Het houvast van tradities
SPECTRUM 11*
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
1
zandvorm
Marjan
Berk
ZATERDAG 30 MAART 2013
Op het ogenblik schieten op de televisie
vreemde versies van de Mattheüspassie
langs. Mensen uit allerlei disciplines
drukken hun krent uit om de aria's on
der het kritisch oog van de televisiekijker onder de
knie te krijgen. Ondanks de integere bedoelingen
staat ons nogal eens het zweet in de schoenen bij
die verwoede pogingen Bachs hemelse muziek te re
produceren. En dan is daar nog De Passie, waarbij
het lijdensverhaal dit jaar in den Haag wordt opge
voerd met hoogwerkers, hedendaagse muziek en ar
tistieke inspanningen van coryfeeën uit de lichte
amusementssector. Je weet niet waar je het eerst
moet kijken!
Mijn allereerste Mattheüspassie beleefde ik in de
grote kerk in 1953 in de Grote Kerk in Naarden, sa
men met mijn eerste verloofde. De beroemde bas
Laurens Bogtman zong de Christuspartij, en de
eveneens beroemde alt Aafje Heynis zong mee, dit
alles onder leiding van Anthon van der Horst, de
mij al jaren van de radio bekende Passie. En daar in
die Grote Kerk, waar sinds 1922 de Mattheüspassie
nog steeds iedere Goede Vrijdag klinkt, was het
voor mij een absoluut overweldigende ervaring.
Vrijwel alle aanwezigen zaten met de partituur op
schoot, hetgeen ook bij het gelijktijdig omslaan van
de blaadjes een geritsel veroorzaakte, waarvan het
leek of dit als onderdeel van de muziek was be
doeld! Maar het ogenblik waarop het jongenskoor
inzette zal ik nooit vergeten! Het leek of een vlucht
vogels allemaal tegelijk de snavels sperden!
Ik hoorde eens een verhaal, dat Laurens Bogtman
moeite had met de maat en dat hij daarom tijdens
wandelingetjes rond zijn huis het ritme van de te
zingen partijen oefende...éen twéé...één twéé!
Je hoort musici, vooral violisten, met elkaar praten
over het aanzienlijk aantal keren dat ze moeten uit
rukken om overal in het land, in vele kerken en con
certzalen, de Passionen van Bach, maar toch vooral
de Matthauspassion, te spelen.
Wanneer ik het evangelie van Mattheüs hoor, dan
wordt ik altijd weer meegevoerd door het verhaal,
het drama. En dat is zo meeslepend, ook door de
muziek, dat ik stiekem de kinderlijke wens koester,
dat het misschien toch nog goed afloopt...! Je weet
beter, natuurlijk. Maar het is toch het kenmerk en
de kracht van een goed script, dat je de hoop tot het
eind bewaart, de hoop op een happy end.
Nu ja, ik beleef mijn happy Pasen dan maar met de
komst van mijn kleinkinderen. Wéér sta ik voor
dag en dauw, en dit jaar waarschijnlijk rillend van
de vorst aan de grond, in mijn tuin om de geverfde
eieren te verstoppen. Ook een jarenlange traditie,
daar wordt niet aan getornd! Af en toe vind ik in Au
gustus of nog later in het jaar nog zo'n gekleurd
over het hoofd gezien ei in de oksel van de dooie pe
renboom...
Wanneer we allemaal totaal verkleumd de eieren
hebben (terug)gevonden is daar het paasontbijt
in de warme keuken. Croissantjes, roerei, krenten
brood...Alles verloopt volgens een vast plan.
Tradities...voor mij de stepstones in mijn lange le
ven. Ik ben er dol op.
