6 luit
donderdag 17 januari 2013
Sissy-gevoel voor een koopje
In Eten doen de
redacteuren Edith
Ramakers en Nadia
Berkelder beurtelings
verslag van een bezoek
aan Zeeuwse
eetgelegenheden.
Prijs-kwaliteit
Een menu van erg goede kwaliteit
voor 25 euro: ongekend in Zeeland
Bediening
We vallen als een blok voor de char
mes van de jongste bediende, en heb
ben wat moeite met de routine van
zijn oudere collega.
Entourage
Altijd lastig, sfeer in een hotel. Wij
houden van iets meer intimiteit.
Conclusie Een goed adres voor een
personeels- of familiediner: de kok
verrast en is origineel, ook als het ve
getarisch moet.
Crisis? Je zou het niet
zeggen als je als arge
loze proefeter op de
toerit naar het hagel
nieuwe Hotel Ter
Duin in Burgh-Haamstede staat.
Statige trappen meanderen
breed door kunstmatig aange
legd duinpark naar beneden, er
gens in de verte, waar de ingang
van het hotel is.
De parkeerplaats is bijna vol, waar
door we vrezen dat we niet meer
terecht kunnen, maar die vrees
blijkt ongegrond. Vermoedelijk is
het hotel, dat nog maar nét open
is, goed bezet. Pas later, nadat we
ons een hele avond verbaasd heb
ben over de vraag hoe dit kan in
dit economisch klimaat, lezen we
over de achtergrond van Hotel Ter
Duin: particuliere investeerders
kochten er een suite die ze aan toe
risten kunnen verhuren. Een slim
idee in een tijd dat banken niet
vooraan staan om te investeren.
Grand Hotel Ter Duin heet het of
ficieel en groot is het: aan de bui
tenkant is het imposant, we voe
len ons Sissy als we de trappen af
dalen, maar binnen is het niet min
der. De hal lijkt op een flinke
hangar, met hier en daar een kleu
rige bank waarop hotelgasten kun
nen loungen. De rode loper, die in
een vierkant is gelegd biedt hou
vast: we lopen hem helemaal af
om het restaurant te vinden. En
ook ook dat is een zaal van jewel
ste: er zijn nog tafeltjes genoeg van
avond. We kunnen zo aanschui
ven.
De tafels en stoelen staan in een
cirkel om een rond middenstuk
heen, waar boven een wonderlijke
stoffen draperie hangt. Alsof
straks de stoelen opzij gaan, en de
captain van de cruise zich aan
dient voor een avond walsen. En
dat is niet het enige opmerkelijke
interieuritem: tegen de wanden
hangen doeken met geschilderde
boekenkasten erop, compleet met
een geschilderd trapje om er een
geschilderd boek uit te kunnen
pakken. We hebben in ieder geval
conversatiestof vanavond.
Zelf zitten we aan een tafel die
langs een lange rode bank staat, ge
dekt met abrikooskleurige tafel
kleedjes en serieus tafelzilver. De
tafel wiebelt, een euvel dat ik zelf
verhelp met een stukje papier dat
ik toevallig bij me heb.
We krijgen de kaart. Al
thans: we krijgen een
briefje met daarop een
driegangenmenu. „Misschien kunt
u kijken of u daarmee uit de voe
ten kunt", zegt de meneer die ons
bedient. Vast wel, denken we,
maar ik wil graag iets meer zien
en vraag de om de kaart, die zo
lijkt het, met enige tegenzin wordt
gebracht. Terwijl Carly Simon's It's
hart to be tender net iets te hard
door de zaal klinkt, kiezen we na
tuurlijk voor het menu dat met
drie gangen voor 25 euro een koop
je is. De hoofdgerechten zijn afzon
derlijk bijna zo duur. Zelf besluit
ik tot een vegetarische avond.
Dat ik vegetarisch eet, wil niet zeg
gen dat ik word overgeslagen voor
de amuse: een hertenstoofpotje
met knolselderijpuree en een en
kel blaadje 'cress uit eigen tuin'.
Geeft ook niets, want ik eet na
tuurlijk wel vlees en dit is heerlijk,
een beetje zoet, en kruidig. Als we
het hapje vooraf krijgen, merken
we dat we door de bediening nog
net voor een grote groep eters ge
parkeerd zijn, een mogelijke verkla
ring voor de wat gehaaste bedie
ning. En prettig achteraf.
Vegetarisch dus: canneloni van
knolselderij nog wel: een dun vel
knolselderij, nog knapperig, maar
misschien niet helemaal rauw, ge
vuld met minuscule blokjes aard
appelsalade met erwtjes. Bovenop
het rolletje liggen plukjes veldsla
(hoera, geen rucola!), er omheen
is spinaziepesto gedruppeld. En er
is nog iets, in tempuradeeg. Een
paddestoel? We vragen het. „Een
oesterzwam", zegt de jongere
ober, die het speciaal een heel
Alles in Hotel Ter Duin is groot: het restaurant is een eetzaal van jewelste.
eind verderop in de keuken is
gaan vragen.
Mijn tafelgenoot eet een bordje
met Zeeuwse hapjes. We doen een
poging om alles te determineren.
Rillettes gokken we: varkensvlees
gestoofd in eigen vet, rode biet
met makreel, eiersalade, een stukje
spek, minibergjes van pompoenpu-
ree en ook weer veldsla. Super,
maar we missen brood, en zien
achteraf dat mensen aan andere ta
fels dat wel krijgen. We wachten
naar ons zin te lang op het hoofd
gerecht en ontwikkelen zo langza
merhand een hongergevoel. Maar
het hoofdgerecht maakt veel goed.
De ravioli gevuld met spinazie en
geitenkaas is gewldig: mooie grote
zachte tedere zakjes pasta met per
fecte nog beetgare vulling. Daar
naast staan struikjes prei, uitge
hold, gevuld met aardappelpuree
en vervolgens gegratineerd. Lek-
