ii Een smal, stinkend
steil weggetje,
waarop we nog
een lekke band
scoorden ook
REIZEN 15
Het is een
bockworst op
sprietige poten die
al lang geleden lijkt
te zijn opgezet
In 1992 introduceerde
de toen nog bestaande
Provinciale VW Limburg
de Drietanden Fietsreis
tussen Maas en Rijn, een
6-daagse odyssee door
het grensgebied van Ne
derland, België en Duits
land. Een geweldige hit
die in korte tijd meer
dan 2.500 deelnemers
trok. Rond de eeuwwis
seling ging de Provincia
le VW ten onder. En
daarmee de fietstocht.
Om twee jaar geleden
weer uit de as te herrij
zen. Het wordt opnieuw
een hit. Kan niet anders.
ZATERDAG 23 FEBRUARI 2013
na het indommelen produceert.
Ze snurkt dat het een lieve lust
is. De meeste tafeltjes op het ter
ras zijn bezet en veel gasten kij
ken geschrokken op als er weer
een knorrige uithaal opstijgt uit
de keel van mevrouw. Had ik al
gezegd dat zij ook een hondje
heeft? Zo'n klein opdondertje dat
gemakkelijk in een handtas past.
Het beestje ligt tevreden aan
haar voeten, trippelt af en toe
wat in de rondte en houdt daar
bij de ogen steeds gericht op de
oude dame. Het is een heel lelijk
hondje. Een bockworst op sprieti-
ge poten die al lang geleden lijkt
te zijn opgezet en zich houterig
voortbeweegt. Het mormel luis
tert naar de naam Löw. Mis
schien een verwijzing naar de ko
ning van de jungle, maar ik vind
het leuker aan te nemen dat het
beestje is vernoemd naar de trai
ner van het Duitse nationale elf
tal, Joachim Löw. Hoe onbehol
pen Löw ook lijkt, hij heeft een
gevoelig oog voor de toestand
van zijn baasje. Zodra zij snurkt
begint de hond afstand te ne
men. Heel langzaam trippelt hij
terug, steeds verder weg. Zoals
onderdanen afscheid nemen van
hun vorst, achteruit lopend, zo
probeert ook Löw zich uit de voe
ten te maken. Ik heb geen flauw
idee of hij iets tegen zijn baasje
heeft, of dat het gewoon een aan
geboren verlangen naar vrijheid
betreft, maar duidelijk is wel dat
hij ervandoor wil.
Als Löw een meter ofio van de
tafel verwijderd is, begint de
voorstelling pas echt. Ik ben blij
dat ik nog een kopje koffie be
steld heb, want ik had het niet
willen missen. Aan de halsband
van het hondje hangt een appa
raatje dat in de gaten heeft hoe
groot de afstand tot het baasje in
middels is geworden. Te groot
blijkbaar, want het ding begint
luid te piepen, een fluittoon die
door merg en been gaat. Löw
schrikt zich het apelazarus, maar
dat is niets vergeleken bij de reac
tie van zijn slapende bazin. Die
schiet wakker en grijp een sleu
telbos van haar schoot. Daaraan
zit een fluitje waar zij onbedaar
lijk op begint te blazen.
Het hele terras verkeert plots in
opperste staat van paraatheid. De
vrouw speurt rond en krijgt haar
hondje in de smiezen. Als een
olympisch atlete springt zij over
eind en stormt op het verstijfde
beestje af. Verdammte Löw,
unverschamte Hund, du bist gans
böseen meer van dit soort verma
ningen schreeuwend, rent ze
naar hem toe. De hond is zo ge
schrokken dat hij een gemakkelij
ke prooi is. Ze heeft hem zo te
pakken. Met het beest stevig on
der de arm loopt de waardin te
rug naar haar tafeltje. Ze steekt
een verse Ernte 23 op en komt tot
rust. Na een paar minuten dom
melt ze weer in. Löw kijkt schuin
omhoog en neemt schuchter de
kuierlatten. Heel voorzichtig...
Tot hij ver genoeg weg is, de hals
band begint te piepen en het hele
circus weer van voren af aan be
gint. Het heeft .wel iets van een
scène uit zo'n tegendraadse te
kenfilm, zoals The Simpsons. Waar
halen ze de types toch vandaan,
heb ik me vaak afgevraagd. Nu
weet ik het. Die maffe figuren ko
men gewoon uit het dagelijks le
ven. Want hoe bizar je het ook be
denkt, de werkelijkheid is altijd
nog veel gekker.
de Limburgse grens
Genk
Hückelhoven
NEDERLAND
Maastricht DUITSLAND
Sint-Martens-Voeren TS%
BELGIE
•Heimbach
Vakwerkhuisjes in Monschau. foto Touristik Monschau
door Rob van den Dobbelsteen
Het is spannend weer van
daag. De zon schijnt, maar
schuin achter ons kondigen
inktzwarte wolken door
schoten door krakende blik
semschichten een onbedaar
lijk zwaar onweer aan. Wat
doen we? Hard doortrappen en hopen dat
we het inferno voorblijven? Of toch schui
len in de dichtstbijzijnde pleisterplaats?
Dat geluk heb je als fietser zelden. Dat je
zomaar een etablissement binnenduikt om
daar een uurtje later slechts met enige te
genzin weer uit te vertrekken. Wij treffen
het met Hoeve De Witte Gans in Sint-Mar
tens-Voeren, net over de grens bij Maas
tricht. Je vindt deze direct na een scherpe
rechtse bocht, vlak na een hoge spoorbrug.
