kan worden. Het
gaat dan vooral om karton, alumi
nium en ijzer.
Langs de wegen scharrelen ze
het bij elkaar en brengen de buit
op de platte wagen naar hun op
slagplaatsen in verre arme buiten
wijken. Het schijnt goeie handel
te zijn. Een keer per maand komt
de vrachtwagen langs van het
grote bedrijf dat het afval verder
verwerkt. En er wordt cash be
taald.
De platte kar van Alfredo is volge
laden met puin. Een aan gort ge
slagen badkamer, lijkt mij. Dat is
namelijk nog een tweede bron
van inkomsten. Het ophalen van
troep die de burger in de weg
ligt. Tegen betaling uiteraard,
want voor niets gaat de zon op.
Het lucratieve van deze handel
zit hem overigens niet in de een
malige opruimservice. Op de vier
de ochtend dat we elkaar zien in
de panaderia, bij een kopje koffie,
ligt het puin nog steeds op de kar
van Alfredo. Er ligt wel veel min
der op, maar de tegeltjes en de
halve pleepot blijven goed her-
kenbaar. Nieuwsgierig vraag ik of
hij de afgelopen dagen wel heeft
gewerkt. Mijn taxichauffeur die
meeluistert moet lachen. Hij
kent het geheim van de carreteros
en ik duidelijk nog niet.
Het puin op de kar van Alfredo is
inderdaad hetzelfde als dat van
een paar dagen geleden. De werk
wijze is als volgt. Tegen betaling
haalt Alfredo de rotzooi op. Bij
het vallen van de avond vertrekt
hij met zijn kar naar een andere
buurt. In het donker wordt de
troep daar van de kar geveegd. In
een parkje of voor iemands deur.
De volgende dag biedt Alfredo
zijn diensten aan ter verwijde
ring van het puin des aanstoots.
En die avond ligt het dan weer er
gens anders. Zo recycleert Alfre
do dus geen afval, maar vooral
zijn eigen werk. Duistere zaakjes,
die ik niet goedkeur. Maar ze pas
sen wel goed bij de boevige, tan
deloze tronie van onze meester-
oplichter.
En dan dat arme schonkige paard
je. Wat zal ermee gebeuren wan
neer hij wordt ingeruild tegen
zo'n vrachtwagentje? De paarden-
slager? Het zou mij niet verba
zen. De harteloze blik in de ogen
van menig carretero doet het erg
ste vermoeden.
Maar hier sla ik de plank toch be
hoorlijk mis. De paarden moeten
namelijk worden ingeleverd, an
ders krijgt de eigenaar geen auto.
En paardenvlees wordt in Colom
bia niet gegeten, dus de werk-
paardjes hoeven het slagersmes
niet te vrezen.
Sterker nog, ze krijgen ver in de
bergen een heerlijk onderkomen
toegewezen. Met frisse lucht en
verse haver. Op veilige afstand
van de kar waarvan ze zolang de
slaaf waren. Vervolgens kunnen
de beestjes geadopteerd worden.
Wie zich in de stad geen edel ros
kan veroorloven, kan een paard
van een carretero toegewezen krij
gen. Alfredo geeft zijn Bonfire
nog maar eens de sporen. Recht
streeks naar het adoptiebureau,
hoop ik.
Noord-Hollandpad f
De Cocksdorp
door Edward Swier
Het is een flinke afstand, bijna
270 kilometer in totaal. Van
daar ook dat het Noord-Hol-
landpad is opgeknipt in der
tien etappes. De route voert,
op een klein Utrechts uitstap
je na, door één provincie. Het
verbindt het noorden en zuiden, al hebben
ze in de kop van Noord-Holland helemaal
niets met het Gooi. En andersom.
Toch willen we het proberen. Er energie in
steken. Heel veel energie. Op de eerste de
beste mooie lentedag reizen wij, met onze
Gooise 'r', naar Den Oever voor uitgerekend
de langste etappe van het Noord-Holland
pad, in 2012 nog tot Wandelroute van het
jaar gekozen.
Trots zijn ze hier, in Hollands Kroon, de
nieuwe fusiegemeente. En eigenwijs. En kop
pig. Het zout zit er in het bloed én in de ziel,
aldus liedjeszanger Jeroen Zijlstra. Hij was er
visser, tot hij eens overboord sloeg en zich
omschoolde tot muzikant. Het is een betere
boterham, op zee is het allang geen vetpot
meer. Niet dat het ze hier deert. Wieringer
ben je, Wieringer blijf je. Je wilt niet anders.
Dat de Vikingen hier rond 850 geregeld aan
legden om handel te drijven, en enkelen ach
terbleven, zal er allicht ook aan hebben mee
geholpen dat Wieringers vrijgevochten zijn.
Het Vikingmuseumpje, nota bene aan het be
gin van deze wandeletappe, geeft er tekst en
uitleg over.
Aan het eind van de haven van Den Oever,
juist nadat we de vrolijk volle viskraam ver
ruild hebben voor de tocht over eindeloos
lange dijken, ligt een enorme steen. 'Zwerf
keien ooit door het ijs meegebracht, geven
de Wieringers magische kracht', aldus de ras
pende Zijlstra in het lied Whiskey bier. De
kei is een overblijfsel van een Scandinavi
sche gletsjer, hier 150.000 jaar geleden achter
gelaten.
