Christiane F.
MEDIA 21
Elkaar vliegen afvangen, slaan
de deuren, stress: geen sprake
van bij Martine van Os en
Sybrand Niessen. „Er zit een
soort onzichtbaar draadje tus
sen onze hoofden."
kievrienden met wie Christiane
eind jaren zeventig elke dag op
het Berlijnse Bahnhof Zoo rond
hing. Klanten oppikken, H. sco
ren, een shot zetten op een sme
rig toilet aldaar en naderhand de
spuit schoonspoelen in het plee
water; je kunt je als kijker (of le
zer van het boek) geen beeld voor
stellen dat nóg mistroostiger is.
Voor wie het niet weet: het ver
haal van Christiane F. is opgete
kend door de Duitse Stern-repor
ters Horst Rieck en Kai Herman.
Rieck was in 1978 bij een rechts
zaak waarin Christiane, destijds
15, moest getuigen tegen pedofiel
Heinz, met wie zij - tegen beta
ling - het bed had gedeeld. Rieck
en Herman besloten haar te inter
viewen. Ruim 45 uur tape lever
de twaalf spraakmakende reporta
ges over de Berlijnse drugsscene,
het boek en de film op.
Niet alleen het droeve relaas van
Christiane - haar neergang van
doorsnee puber tot heroïnehoer-
tje wordt geloofwaardig neerge
zet door de onervaren, van een
schoolplein geplukte Natja Brunk-
horst - maakt indruk; ook de mu
ziek van David Bowie past in het
naargeestige plaatje. Evenals de
kille ambiance van 'drugsdisco
theek' Sound - in de jaren tachtig
afgebrand - waar Christiane en
Detlev elkaar ontmoetten.
Ze zien elkaar tegenwoordig niet
meer, blijkt uit een nog recent in
terview met Christiane. Zij heeft
een zoon van 16 en werkt in een
boekwinkel in Berlijn. Anders
dan Detlev, die al in de jaren tach
tig afkickte in een Zweedse kli
niek, zou Christiane wel grote
moeite hebben clean te blijven.
Elke dag weer een warm bad
door Monique Brandt
Een kijkster van het middagpro
gramma Tijd voor Max in het
gastenboek op internet: 'Me
dia is meervoud, dus moet het
zijn: de media duiken er op!
En nogmaals: s.v.p. niet teveel
door elkaar praten en lachen
en iemand niet in de rede vallen. Dan kun
nen wij oudjes het niet meer volgen!'
Het moge duidelijk zijn: Sybrand Niessen
en Martine van Os hebben niet het makke
lijkste kijkerspubliek. „Maar wel dankbaar
hoor!", zegt Van Os. „Mensen komen op
straat naar je toe, vertellen je hoezeer ze
ons waarderen. We komen ze tegen op
Max-ledendagen, op de 50 Plus-beurs."
In Tijd voor Max praat het duo van maan
dag tot en met donderdag de actualiteiten
van die dag door, net voordat in veel huis
houdens de dagelijkse maaltijd op tafel
staat. Er zijn vaste rubrieken en tafelgas
ten voor een langer gesprek. De formule
slaat aan, na vijf jaar is er een behoorlijk
vast kijkerspubliek. Van Os: „Mensen vin
den het gezellig, zo aan het einde van de
dag, even rustig de dag overdenken."
Niessen: „Tijd voor Max is niet te zwaar.
Maar ook niet te licht. Op een perfect
tijdslot. We zijn geen Pauw en Witteman,
we zijn er niet voor zware politieke zaken.
