361 sport
Toeval brengt Bos bij BC Vlissingen
Compromisloos Argos wil de wereld verbeteren
Amerikaanse vindt haar draai bij Zeeuws basketbalteam
zaterdag 12 januari 2013
Basketbalvereniging BC Vlissin
gen heeft sinds 2008 een Ameri
kaanse speelster in de gelede
ren. Haar naam is Sheri Bos-
Brooks. Hoe zij bij de Vlissingse
club terecht is gekomen is een
verhaal apart.
door Len Wolters
Zeeland samen met hem en onze
twee kinderen. Spanje is niet het
ideale land om je kinderen groot
te brengen. De gezondheidszorg
en de verzekeringen zijn daar niet
goed geregeld. Maar de voornaam
ste reden om in 2007 naar Neder
land te verhuizen was om dichter
bij Marco's familie te gaan wonen.
En dan konden de kinderen en ik
ook Nederlands leren. Bovendien
kon Marco gelijk aan het werk. Dat
was in Amerika niet mogelijk als
we daar naartoe zouden verhui
zen."
In het begin was het in Nederland
wel even wennen voor de Ameri
kaanse. Ze kende de familie van
haar man nog maar net en sprak
geen woord Nederlands. Door het
volgen van taalcursussen kan ze te
genwoordig uitstekend uit de voe
ten in het Nederlands.
In de periode toen Bos-Brooks
in Spanje woonde, basketbalde
ze niet meer. Ook in Neder
land was ze dat niet meer van
plan. Het was een gesloten boek
voor haar. Totdat Marco haar in
2008 mededeelde dat ze met de
basketbalsters van BC Vlissingen
mee mocht gaan trainen. „Ik was
compleet verrast. Bij onze bezoe
ken aan mijn familie in Amerika
werd veel over basketbal gepraat.
Hij wilde het dus weieens zien of
ik het een beetje kon. Ik werd door
de coach van BC Vlissingen, Tom
Joziasse, uitgenodigd. Dat aanbod
kon ik natuurlijk niet afslaan."
Kort na haar debuut raakte ze
zwanger van haar tweede kind. Ze
lag er twee jaar uit, maar de laatste
twee seizoenen speelt ze weer vol
op wedstrijden voor de Vlissingse
formatie. „Het is erg gezellig met
de dames. En het niveau waarop
we spelen is prima. Ambitie heb ik
niet meer in het basketbal, die tijd
heb ik gehad. Ik concentreer me
nu vooral op de internetstudie die
ik volg aan de New School in New
York." Ze doet daar een Master-op-
leiding om mensen een tweede
taal te kunnen leren.
Bos-Brooks heeft het erg naar haar
zin in Nederland. „Het leven is
hier prima, maar ik mis mijn fami
lie en vrienden in de VS heel erg."
Of haar toekomst in Nederland
ligt, weet ze niet Maar voorlopig
blijft ze nog wel een poosje in Zee
land wonen.
e 31-jarige Sheri Bos-
Brooks woont sinds
2007 samen met
W haar man en twee
M kinderen in Neder
land. De roots van de basketbalster
die tegenwoordig in Middelburg
woont, liggen in het Amerikaanse
Tennessee.
Basketbal domineerde het leven
van Bos-Brooks totdat ze 23 jaar
werd. „Het is me met de paplepel
ingegoten", vertelt Bos-Brooks in
haar huis in Middelburg. „Mijn
twee broers speelden beiden bas
ketbal en het is een echte volks
sport in Amerika. De kans dat ik
ging basketballen was dus groot."
In de Verenigde Staten wordt
sport vooral georganiseerd vanuit
scholen. „Ik speelde voor mijn
middelbare school, Adamsville
High School. Dat was prachtig.
Duizenden mensen kwamen naar
onze wedstrijden kijken, iets wat
je in Nederland nooit zal zien. De
sport in Amerika is huge. De krant
besteedt er veel aandacht aan en
als je een beetje goed uit hun ver
halen komt, kan je ver komen in
de VS." In deze periode trainde
Bos-Brooks vijf dagen in de week
één uur per dag. Vervolgens speel
de ze één of twee wedstrijden per
week en oefende ze ook nog eens
voor zichzelf in het weekend. Haar
ouders zagen haar talent en wil
den erop inzetten. Vanaf toen
geen zomerbaantjes meer, maar
keihard trainen in de vakantie.
