cultuur! 13
'Beetje heimwee naar mijn vlakke land'
Van verharding naar vertedering
Presentatie van
jeugdboek over
Vlissingen 1953
Dichter Ester Naomi Perquin groeide op met polders, dijken en weidse luchten in haar blikveld
Winnaar van de VSB-Poë-
zieprijs 2013 Ester Naomi
Perquin groeide op in Zee
land. Inmiddels is zij inge
burgerd in Rotterdam waar
zij 2 jaar stadsdichter was.
vrijdag 1 februari 2013
door Ali Pankow
Ester Naomi Perquin mocht
voor haar twee eerste poë
ziebundels zes prijzen in
ontvangst nemen. In haar
derde bundel Celinspecties put zij
uit haar impressies opgedaan in de
jaren dat zij cipier was in de peni
tentiaire inrichting in Rotterdam.
Voor Celinspecties kreeg zij deze
week de VSB-Poëzieprijs.
]uryvoorzitter Saskia Stuiveling
noemde het tijdens de uitreiking 'een
onthutsend schitterende bun
del'hoe voelt dat?
„Zo'n compliment is echt een raar
ding: je wilt het ergens laten maar
er is geen plankje voor, niemand
neemt het je uit handen. Dus je
staat er mooi mee, blozend en al."
In een van de voorbeschouwingen op
de toekenning van deze prestigieuze
poëzieprijs constateerde De Volks
krant 'De bundel van Perquin is de
meest concreet geëngageerde'Kun
je je daarin vinden?
„Ik heb met deze bundel heel dui
delijk mijn betrokkenheid willen
tonen, een standpunt willen inne
men, iets open willen leggen. In
die zin begrijp ik waarom dat over
Celinspecties gezegd wordt. Het
onderwerp, de grenzen tussen
goed en kwaad, de verwarring
daarover, ligt mij na aan het hart."
Sinds het bekend worden van de no
minaties heb je een drukke periode
met talrijke optredens gehad. Hoe
heb je die ervaren?
„Menno Wigman zei halverwege
de tournee dat ik er een schoolreis
je van maakte. Dat is wel waar. Ik
heb heel erg geprobeerd om alles
er uit te halen wat er in zat.
Het is ook echt feestelijk om met
zulk gezelschap rond te reizen.
Maar vermoeiend is het ook. Je ei
gen lezingen gaan ook door, er
staan deadlines die je moet halen."
AFGEMETEN
Er woont een vrouw in de stad, le
vend van water
en lucht. Ze draagt haar lege tassen
door
de straten. Thuis schikt ze gaten op
schalen, dan lijkt het nog wat.
Haar zoons dromen 's nachts van
trommels vol
en bakken over. Van versgebakken
brood
en kommen rijst, van pannen tot de
rand
gevuld en nooit meer stop met eten
stop nou toch, straks raakt
de hele week nog op.
En altijd weet ze nog iets op te vul
len, om te keren,
hergebruikt ze de dagen en oefent
zich trager
te verteren, draait ze klokken terug.
Steeds bezig riemen aan te halen. Al
tijd zegels,
flessen, bonnen sparend, restjes van
restjes zorgvuldig bewarend.
Levend van water en lucht.
Ester Naomi Perquin
Prijzen winnen zal jou inmiddels
niet vreemd meer zijn?
„Ik heb bepaald niet te klagen ge
had. Maar je schrikt je elke keer
weer rot."
Wat doet het je, al die prijzen en lof
tuitingen? Is er een schaduwkant?
„In dit geval vond ik het ingewik
keld. Genomineerd worden met
Menno Wigman, Luuk Gruwez,
Sybren Polet en H.H. ter Balkt is al
reusachtig. Dat zijn dichters uit
één stuk, dichters die er al waren
toen ik nog een slotjesbeugel had.
In hun plaats de prijs in ontvangst
nemen grenst, hoe mooi het ook
is, aan het onbetamelijke. Ik heb
dat ook maar gewoon benoemd,
tijdens de prijsuitreiking. Maar ik
heb ook gezegd: ik ben er ontzet
tend blij mee. Ik ga er blij mee
zijn. Dat moet ook."
De kiem voor je dichtersloopbaan
kwam tot wasdom in Zeeland. Heeft
het leven in Zeeland werkelijk in
vloed gehad op de vrouw c.q. de dich
ter die je nu bent?
„Zonder twijfel. Ik geloof dat al
Ester Naomi Perquin bracht haar jeugd door in Zeeland, werkte als cipier in Rotterdam en volgde de Schrijversvak
school in Amsterdam. foto Bas Czerwinski/ANP
leen al het landschap waar je je
jeugd doorbrengt heel bepalend is
voor de manier waarop je denkt.
