ik
YOLO: You Only Live Once. Onder dat motto konden 'gewone Hollandse jongens en mei
den' zich volgens de commissie-Cohen vorig jaar in Haren tot een plunderende en ver
nielzuchtige meute transformeren. Op zoek naar het verhaal achter de kreet.
10 VERDIEPING
door Niki van der Naald
Hij gruwt ervan. Dat ie
dereen het nu over 'YO
LO' heeft. Bram. Twin
tig jaar oud. Doet een
thuisstudie en woont
sinds enige tijd op ka
mers in een studenten
stad in het zuiden van het land. Bram
plukt de dag. Hij heeft tijdens zijn school
gaande leven naar eigen zeggen al lang ge
noeg in een keurslijf gelopen. Nu wil hij op
timaal van zijn vrijheid genieten, zich niet
aan door anderen opgelegde normen hoe
ven houden. YOLO - acroniem van You On
ly Live Once - heeft Bram daar niet voor no
dig. Het is kretologie voor pubers die op
Twitter stoer willen doen, vindt hij.
Hij was erbij: bij de ongeregeldheden die
het Groningse villadorp Haren op vrijdaga
vond 21 september 2012 letterlijk en figuur
lijk in brand zetten. Dat weten we niet
doordat zijn naam getagd is in foto's die na
'Haren' op Facebook zijn verschenen. „Ge
lukkig maar, want daar kun je lang last van
hebben", zegt hij bijna opgelucht. Nee, dat
Bram zijn sporen in Haren heeft nagelaten,
weten we door krantenfoto's en beelden
van die avond waarop te zien is hoe hij de
confrontatie aangaat met de politie.
Bram is 'de jeugd van tegenwoordig'. Hij is
het prototype gelegenheidsrelschopper dat
de commissie-Cohen, die de Harense rel
len onderzocht, omschreef als 'gewone, ge
zonde Hollandse jongens en meiden, zon
der strafblad. Onder het motto YOLO - je
leeft maar één keer - togen ze naar Haren
en lieten ze zich onder invloed van drank
volledig meeslepen door emoties'. Bram
had geen verleden met justitie. Hij is - zo
zegt hij zelf althans - geen hooligan. Wel is
hij eerder voor overtredingen beboet. 'Ha
ren' heeft hem een strafblad bezorgd. Na
de rellen gaf hij zichzelf vrij snel aan bij de
politie. Zijn ouders vergezelden hem. Tach
tig uur werkstraf en een geldboete van 500
euro is zijn aandenken aan Haren.
Er zit een zekere ironie in wat bekend is ko
men te staan als de 'Project X-rellen'. Het
spontane, legendarische feest dat het
moest worden, werd het niet. De feeststem
ming maakte al snel plaats voor onlusten,
plunderingen en een grimmige sfeer van
jongeren die lijnrecht tegenover de politie
stonden. Maar daarmee werd het voor veel
van de aanwezigen des te meer 'een evene
ment'. Het te laat door de autoriteiten inge
damde tumult, de onmacht die ze uitstraal
den, versterkte bij de tieners en twintigers
alleen maar het gevoel dat ze deel uit maak
ten van iets bijzonders: een bijna 'epische'
gebeurtenis waarover ze nog dagen lang
zouden kunnen napraten.
Bram voelde dat ook zo. Nog steeds eigen
lijk. Hij baalt van zijn straf, vindt het verve
lend dat hij zijn ouders heeft teleurgesteld
en het zo'n puinhoop in Haren is gewor
den, maar eerlijk is eerlijk: hij is wel 'bij
iets unieks geweest'. Dat gevoel lijkt het ge
voel van echte schaamte weg te drukken.
Met twee vrienden vertrok hij die 21ste sep
tember naar een voor hem volstrekt onbe
kend dorp, ergens bij Groningen. Samen
hadden ze enkele dagen daarvoor naar de
film Project X gekeken, de populaire tiener
film waarin het volledig uit de hand laten
lopen van een verjaardagsfeest een doel op
zich wordt. Berichtgeving, zowel via socia
le media als de kranten en tv dat er in Ha
ren ook een soort Project X-feest gevierd
zou worden, trok Bram over de streep om
drie uur in de trein te zitten. Op weg
naar....ja, naar wat eigenlijk? „Hoe dan ook
moest daar iets bijzonders gebeuren. Ik
hou van festivals, van een groot feest met
veel mensen." Haren zou dat ook worden,
maar dan spannender. Er waren geen toe
gangskaarten. Er was geen structuur. Er wa
ren geen regels. De treinrit duurde voor
Bram lang genoeg om veel wodka - 'mis
schien wel driekwart fles'- achterover te
slaan. In de coupé waarin hij zat heerste
anarchie. „Er werd gezongen, geouwe
hoerd, gerookt en gedronken. Er waren er
zelfs die midden in de trein stonden te
plassen. Echt een vette sfeer."
Pardon? „Op dat moment was het vet.
Maar ik was toen ook al zo dronken. Ik heb
er echt niet bij stilgestaan." Pas om tien
uur 's avonds arriveerden hij en zijn vrien
den in het Groningse dorp. Op dat tijdstip
was het al onrustig in Haren. Maar volgens
de 20-jarige werd hij gewoon met alle ande
re 'feestgangers' door de politie het dorp in-
gedirigeerd. Zijn vrienden raakte hij al snel
kwijt. Bram belandde middenin een groep
branieschoppende jongens. Wildvreem
den, maar op dat moment zijn 'kompanen'.
Solidair met elkaar in het kat-en-muisspel
met de duidelijk in paniek zijnde autoritei
ten. „Ik had niet voor niets zo ver gereisd.
De rellen waren de hoofdattractie. Ik liet
me meeslepen. Als ik niet zo dronken was,
dan was ik denk ik niet zo ver gegaan."
Wat volgens Bram grote aantrekkings
kracht op hem en de andere jongeren uitoe
fende, was wat hij omschrijft als 'het
machtsgevoel'. „Het duurde tot twaalf uur
's nachts voor we een rij ME'ers voor ons
