FZC
Het ondraaglijke draaglijk ma
ken. In een tijd waarin we geen
oog meer voor elkaar hebben,
terwijl we ernaar verlangen de
ander te ontmoeten. Dat wil An
ne van Veen in haar derde thea
terprogramma Tegengif.
donderdag 7 maart t/m woensdag 13 maart 2013
Uitgids
Le Sommet heeft een
streepje voor
PAGINA 4 EN 5
Verlamd, maar met
seksuele verlangens
PAGINA 6 EN 7
door Nico de Boer
Anne van Veen. foto Julia de Boer
Terug naar de warmte
Anne van Veen (Gouda, 1983),
zaterdag te zien in Rilland,
is een theatervrouw met een
sprankelende stem die haar
verhalen vooral in liedjes
vertelt. Haar voorstellingen
zijn fantasievol en contrast
rijk. Ze kan daarin even onstuimig en uitda
gend als ingetogen zijn. Een cabaretière
kun je haar niet noemen en met alleen
(kleinkunst)zangeres doe je haar tekort.
„Juliette Gréco noemen ze een 'interprète'.
Zij vertelt een verhaal middels muziek. Zo
doe ik dat ook", zegt ze met een even
nieuwsgierige als geamuseerde, heldere
oogopslag. Alleen als je goed kijkt, zie je in
haar gezicht trekken van haar vader Her
man van Veen.
Tegengif is, na Anne en Wilde lucht, het der
de programma waarmee ze haar publiek
wil amuseren en ontroeren, maar ook prik
kelen en uitdagen. Het is daarbij niet alleen
maar ontspannen achterover leunen en ge
nieten. „Ik heb gemerkt dat het soms ver
warring oproept. Ik vind het leuk om te
zien dat het publiek zich moet overgeven."
Ze treedt nu op met twee muzikanten in
plaats van één: Jasper Slijderink, met wie
ze al speelde, en Marnix Dorrestein. „Dat
geeft nieuwe mogelijkheden. Het is een
cross-over met popmuziek. Nederlandsta
lig. Dat vind ik juist zo mooi. Popmuziek is
misschien niet het goede woord, het is ook
niet helemaal kleinkunst. Het is allemaal
wat breder getrokken."
Anne van Veen schrijft haar eigen liedjes
en teksten. Dat doet ze al van kinds af aan.
Ze wil daarmee dat aanraken wat we niet
durven te zeggen en zien. „Ik probeer
bloot te leggen waarin wij volgens mij alle
maal gelijk zijn of verschillen. We leven in
een harde en onzekere tijd. Alles is bezig te
verschuiven, of we dat willen of niet. Men
sen hebben minder te besteden, onze zeker
heden wankelen. Ik heb het gevoel dat er
versnippering plaatsvindt, terwijl we alle
maal verlangen naar verbinding. We wil
len met de buurvrouw kletsen, maar de
buurvrouw kennen we niet. We willen te
rug naar de warmte en veiligheid van vroe
ger. Maar terug naar vroeger is niet lucra
tief. We zitten in een tussenfase en de
vraag is hoe het verder moet."
Anne van Veen komt uit een artistiek mi
lieu. Haar moeder Marlous Fluitsma en
haar halfzus Babette van Veen zijn actrices.
Toch stond het niet bij voorbaat vast dat
ook zij in het theater haar brood zou verdie
nen. „Helemaal niet. Ik was wel altijd bezig
met zingen, dansen en schrijven. Mijn moe
der wilde ook dat ik de realiteit van het vak
onder ogen zou zien. Het werd niet gero
mantiseerd."
En haar vader? „Hij is mijn vader. Dat is
een natuurlijk gegeven. Dan heb je het niet
de hele tijd over zijn vak. Ik ga wel naar
zijn voorstellingen. Eind december, tijdens
de uitzending van de Top 2000, waar hij
drie keer in stond, werd ik weer herinnerd
aan de impact van zijn liedjes. Dan denk
ik: 'o ja, shit, dat is hij óók!'. Maar dat is
niet wat bij mij op één komt. Als je vader
timmerman is, ga je ook niet elke dag naar
zijn werkplaats."
Herman van Veen schreef speciaal voor
haar het lied Anne, uit 1986 ('De wereld is
niet mooi/ maar jij kan haar een beetje
mooier kleuren...'). „Ik weet dat zijn liedje
veel voor mensen betekent. Dan ben ik
best trots en onder de indruk. Het liedje is
universeel. En dat geeft me dan een heel
verheugend, apart gevoel. Ik vind het fijn
om hem als vakman en inspiratiebron te
zien. Zo iemand die zijn eigen weg is ge
gaan."
Anne van Veen, zaterdag in Luctor et Emergo,
Rilland, 20.00 uur.