De polders, de dijken, de weidse
luchten, de zee. Dat is allemaal let
terlijk mijn blikveld geweest. Ik
hou van het overzichtelijke, de con
trole."
„Maar ook van het beweeglijke. Ik
ben goed ingeburgerd in de grote
stad, maar Zeeland blijft 'mijn
vlakke land', waarnaar ik
altijd een beetje heimwee hou."
Twee jaar stadsdichter Rotterdam.
Wat waren de hoogtepunten?
„Voor mij was het hoogtepunt het
gedicht dat ik over de Voedselbank
schreef. Ik wilde de verborgen ar
moede zichtbaar maken die in Rot
terdam enorm hoog is opgelopen.
En Clara Sies, een broodnuchtere
vrouw die de Voedselbank al jaren
met opgestroopte mouwen be
stiert, las het gedicht en ze zei:
'Dit is precies hoe het is.' Dat vond
ik een enorm compliment."
Heb je een advies voor je opvolger?
Mijn opvolger Daniël Dee is een
humorvolle en eigenzinnige dich
ter. Hij zal het uitstekend doen."
Na de feestelijke uitreiking van de
prijs en alles wat eraan vooraf ging
heb je nu behoefte aan rust?
„Ja. Eigenlijk wil ik nu gewoon
met een joggingbroek aan op de
bank gaan liggen, pizza eten en
bier drinken. En vooral langdurig
zwijgen."
door Ali Pankow
Verwhard noemt cabaretier
Berry Lussenburg zijn nieu
we avondvullende pro
gramma. Binnen krap een maand
ging hij er in elke provincie mee in
première. Zaterdagavond rondt hij
die premièretoer af met een optre
den in De Meiboom in Krabbendij-
ke om vervolgens zijn toernee
echt te beginnen.
In Verwhard heeft Lussenburg heel
wat op zijn hart. „Het gaat over
verharding van de samenleving,
over dingen die we maar laten ge
beuren en ik vraag me af hoe ver
we het laten komen. Van de week
hoorde ik een bericht dat je verze
keringspremie stijgt als je een dief-
stalgevoelige auto hebt. Gaan de
criminelen dan de hoogte van de
premie bepalen? Wordt de zorgver
zekering wellicht straks ook hoger
als je in Eindhoven gaat stappen?"
Lussenburg is een rappe prater en
vertelt vol passie over zijn vak.
„O, ja en wat Verwhard betreft:
Mijn eigen hart speelt daar een be
langrijke rol in. Uiteindelijk dringt
het besef door dat we in deze har
de tijden in elk geval elkaar nog
hebben. Dat we kunnen verande
ren, vertrouwen, verwarmen, ver
blijden, vertederen." Ooit begon
het voor hem met een telefoontje
of hij een gat in het programma
van het Palagonia Festival in Vlaar-
dingen wilde opvullen. „Ik werd
uitgenodigd als cabaretier, maar
had niet eens een programma. Ik
had alleen wat rollen gespeeld bij
toneelgezelschappen. Maar ach, ik
had nog zes weken, dus tijd om
tekst te schrijven", vertelt Lussen
burg. Hij erkent dat het hem toen
en en nu geen enorme doorbraak
heeft opgeleverd, wel een finale
plaats bij het Leids Cabaretfestival
destijds. En Verwhard is inmiddels
zijn vijfde programma. Daarin
waagt hij zich ook weer eens aan
een lied. Door een zure opmer
king in een recensie heeft hij jaren
niet meer gezongen. „Maar nu heb
ik het Crisislied met een lekkere
galm. Daar durf ik het publiek wel
de pauze mee in te sturen."
Zot 2 feb., De Meiboom, Krabbendijke,
20.00 uur.
Berry Lussenburg foto Anja Baauw
VLISSINGEN - Schrijver John Bro-
sens presenteert vandaag zijn boek
Peddelen in de Palingstraat om
20.00 uur in de Vlissingse biblio
theek. Zijn verhaal speelt in Vlis
singen tijdens de rampdagen van
1953- „Gebaseerd op een verhaal
binnen mijn familie over De
Ramp van 1953, waarin ik zowel
persoonlijke ervaringen als fictie
heb verwerkt", meldt hij. De elfja
rige Jas speelt met zijn vriendin
Fanny de hoofdrol. Samen pedde-
len ze in hun oude kano 'de Max'
door de ondergelopen wijken van
de stad naar de opa en oma van
las, die op de zolder zitten van
hun huis in de Palingstraat.
