Kopiëren
SPECTRUM 7
standplaats Griekenland
Thijs Kettenis
i
Een
voetballer
verdween
ooit zes
dagen in de
cel en werd
gemarteld
omdat hij
de zoon van
Kaddafi te
weinig bij
het spel had
betrokken.
ZATERDAG 16 FEBRUARI 2013
welkom, ook omdat de NAVO hielp
om Kaddafi te verdrijven. We krijgen
het advies low profile te blijven, maar
dat is met mijn werk nogal lastig. We
zijn voortdurend in het nieuws om
dat het zo goed gaat met de club. Er
komen steeds meer mensen kijken.
De club is een attractie geworden."
Efoere maakte veel mee de afgelopen
maanden. Bomaanslagen, schietpar
tijen tussen rivaliserende stammen.
Hij stond oog in oog met mannen dië
dreigden met kalasjnikovs en met een
boze vader, die een pistool op hem
richtte omdat zijn zoon door de club
werd afgewezen. Soms moest hij eerst
kogels van het veld vegen voordat de
training of wedstrijd kon beginnen.
„Voorafheb ik gezegd, als ik schieten
hoor, ben ik weg. Maar je verlegt
steeds je grenzen. Ik weet niet wat
oorlog is, maar heb er inmiddels wel
een klein beetje van meegekregen.
Een duidelijke dreiging tegen buiten
landers is voor mij een stap te ver. En
we moeten altijd maar afwachten wat
Wilders weer gaat roepen en wat daar
dan de reactie op is. We zoeken het ge
vaar niet op, maar je kunt op een ver
keerde plek komen."
In de beginperiode werd Boere zwaar
bewaakt gebracht en gehaald voor el
ke training of wedstrijd. Dat is voor
bij. „Je deed toen uren over een reis
van 6 kilometer omdat er om de kilo
meter een checkpoint van een andere
militie stond."
Hij heeft inmiddels zelf met een
kalasjnikov in de lucht staan schieten.
Dat was na de aanhouding van Abdul
lah al-Senussi, de gevreesde chef van
Kaddafï's veiligheidsdienst. „Dat leid
de tot een explosie van vreugde. Toen
kreeg ik van mijn assistent een kalasj
nikov in handen gedrukt, om te delen
in de blijdschap."
Remco Boere staat 's morgens meestal
vroeg op. Doet in de buurt boodschap
pen in winkels waar alles te krijgen is
tegen betaalbare prijzen. Omstreeks
15.00 uur gaat hij naar de club, waar
hij tot 's avonds 22.00 uur werkt. De
competitie ligt sinds februari 2011 stil.
Alleen de jeugd teams staan weer op
het veld. „Ik heb op veel plaatsen ge
werkt, maar zoveel talent als hier heb
ik nog nergens gezien. Veel van deze
jongens gaan het ver schoppen op het
hoogste niveau. Het is aan ons dat in
goede banen te leiden."
Het werk maakt Boere gelukkig. „Het
zijn fantastische, superaardige men
sen. Heel leergierig. Ik heb echt het ge
voel dat wij bijdragen aan de opbouw
van het land. We betekenen iets. Ze
vergeten ons nooit meer. En bij de
club denk ik niet aan de risico's."
Toch weet hij niet of hij blijft. Zijn
contract loopt op 31 juni af. Het eerste
aanbod van de club voor een nieuw,
tweejarig contract, heeft hij afgesla
gen. „Er zijn veel onzekerheden. Ik
heb hier een gezin, met twee jonge
kinderen (2,5 en ruim 1 jaar). Ik zie
dat ze bewegingsvrijheid missen. En
welke kant gaat het hier op? De crimi
naliteit schiet omhoog. Er zijn gren
zen. Als ik blijf, wil ik in ieder geval
een huis met meer ruimte buiten
voor de kinderen."
Voor de komende dagen heeft hij
extra proviand ingeslagen. „We blij
ven dit weekeinde op advies van de
ambassade binnen." Al weken wordt
gesproken over de herdenking van de
revolutie. Bepaalde groeperingen zou
den dat willen aangrijpen voor aansla
gen. Diverse luchtvaartmaatschappij
en hebben alle vluchten op Tripoli uit
voorzorg geschrapt. Mensen zijn aan
het hamsteren. Benzine. Water. Eten.