Wij gaan ook niet ten onder aan cynisme
en bitterheid. We praten met een gast
over zijn of haar drijfveren. Daar mag bij
gelachen worden, we zetten iemand graag
in het zonnetje." Van Os: „We zoeken niet
de kritische kant van een gesprek, dat ge
beurt al genoeg op tv. Ik denk dat we daar
om onderscheidend zijn. Mooie gesprek
ken voeren. We mikken niet op tranen,
Sybrand Niessen en Martine van Os zoeken in
Tijd voor Max' niet de kritische kant van een
gesprek. „We zijn er niet voor zware politieke
zaken. Wij gaan niet ten onder aan cynisme
en bitterheid. We praten met een gast over
zijn of haar drijfveren. Daar mag bij gelachen
worden." foto Rick Nederstigt
KRO, waar ze allebei werkten. Toen
Max-baas Jan Slagter hen bij elkaar bracht,
was er geen moment van twijfel. Slaande
deuren, ruzies? Niessen: „Nooit! We gun
nen elkaar het succes, vangen elkaar geen
vliegen af." Van Os: „We zitten niet in el-
kaars vaarwater. Er zit een soort onzicht
baar draadje tussen onze hoofden. Tijdens
het programma weten we tegelijkertijd ze
ker: 'dit slaan we over', 'hier gaan we op
door' en 'dit onderwerp is niks voor onze
doelgroep'. Dat gaat organisch."
Niessen: „Wekken we weieens de indruk
dat we onenigheid hebben? Tja, ik zeg wei
eens, dat is nou typisch Martine! Dan
denk ik, waar vliegt dat verhaal heen? Dat
heb je in elk huwelijk toch? Geen boos
heid of irritatie, meer verbazing." Van Os:
„Kijkers denken dat je hier even voor half
zes binnen komt waaien en na een uur
weer op straat staat. Ik zeg altijd; van
maandag tot en met donderdag is voor mij
één dag, dat loopt gewoon door. 's Och
tends thuis inlezen, tegen het middaguur
hier, om half negen weer thuis. In het
weekeinde zijn er voorstellingen te bezoe
ken, boeken te lezen, cd's te beluisteren."
Niessen: „Ik denk dat we dit jaar weer een
stap gaan maken naar nog losser kunnen
zijn. De perfecte uitzending? Die hebben
we nooit, dan zijn we klaar."
Tijd voor Max. Maandag tot en met donderdag,
Nederland 2,17.35 uur.
reageren?
media@depersdienst.nl
ZATERDAG 16 FEBRUARI 2013
ZATE
In de serie Teruggespoeld staat we
kelijks de spot gericht op een film
klassieker die op veel mensen een
onuitwisbare indruk heeft gemaakt.
door Jan van Mullem
Er zijn van die films waar
bij je je na het bekijken
ervan realiseert dat je -
bijna in trance - ook de
complete aftiteling hebt uitgeze
ten. Dat zijn de films die écht in
druk hebben gemaakt. Zoals
'Christiane F.'.
De vraag die na het opnieuw be
kijken van de film uit 1981 in
mijn hoofd blijft hangen, is hoe
het nu - anno 2013 - met haar
gaat Leeft ze nog, deze Christia
ne Vera Felscherinow, Duitslands
bekendste heroïneverslaafde op
wiens 'levensverhaal' de film is
gebaseerd? Zo ja, dan is ze inmid
dels 50, een leeftijd die zij in haar
door drugs en prostitutie beheers
te puberjaren nooit had gedacht
te bereiken. Dan is ze waarschijn
lijk clean, heeft ze een baan en is
ze misschien wel getrouwd (met
jeugdliefde Detlev?). Zo niet, dan
heeft de H. (spreek uit: 'age'), zo
als heroïne in de film bijna lief
lijk wordt genoemd, uiteindelijk
ook haar dood betekend. Net als
voor Atze, Axel en Babsie, de jun-
Teruggespoeld
maar ontroering is soms niet ver weg."
Niessen: „Vaak is er wel een deal; mensen
komen om over een boek, een film of een
cd te praten. Maar we proberen het bij ons
aan tafel wel altijd persoonlijk te maken.
We horen vaak van gasten: 'het was bij jul
lie als een warm bad'. In het begin dacht
ik dat ik die kritische kant moest zoeken.
Beweterig ventje, dat was ik: niet doen."
Van Os: „Mensen krijgen angst voor praat
programma's. Iedereen is zo enorm kri
tisch. En je moet maar steeds scoren, met
snelle oneliners, anders tel je niet mee."
Niessen en Van Os kennen elkaar van de
