Zittend en staand luisteren...
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
SPECTRUM 11
uit de schaduw
Marjan
Berk
ZATERDAG 16 FEBRUARI 2013
r
'v£f X
In een interview met onze Zeeuwse bronzen
klok Pascal, vertelt hij dat hij bij zijn optreden
de voorkeur geeft aan publiek, dat staand naar
hem luistert. 'Dat is dynamischer'.
Ja, dat is heerlijk, een zaal vol mensen, die met hun
hele lichaam de muziek mee-beleven. Hoewel ik
mijzelf niet in de verste verte met Pascal (van wie
ik een fan ben) wil vergelijken, moet ik er niet aan
denken dat ik de lezingen die ik geef moet volbren
gen voor een zaal met staande mensen.Maar het
is mij wel eens overkomen, dat er bij een optreden
geen stoel te bekennen was. Zodat iedereen wel
móest staan!
Jaren geleden was mij gevraagd een nieuwe biblio
theek in te wijden met het programma 'Sterke Be
nen', waarbij mijn gitaarzoon Ruud Jan met collega
gitarist Francois van Bemmel mijn verhalen afwis
selden met vrolijk gitaarspel. De leidster van de
spiksplinternieuwe bieb had eerst bedacht, dat ik
buiten op het plein vóór de bieb zou optreden,
Maar, gelouterd door jarenlange ervaring waarbij
het spreken op pleinen in de openlucht tot wan
hoop bij de uitvoerenden en totale onverschillig
heid bij de toehoorders leidden, wist ik haar van dit
plan af te houden. Vooral bij heftige wind en slagre
gens is zo'n optreden van een schrijver in de frisse
lucht af te raden.
Het was een welwillende bibliothecaresse, ik kon
haar overtuigen dat het beter was voor haar en voor
mij de voorstelling intramuraal te spelen. Wél had
ze nog een verrassing voor ons in petto. Op haar sig
naal zouden de deuren van de bieb opengaan, het
wachtend publiek - bestaande uit kinderen en vol
wassenen - gewapend met ballonnen naar binnen
stromen en dan de ballonnen oplaten.
„Klaar af!", riep de bibliothecaresse en de deuren
zwaaiden open. Tweehonderd mensen en kinderen
tuimelden enthousiast de mooie nieuwe bieb bin
nen. Mijn muziekmannen zetten de ouverture in,
ik keek naar mijn zoon en werd pijnlijk getroffen
toen ik zag, dat hij onder zijn optreedpak twee ver
schillend gekleurde sokken droeg... toen hield de
muziek op en begon ik aan mijn eerste verhaal.
Hoe ik ook mijn best deed, geen hond luisterde. De
kinderen denderden door de grote ruimte vol boe
kenplanken, speelden krijgertje, terwijl de ballon
nen een voor een met luide knallen de geest gaven.
De oudere gasten keken zoekend rond naar een
stoel.
Tevergeefs.
Dapper stonden zij bij het kleine podium waarop
wij opereerden en probeerden iets op te vangen
van mijn verhaal. Maar het was zo'n klere-herrie in
de zaal, dat je wel moest kunnen liplezen om iets
mee te krijgen van het gebodene.
Met de moed der wanhoop worstelden wij ons
door het programma, ik voelde mij een lek gescho
ten schuit die langzaam maar zeker vol liep en
zonk...
Ik heb nóg wel eens een angstige droom van een
zaal vol kinderen met knallende ballonnen,die mij
het voorlezen beletten... Schrijvers zijn het meest
gebaat bij mensen, die ontspannen op een stoeltje
luisteren. Maar wanneer Pascal zingt wil ik wel een
uurlang heupwiegend staand naar hem luisteren.
Mijn ballon laat ik thuis.