Boere: „Het is een rare situatie, die
medebepalend is voor de toekomst
van het land en mijn toekomst in dit
land."
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
Veiligheidsagenten
controleren in Tri
poli het verkeer.
De strenge veilig
heidsmaatregelen
houden verband
met de herdenking
van de opstand te
gen Kadaffi.
foto EPA
Mijn niet-Griekse vrienden in Athe-t%
ne hadden me de stuipen op het
lijf gejaagd: als je een sofï-num-
mer aanvraagt, leer je de beruch
te Griekse bureaucratie pas echt
kennen. Je moet op het belastingkantoor van de
wijk waar je woont, honderden formulieren invul
len. In het Grieks!'waarschuwden ze. En allerhan
de documenten en bewijzen inleveren. Je wordt af
gesnauwd, van loket naar loket gestuurd en moet el
lenlang wachten. En niemand die Engels spreekt.
Ik had deze martelgang zo lang mogelijk uitgesteld, v
maar nu moest ik een huurcontract tekenen en daar
voor is een sofï-nummer vereist. Met frisse tegen
zin ging ik op zoek naar informatie over de procedu
re. En wat bleek: bij de aanvraag moet je behalve
een bewijs van inkomsten, geboorte
certificaat en paspoort ook een geldig
huurcontract overleggen. Maar om
dat te kunnen tekenen, had ik juist
dat sofï-nummer nodig.
Nog voor ik aan één loket had ge
staan, was ik de wanhoop al nabij.
Maar gelukkig bood mijn makelaar
Kiriaki uitkomst. Ze belde even met
wat connecties en zie: er bleek in
Athene een speciaal loket voor bui
tenlanders te bestaan, al had nie
mand van mijn niet-Griekse vrien
den daar ooit van gehoord. Via deze
verborgen balie moest de procedure een stuk een
voudiger en sneller kunnen. Enige voorwaarde: een
Griek moest persoonlijk garant staan voor het geval
ik mijn boetes en belastingen niet zou betalen.
„Geen punt", zei Kiriaki, „dat doe ik. Zo doen we m
dat hier." Samen meldden we ons bij de speciale bui-
tenlanderbelastingbalie. En inderdaad, het afhande
len van het papierwerk ging verrassend snel:
slechts twee formulieren! Na zo'n uitgebreide voor
bereiding voelde het bijna als een teleurstelling.
Maar gelukkig was de dienstdoende ambtenaar
ouderwets bureaucratisch. Het bleek haar taak alle
vragen op het formulier nog eens te stellen en de
antwoorden in haar computer in te voeren. In slak-
kentempo. „When did you burn?" vroeg ze, toen ze
na een halfuur bij het vakje 'geboortedatum' aan
was gekomen. Ik moest me inhouden om niet te
zeggen dat ik weliswaar nog niet was verbrand
maar inmiddels op het punt van ontploffen stond.
Na anderhalf uur vragen herhalen, had de ambte
naar alleen nog een kopie van mijn paspoort nodig.
Blij dat er eindelijk schot in de zaak zat, overhandig
de ik mijn paspoort; naast haar bureau stond im
mers een kopieerapparaat. Maar in plaats van het
aan te nemen keek ze me vragend aan. Ik keek naar
het kopieerapparaat en weer terug naar de ambte
naar. Die toverde een glimlach op haar gezicht en
schudde haar hoofd.
„Tsja, het is crisis hè, voor kopieën is geen geld
meer", grapte Kiriaki. Ze griste het paspoort uit
mijn hand en rende naar buiten, op zoek een
copyshop. Een halfuur later stond ik eindelijk op
straat, met mijn sofïnummer in mijn hand. Toch
wel trots dat ik het geflikt had. De volgende stap:
een internetaansluiting aanvragen. Duurt twee we
ken, volgens mijn vrienden. Kan veel sneller, zegt
Kiriaki. Ik ben er klaar voor.
12
