3 spectrum
Zaterdag 12 januari 2013
foto's ANP
finish had gehaald'
schielijk van het ijs, maakte een omtrekkende
beweging en sprong enkele honderden meters
verder weer op de baan om de tocht te vervol
gen. En.... om later in Dokkum blij verrast te
merken dat de controlepost daar nog open
was!'
Dat zit Goeree nog steeds dwars. Had hij
langzamer gereden, dan had hij de tocht
via een sluiproute toch kunnen afronden.
Ook al was het dan niet schaatsend ge
weest. Het logboek: 'Het ijs was niet meer
van het land te onderscheiden. Geen
van de 69 stugge doorzetters die tóch het
eindpunt haalden, heeft op de laatste tien
kilometer ook nog maar één slag kunnen
maken; ze moesten lopen, omdat er niet
meer te rijden was."
Goeree: „Dat was ik wel gewend geraakt
door die tweewielige rolschaatsen in het
donker. Na ons hadden ook m'n schaats-
vrienden Wim Hirdes (Krabbendijke) en
Jaap de Jager (Biezelinge) de pech in een
tijdsbestek van zo'n twintig minuten in
Vrouwbuurt van het ijs gehaald te worden.
Nou ja, pech. Eigenlijk was ik blij dat ik ze
in de bus naar Leeuwarden zag, want ik
had er niet aan moeten denken dat zij hem
wel hadden kunnen uitrijden. Niet verve
lend bedoeld."
„Terug in Leeuwarden was ik nog steeds
kwaad. Ik had echt een verdomme-gevoel.
Toen kwam ik Wim de Graaf tegen, een
vriend uit m'n militaire-diensttijd en vol
gens mij deed hij iets in de organisatie. Hij
zei: Ko, als ik je schaatsen slijp, rij jij dan
morgen de Elfmerentocht? En die heb ik
een dag later volbracht. Negentig kilometer
en kijk de KNMI-archieven er maar op na:
het weer was nóg extremer dan tijdens de
Elfstedentocht."
„De wind was harder en echt alles was in
gesneeuwd. Het was lood- en loodzwaar.
Bij Stavoren kwam er een auto naast onze
groep rijden en gebood ons te stoppen. Ze
wilden onze gezichten en handen zien om
te bepalen of het wel verantwoord was.
We mochten doorrijden en hebben er bij
de finish in Sneek een mooie sprint van ge
maakt. Dat ik die tocht heb uitgereden, ver
goedde veel voor mij. Daar ben ik trotser
op dan op de Elfstedentocht."
Aan de muur in huize Goeree in het
Zeeuws-Vlaamse gehucht Zandberg, gele
gen tussen Hulst en Graauw, hangt toch
één elfstedenkruisje. In 1985 schaatste Ko
Goeree in het zog van Evert van Benthem
zonder problemen Friesland rond. Daar
aan heeft hij dat ene kruisje te danken. Een
jaar later stonden zijn schaatsen opnieuw
klaar, maar een flinke griep voorkwam een
greep naar een tweede speldje. „Het ging
echt niet."
Kort daarna maakte Ko Goeree met zijn
vrouw Bets met de auto een rondje door
Nederland. Bets Goeree: „Ko had het altijd
over een mooi bruggetje waar hij in
Vrouwbuurt van het ijs was gehaald. Dat
wilde hij me laten zien." Ko Goeree: „Een
vrouw die daar woonde, vroeg wat we
kwamen doen. Ik zei: Ik ben hier van het
ijs gehaald door zo'n verrekte agent."
tochtrijders bij Vrouwbuurtstermolen tot hun
ontsteltenis van de politie te horen, dat ze niet
verder mochten. Het werd op deze dramati
sche dag voor de gedupeerden een drama
apart. Hadden ze nu daarvoor hun krachten
zo goed mogelijk verdeeld? Hadden ze zich
daarvoor zo terdege op deze marathon voor
bereid?'
'Een later in Vrouwbuurt binnenvallende
groep, die tijdig het gerucht van het verbod
om door te rijden in de oren kreeg, stapte
Ko Goeree: „Sporten heeft altijd in me gezeten. Jarenlang heb ik atletiek
gedaan bij AV'56, ik fietste veel - nog steeds - en met een vriend ben ik al
's van Breda naar Middelburg gewandeld. Twee keer overigens."
foto Peter Nicolai
agent en die zei dat we van het ijs af moes
ten. Vanwege de veiligheid mochten we
niet verder." Punt. Niets meer en niets min
der. Maar o wee, wat was Ko Goeree
kwaad. Bij terugkomst in Leeuwarden
werd hij nóg kwader. Waarom? Hij pakt
het logboek van de tocht van 1963 erbij. Hij
bladert en vindt op pagina 96 de passage
die hij zocht. Hij leest voor:
'Om twintig over vijf kregen enkele tientallen