Waar de andere Waddeneilanden nog een so
litair bestaan leiden, zijn ze 'op' Wieringen
inmiddels aan de rest van Holland vastge
klonken. De voormalige eilandbewoners heb
ben er feitelijk nooit aan kunnen wennen,
hoewel de inpoldering van de Wieringer-
meer ze inmiddels meer economische hou
vast biedt dan de visserij.
Eenmaal op de wier- en grasdijken wordt er
veel van onze enkels gevraagd. De route is al
lesbehalve geplaveid. De eerste helft van het
met kleurrijke pijlen behoorlijk goed beweg-
wijzerde traject slingert langs de grenzen
van het voormalige eiland Wieringen. Wan
delschoenen zijn aan te raden.
En dan nog. Het terrein is niet zozeer zom
pig, maar de bodem zuigt wel. Tractorban
den hebben een oneffen spoor getrokken,
molshopen maken de kans op verzwikkin
gen nog groter. Iedere stap kost kracht. Op
bordjes wordt niettemin vriendelijk ge
vraagd toch vooral op de kruin van de wier-
dijk te blijven lopen. En absoluut geen hon
den mee te nemen.
We zijn te gast, bij de minder gedomesticeer
de dieren. Het stikt er van de ganzen (en gan-
V
„Den Helder
Den Oever
Kolhorn
Obdam
Krommenie
Halfweg Ouderkerk
a/d Amstel Huizen
Abcoude
Het Noord-Hollandpad meet 267 kilometer
in totaal en is opgedeeld in 13 etappes. De
route is zowel van noord naar zuid (geel
rode bordjes met een blauwe pijl) als van
zuid naar noord (blauwrode bordjes met
een gele pijl) te lopen. Goed schoeisel is
een must. Op de website www.noordhol-
landpad.nl is meer informatie te vinden.
Aanpassingen van de route, vanwege het
broedseizoen, worden hier ook aangege
ven.
Uitgeverij Open Kaart gaf De complete rou
tegids: Noord-Hollandpad, van Texel naar het
Gooi uit. Het boek is onder meer te bestel
len via uitgeverij@openkaart.nl en kost
13,95 euro.
1
yé
1
zenpoep). Kieviten zoeken een veilige stek
voor hun broedsel, futen doen ongestoord
hun paringsdans. Een haas toont onbe
doeld zijn kunstje als hij ons ziet aanko
men. Een sloot van 2,5 meter breed blijkt,
voor hem, geen obstakel.
Op de Hoelmerdijk, nabij Westerland, ko
men we schapen tegen. Het is kijken en
bekeken worden, als in de kroeg of de dis
co. De wolligste wandelaars - viervoeters
- maken uiteindelijk ruimte. Westerland
ligt zo'n beetje halverwege de etappe.
Voor sommigen is het misschien genoeg.
Alles wat je met je gezelschap wilde be
spreken, is intussen besproken. Loop je al
leen, dan staan alle gedachten nu wel op
een rijtje. Hier kun je eventueel de bus te
rug naar Den Oever nemen.
Het openbaar vervoer in dit deel van
Noord-Holland heeft de vele bezuinigings
ronden nog net overleefd, maar loop je
vanaf hier verder, dan moet je eigenlijk
wel, langs het Amstelmeer en het Waard-
kanaal, door tot Kolhorn. Ook hier werd
ooit geleefd van de vis. Achter de dijk lig
gen de schattigste pandjes. De straatjes wa
ren al autoluw toen de auto nog moest
worden uitgevonden.
De etappes van het Noord-Hollandpad va
riëren flink in lengte. De tocht door het
Gooi is de kortste, 14 kilometer. Hier ein
digt het pad. Of begint het. Dat kan ook.
De route, die beschreven is in een uiterst
informatieve gids, kun je namelijk in bei
de richtingen lopen.
Net als de bevolking is ook de omgeving
telkens heel anders. Routemaker Vladimir
Mars, van het bureau Lopende Zaken,
koos tussen Texel en Huizen voor veel va
riatie door de binnenlanden. Via bollenvel
den in de kop, langs oneindig veel water
en over, juist daarom noodzakelijke, dij
ken, door lintdorpen, langs forten, de groe
ne longen van Amsterdam, buitenplaatsen
langs de Amstel en het veen naar de Gooi
se zand- en heidegronden.
Met het pad zijn zo alle Noord-Hollanders
met elkaar verbonden. Niet raar dat 'wan
delgedeputeerde' Hans Schipper de realisa
tie van het Noord-Hollandpad dus zo beij
verde en dat zijn opvolger Jaap Bond ook
trots is dat de routegids onlangs een twee
de, herziene druk beleefde. Sinds kort is
er bovendien een gratis overzichtskaart
waarop de 'ambassadeurs' van de diverse
etappes staan. Bij deze ondernemers kun
nen wandelaars terecht voor een slaap-
plek, een natje, een droogje en, waar het
musea betreft, gedachtenvoer.
Als je de etappe van Den Oever naar Kol
horn loopt, is het sowieso verstandig even
in te slaan bij de supermarkt. Op de kilo
meterslange grasdijken kom je, tot het ha
ventje van De Haukes, geen uitspanning
tegen. Dat is, zelfs voor iemand met een
Gooise 'r' én opgevoed in een terrasjescul
tuur, eigenlijk ook wel weer prettig.
mS
De kerk in Kolhorn. foto Robert Eckhardt
reageren?
reizen@dei
reizen@depersdienst.nl
