I
spectrum
&|2X 'W
f*%< H
Adèle!
W £dSatmt!
,W^
^£2?*.# mm&m j
*^|f j£S 1 -* 5' 1
.i*,,# -^«^vs g
jt« 'S|®. i
fiftl
<?5%s
PAife
7 ifE
Vi%4®
iiilfillVil? '4tl n
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
naar het schijnt
W m
2&3% 7* m 3ttsm*»f <m
m r.- as» ^m§
••- -^w fmmli
ÊMÈ0È >ÉêlSik'-W f - I
Marjan
Berk
V:^"^
W*Sb,.
*$&■-«£- Nr-/
fisé^ ir iÉw*S?-^éf .43» - 3'
MMa
g^.; ;f - I
j
Zaterdag 12 januari 2013
■?,^i
r, -;
- ^PSpyQSfe*J; -■"
i •,«-•::•«
1 i?
Adèle Bloemendaal tachtig! Haar vrolij
ke hoofd kijkt mij aan vanaf een aan
tal voorpagina's van kranten en week
bladen. Het mooiste vrolijke hoofd
staat op de weekendbijlage van het Algemeen
Dagblad. De herinneringen aan het Leidse Plein
cabaret van Jaap van der Merwe komen weer bo
ven. In 1959 nam zij de plaats in van Hansje Tous-
saint, wier man voor zijn werk bij de KLM naar
Moskou verhuisde, en waar ik nog een paar
maanden samen met Adèle het opruiende pro
gramma 'Alle Gekken Kijken' speelde in het
piepkleine theatertje boven het ook al niet al te
grote Leidsepleintheater. Daarin had zich, na de
glorieuze jaren met het eerste soloprogramma
van Toon Hermans en de uitverkochte zalen
met het gezelschap van Wim Kan, een bioscoop
gevestigd. Ik leerde van haar: „Nooit zonder
ogen de straat op!" Eind jaren vijftig, ik vond lip
stick wel genoeg. Maar Adèle zette altijd haar 'ge
zicht' op; een streepje boven de ogen, de wim
pers aangezet met mascara.
Het Leidsepleincabaret viel door financieel wan
beheer uit elkaar. Om inbeslagname te voorko
men, wierpen Adèle en ik onze bezittingen uit
het raam van onze kleedkamer, waar pianist
Ruud Bos klaar stond om onze theaterjurken,
nog ontworpen door couturier Frank Govers, op
te vangen!
Ooit traden wij samen op in 'De Wonderbar',
een rare Duitse musical, uitgebracht op«televisie
door de Vara. Op oorlogspad in de Leidsestraat
lieten wij ons bij de inmiddels ook verdwenen
winkel van Metz verleiden tot de aanschaf van
witte, van broderie Anglaise gemaakte kinder
achtige jurken, met een blauw zijden lint als
ceintuurtje. We zagen er, inmiddels allebei der
tig, dan ook uit als oude kinderen, geen gezicht!
Soms zag Adèle een 'lekker ding'. Dan fluisterde
ze me in het oor: „Die neem ik straks mee naar
huis!" En éénmaal vertelde ze: „Dit was weer he
lemaal niks! Toen ik vertrok, heb ik maar vijf gul
den op het nachtkastje gelegd!"
Adèle trouwde met Donald Jones, een hartstoch
telijke relatie, die niet standhield. Jaren later ver
telde Donald, hoe hij na de scheiding op een
avond, door jaloerse woede gedreven en boven
dien flink aangeschoten, zich met een ladder
naar Adèles woning begaf. Hij was ervan over
tuigd dat zij met een nieuwe lover in bed zou lig
gen. Hij zette de ladder tegen haar slaapkamer
raam, klom briesend omhoog en zag tot zijn ver
bazing Adèle, gekleed in een hooggesloten
nachtpon, in bed met een lijvig boek!
Maar de meest unieke Adèle-ervaring was toen
zij haar allereerste one-womanshow 'Adèle in
korte broek' ten doop hield in het DelaMarthea-
ter. Ik zat daar met Ruud Bos en Guus Vleugel
en het was zo'n formidabele en unieke explosie
van komisch talent wat wij daar meemaakten,
dat wij dolenthousiast na afloop van die voor
stelling naar het beroemde Keijzer trokken, krab-
cocktails en Sancerre bestelden en uitgelaten op
deze koningin van het cabaret toostten!
Als op het toneel, op televisie of in een film ie
mand in staat was tot een metamorfose van
prachtig ingetogen zingen tot hilarische uitbars
tingen van grandioze flauwekul, dan was het
Adèle. Bovendien bewoog ze zich prachtig met
dat lange lijf, waarop dat vrolijke, af en toe clow
neske hoofd stond!
In mijn hoofd woont Adèle forever!