Fietsen is mooi, maar je moet er wel iets
bij kunnen drinken. En eten niet te verge
ten. Zeker als de wereld buiten verandert
in een waterval. Dat aangenaam verpozen
in die Belgische taveerne is een van de ve
le, zoete herinneringen van onze Drietan
den Fietsreis. Dat onbetamelijk mooie slin
gerdijkje tussen Maaseik en Dilsen op de
eerste dag is ook zo'n herinnering. En later,
in de vierde etappe, dat schitterende traject
langs de Rur van Monschau naar Heim
bach. Op een dag nota bene dat daar geen
motoren mochten rijden:
Maar de appeltaart van Hoeve De Witte
Gans bleef tijdens de zesdaagse in het
grensgebied van Nederland, België en
Duitsland onovertroffen. Dat voorvoelden
we waarschijnlijk. Na het eerste stuk bestel
den we immers een tweede. Wat, terug in
het zadel en drie kilometer verderop, een
prima beslissing bleek. Daar immers wacht
te een 'muur'. Dat is nog een vriendelijke
omschrijving voor een smal, stinkend steil
weggetje, waarop we bovendien een lekke
band scoorden.
Maar wat gaf dat? We hadden het tenslotte
zien aankomen. Zon, regen, zon, regen,
zon: lekkebandenweer. Dat weet iedere fiet
ser. De nieuwe band lag er snel om. De
oude werd even verderop geplakt op al
weer zo'n feeërieke, in de Belgische heu
vels verstopte surprise: Knuppelstock. Aan
de naam lees het je het niet zo snel af.
Maar waar, tijdens deze etappe, was het uit
zicht fraaier? Het bunkertje (abris) werd in
1938 gebouwd als observatiepost van waar
uit men de naar Luik oprukkende vijand al
van verre zou kunnen zien aankomen.
Niet dat het veel hielp. Knuppelstock viel,
net als alle andere rondom Luik gebouwde
forten al op 10 mei 1940 in Duitse handen.
Inderdaad ja, op precies dezelfde dag dat de
oorlog was begonnen. Je kan het je, hap
pend in een mandarijntje, nauwelijks voor
stellen. Want hoe in hemelsnaam, kwa
men die Duitsers zo snel boven? Op de
fiets, leert de geschiedenis. Weinig bekend
onderdeel van de verrassingsaanval die
door de Duitsers Operatie Fall Gelb werd
genoemd.
De Belgen hebben van Knuppelstock nu
een picknickplaats gemaakt. Daar zijn ze
handig in, de Belgen. Van iets wat volstrekt
onbruikbaar lijkt toch nog ie'ts bruikbaars
maken. Neem die oude, roestende spoor
lijntjes, waarop al sinds jaren geen trein
rijdt. Je haalt de rails weg, legt er beton of
asfalt voor in de plaats en voila, een schitte
rend fietspad. Zoals die 9 kilometer lange,
door dichte bossen afgezoomde strook na
de Zuid-Willemsvaart, die we op dag één
volgden. Of het met fraaie doorkijkjes gelar
deerde stuk na Froidthier op dag drie.
Daar kunnen de Duitsers nog wat van le
ren, was de op enige ervaring gestoelde ge
dachte, toen we bij Monschau de grens
overtrokken. Maar zie, opeens rolden we
zomaar over de buitengemeen fraaie, met
groen/blauwe bordjes gemarkeerde Rur
Ufer Radweg. Slingerend door eeuwenou
de beukenbossen en ver van het gemotori
seerde verkeer. Gooiden we geheel en al
verrukt daarom onze oorspronkelijke plan
nen overboord?
Het moet wel. Bij het ontbijt hadden we er
ons nog geweldig over verkneukeld. Heer
lijk! We zouden ons in Einruhr inschepen
op een van die salonboten van Rursee
Schiffahrt, richting Heimbach (einde van
de vierde etappe). En we zouden languit
liggend op het voordek, genieten van het
zonnetje dat die middag volop scheen. Aar
dige bijkomstigheid: het scheelde nog 10 ki
lometer fietsen ook. Een verdiende bonus
na die pittige rit van gisteren.
Maar wat stelt 10 kilometer voor, als je al
vroeg in de middag in Einruhr arriveert,
vaststelt dat de eerstvolgende boot nog
even op zich laat wachten en op de routebe
schrijving ziet dat er ook via National Park
Eifel naar Heimbach kan worden gefietst?
Niets! Jawel, het grotendeels halfverharde
pad naar de Staudamm Schwammenauel,
voert de fietser inderdaad omhoog. Maar
dat gebeurt zo geleidelijk, dat je het nauwe
lijks merkt. Zo fraai ook was het uitzicht
over het groenblauwe, door een lauw bries
je gerimpelde water van de Stausee, dat we
ons voorgenomen bezoek aan de kerk van
Heimbach, met daarin het fameuze Ant-
werpener Schnitzaltar, domweg vergaten.
Die fout maakten we de volgende ochtend
ruimschoots goed. We hadden immers tijd
zat. Op de Drielanden Fietsreis hoef je je
nooit te haasten. Zelfs niet als je op de
tweede dag naar Maastricht fietst. En on
derweg het imposante kastelencomplex
van Alden Biesen wilt bezoeken. Of - iets
profaner wellicht- domweg gelukkig wil
neerploffen op een terrasje op het Onze
Lieve Vrouwenplein van de Limburgse
hoofdstad.
Gemiddeld 60 kilometer per dag dient er
te worden afgelegd. Waarbij misschien op
de derde dag, als er af en toe echt geklom
men moet worden, enigszins moet worden
doorgetrapt. Maar daar is het een fietstocht
voor. Zonder twijfel de fraaiste die er tus
sen Maas en Rijn kan worden gemaakt.
reageren?
reizen@depersdienst.nl
