Na een slechte jeugd, hard studeren en een mooie
carrière in het leger verhuisde Rotterdammer John
Bravenboer naar Terneuzen. Daar werkte hij aan
de zeesluis en richtte uiteindelijk samen met Jan
Scheers het befaamde bedrijf Bravenboer
Scheers op. Hij groeide ook uit tot een icoon van
de voetbalvereniging Hoek. De nu 77-jarige Braven
boer beschrijft zijn leven, vol voor- en tegenspoed
in het boek Slapen doen we 's nachts.
4 SPECTRUM
John Bravenboer
Schrikkelkind dat na
nalist Ton Koomen van BN/De Stem,
later van diens collega Barry van der
Hooft (PZC). Maar op de vraag of hij
tevreden is over Slapen doen we 's
nachts zegt hij onomwonden: „Nee,
daarvoor is het niet professioneel ge
noeg. Ik schreef het op voor mijn kin
deren en kleinkinderen. Nu het ook
in de winkel ligt, is het toch anders."
John Bravenboer werd 29 februari
1936 geboren, op het moment dat de
kerkklok twee uur sloeg. Een schrik
kelkind dat ter wereld kwam op de
tweede etage van de Van Malsenstraat
in Rotterdam. „Hoewel ik pasgeboren
baby's persoonlijk meestal foeilelijk
vind, is mij later verteld dat ik een
prachtige baby was. Ik kreeg de naam
Jan Arie Bravenboer. Mijn moeder
was het hier absoluut niet mee eens
en noemde mij vanaf mijn geboorte
John..." Zijn vader en moeder gingen
uit elkaar toen John vier was. Hij her
innert zich de vele knallende ruzies,
waarbij zelfs een keer een strijkijzer
door de kamer vloog. Maar ook
herinnert hij zich het enorme bom
bardement van Rotterdam door de
Duitsers. „Achteraf bezien is de heftig
heid van de ruzies tussen mijn ouders
me misschien nog wel meer bijgeble
ven en meer bepalend geweest voor
mijn leven, dan die beslissende ge
beurtenis aan het begin van de Twee
de Wereldoorlog." Bij tal van rechtsza
ken werd hij nu eens aan zijn vader
toegewezen, dan weer aan zijn moe
der. Uiteindelijk kwam hij terecht bij
een pleeggezin in het Zuid-Hollandse
dorp Piershil in de Hoeksche Waard.
„Mijn pleegmoeder was een bijzonder
exemplaar. Ze zag eruit als een heks
en was ook nog eens stokdoof. Ze had
een grote koperen hoorn, die ze tegen
haar oor hield, wanneer er iets tegen
haar werd gezegd." Na een tijdje haal
de zijn vader hem daar weg en bracht
hem onder bij opa en oma aan de
rand van Rotterdam. „Voor mij was
het als een paradijs." Toen zijn oma,
kort na de bevrijding, ernstig
ziek werd, verhuisde John naar een op
vangtehuis in Rotterdam, waar hij tus
sen kinderen van NSB'ers terecht
kwam. Later kwam hij terecht in een
weeshuis in Moordrecht. „Iedere
ochtend moesten we om zes uur op
staan om dan vóór het ontbijt in de
kelder groenten te snijden en schoon
Op het veld van HSV Hoek in 1990.
Een lintje in 1991, rechts burgemeester Ron Barbé van Terneuzen, links me
vrouw Bravenboer.
Gisteren bood hij
het boek - een ei
gen uitgave - aan
vriend Ron Barbé
aan tijdëns een
bijeenkomst met
de familie in een
restaurant in Philippine. „Waarom
Ron? Ach, we hebben zo ontzettend
veel leuke en minder leuke dingen
meegemaakt samen. Ik vond dat wel
passend."
Zelf was John Bravenboer niet van
plan zijn zieleroerselen in boekvorm
uit te brengen. „Ik speelde al lang met
het idee mijn levensverhaal op papier
te zetten, maar dan vooral om te pro
beren iets mee te geven. In de eerste
plaats is dit boek bestemd voor mijn
dierbaren. Voor mijn vrouw, mijn kin
deren en mijn kleinkinderen. Het was
in eerste instantie niet de bedoeling
het uit geven en anderen kennis te la
ten nemen van mijn belevenissen. De
mensen die van mijn plannen hoor
den, verzekerden me echter allemaal
dat ik dit juist wel moest doen. 'Waar
om niet', zeiden ze dan. 'Je kunt er
misschien mensen mee helpen.' Zij
hebben mij over de streep getrokken
om aan de slag te gaan en iets tast
baars achter te laten."
In het voorwoord geeft hij aan: „Ieder
mens krijgt in zijn of haar leven met
ups en downs te maken. Ik hoop dat
delen van mijn ervaringen in dit boek
mensen misschien wat steun kunnen
bieden in moeilijke tijden. Door mijn
verre van gelukkige jeugd heb ik van
jongs af aan geleerd te knokken. Later
in mijn leven heeft de strijd met mijn
nierziekte en om gezond te blijven
me geleerd dat naast vechtlust, posi
tief zijn zó ontzettend belangrijk is.
Het helpt je om vervelende tijden
door te komen. Ikzelf ben ervan over
tuigd dat tachtig procent van de gene
zing tussen de oren zit."
Vervolgens vertelt hij over zijn jeugd
jaren, zijn grote liefde en zijn familie,
het raadgevend ingenieursbureau Bra
venboer Scheers, de ellende met de
firma KBS (mosterdgas voor Irak), de
HSV Hoek en ook over de constante
strijd tegen zijn nierziekte. Hij werkte
precies drieëntwintig jaar aan zijn le
vensverhaal, met horten en stoten.
Daarbij kreeg hij ook professionele be
geleiding, eerst van wijlen sportjour-
door Wout Bareman
Op het kantoor van Bravenboer Scheers in Watervliet in 1986,
vooruitstrevend op het gebied van digitale verwerking.
John Bravenboer met partner Scheers op de tandem die zij kregen van het
personeel bij de heropening van het kantoor in Terneuzen in 1989.
