Adèle Bloemendaal is 80 gewor
den. Daarom bouwen cabare
tiers Paul Groot en Sanne Wal
lis de Vries een feestje op de
planken voor de theaterdiva.
Morgen zijn ze in Middelburg.
door Dirk Koppes
Sanne Wallis de Vries en Paul Groot: „Adèle is een vat vol tegenstrijdigheden." foto Leo van Velzen
Adèle blijft raadsel
Ga er maar aan staan. Een
voorstelling maken over
het leven van een diva die
over je schouders meekijkt
en roept: ik ben toch nog
niet dood? Die met zoon
en kleinkinderen naar de
première komt kijken of het goed is. Een
show over een springlevend Jordanees thea
terbeest dat niet op haar mondje is geval
len. Die carnavalskrakers scoorde als Lou
d'r legt een lijster in de la, meedeed aan le
gendarische shows als 't Schaep met de 5
pooten, die pionierde met onewoman-
shows. Maar die ook doodleuk haar pu
bliek te Sneek in de pauze in de steek liet
als ze geen zin meer had.
Desondanks hebben cabaretiers Sanne Wal
lis de Vries en Paul Groot (Koefnoen) zich
in dit angstige avontuur gestort. Gevraagd
door-componist/pianist Martin van Dijk,
de vaste begeleider van Adèle Bloemen
daal, en door tekstschrijver Jan Boerstoel.
„Het blijft lastig als je een voorstelling
maakt over iemand die nog leeft", vertelt
Paul Groot. „We willen haar privacy respec
teren, maar toch iets over haar leven vertel
len. Dus hebben we vooral geput uit de in
terviews die ze zelfheeft gegeven."
„In het begin wilde Paul haar snappen",
vult Sanne Wallis de Vries aan. „Als hij
Adèle speelt, wil hij haar doorgronden, be
grijpen waarom ze haar beslissingen nam.
Soms lukte dat niet, dat kon hij niet uit
staan. Ik heb daar minder problemen mee.
Adèle is een vat vol tegenstrijdigheden. Zo
is zij gewoon. Ik heb me verwonderd over
de rücksichtsloze manier waarop zij haar le
ven heeft geleid. Adèle durfde harde beslis
singen te nemen en helemaal voor zichzelf
te kiezen. Op het koude en autoritaire af.
Geen probleem hoor, zo zou ik zelf af en
toe ook willen zijn."
Groot en Wallis de Vries spelen aspecten
van Adèles persoonlijkheid. Wallis de
Vries: „Ze heeft zowel dat mannelijke als
het supervrouwelijke in zich. Ze lijkt soms
net een travestiet. Ze heeft ook mannen
pakken gedragen, net als Marlène Dietrich.
Misschien moet je haar androgyn noe
men." Groot: „Ze kon ook behoorlijk agres
sief zijn. Als tijdens het repeteren een regis
seur iets van haar wilde dat haar niet aan
stond, vloog ze hem naar de keel."
Wie over Adèle praat, ontkomt niet aan de
verleiding haar unieke stemgeluid na te
doen. En die vette schaterlach. „Die stem is
een valkuil", waarschuwt Groot. „Even het
'typetje Adèle' doen, is er niet bij. Daar
moeten we ook niet op leunen. Iemand na
doen hoeft niet altijd een persiflage te zijn.
Gelukkig zijn er al die speciaal voor haar ge
schreven prachtige liedteksten. Zoals De
bokken en de schapen. Dat nummer komt in
de zaal nog steeds aan als een mokerslag.
Het gaat erover wat jij zou doen als er een
dictator was. Nog steeds een relevante
tekst."
Het was niet allemaal rozengeur en mane
schijn in Bloemendaals lange carrière. Ze
ker in haar solotijd was ze berucht omdat
ze regelmatig voorstellingen op het laatste
moment cancelde. Wallis de Vries: „Ze had
er vaak echt geen zin in. Ik zag haar in 1996
in het oude De La Mar en dacht: die heeft
haar beste tijd gehad. Leunend tegen de pia
no met een spiekbriefje. Het spatte er niet
vanaf dat ze op dat podium wilde staan."
Groot: „Ik denk af en toe ook wel eens dat
ik in de pauze naar huis wil, maar dat zou
ik nooit durven in het echt. Zij verdween
naar een buitenlands strand, wachten tot
de mensen niet meer kwaad op haar wa
ren. Gewoon kop in het zand."
Paul Groot Sanne Wallis de Vries: 'Adèle - Een
dubbelportret van Adèle Bloemendaal', morgen
in Stadsschouwburg Middelburg, 20.00 uur.
donderdag 28 maart t/m woensdag 3 april 2013
UitGids
Publiek rekent op
Zomer in Zeeland
PAGINA 2 EN 3
Erop uit tijdens de
paasdagen
PAGINA 11