Haar ouders hadden namelijk niet
genoeg geld om een universitaire
studie voor haar te betalen. „Uni
versiteiten in Amerika zijn erg
duur", vertelt Bos-Brooks. „De
makkelijkste oplossing was om me
door goed te basketballen in de kij
ker te spelen bij een universiteit.
In de Verenigde Staten is het na
melijk mogelijk om met je sport
een beurs te verdienen die ervoor
zorgt dat je naar een universiteit
Sheri Bos-Brooks: „Toen het langzaamaan iets begon te worden dacht ik:
Nederland. En zie hier. Nu woon ik in Zeeland."
kan. We konden ook geld gaan le
nen bij de bank, maar dit was een
stuk makkelijker."
Haar carrière verliep voorspoedig.
Ze werd geselecteerd om voor de
universiteit in Georgia, het Berry
College, te gaan spelen. Daardoor
verdiende ze de beurs waar zij en
haar ouders op hoopten. Vanaf dat
moment bestond bijna haar hele
leven uit basketbal. Ze trainde zes
keer per week tweeënhalf uur,
deed vier keer per week aan
krachttraining en speelde twee tot
drie wedstrijden in de week. Toch
kreeg ze er geen hekel aan. „Het is
de sport waar ik van hield en nog
steeds van houd. Veel van mijn
vriendinnen zaten in het team,
dus ik vermaakte me prima."
In de tussentijd volgde ze ook
nog een studie. Ze wilde graag
lerares Spaans worden. Dat de
ze keuze haar uiteindelijk in Mid
delburg zou brengen, had ze nooit
kunnen vermoeden.
Tijdens haar studie ging Bos-
Brooks voor een periode naar
Spanje. „Ik was meteen verliefd op
het land. Toen ik weer in Amerika
was, wilde ik terug. Na het afron
den van mijn studie, kreeg ik een
geweldige baan aangeboden op
een middelbare school. Ik kon
daar Spaanse les gaan geven en bas-
ketbalcoach worden. Buiten mijn
dubbele salaris zou de school ook
voor onderdak zorgen. Na lang
wikken en wegen besloot ik om er
niet op in te gaan. Ik wilde terug
naar Spanje. Eerst voor een jaartje,
en daarna zou ik wel verder zien."
Voor Bos-Brooks' ouders was het
geen grote verrassing. „Ze zagen
het al een beetje aankomen. Ze
vonden het natuurlijk erg jammer,
maar ze wisten dat als ik iets in
mijn hoofd had ik dat toch zou
doen."
Bos-Brooks vertrok op haar 23e
verjaardag in 2004 naar een klein
dorpje boven Madrid. „Ik werd
daar au pair. Ik ging voor twee kin
deren zorgen. Dit was de makke
lijkste optie om naar een land te
dit wordt niks, want ik ga nooit naar
foto Ruben Oreel
kunnen verhuizen en een baan te
vinden."
Bos-Brooks hield het vijf maan
den vol bij het gezin. Nadat ze met
kerst voor even was teruggekeerd
naar Amerika, wilde ze op zichzelf
gaan wonen. „Dat deelde ik het ge
zin in Spanje mee. Ik had er een
prima tijd gehad, maar ik wilde
wat anders. Ik had alleen geen
huis en geen werk meer. Wonder
boven wonder was dit allemaal
binnen een paar dagen geregeld."
Ze vond een huisje en kwam via
een vriendin bij een internationa
le school terecht. Daar ging ze En
gelse les geven.
Op een dag ging Bos met een
vriendin bij een voetbalwedstrijd
kijken in Madrid. Daar speelde
een zekere Marco uit Nederland,
de man waarmee ze nu samen
woont. „Het was geen liefde op
het eerste gezicht, moet ik zeggen.
Maar toen het langzaamaan iets be
gon te worden dacht ik: dit wordt
niks, want ik ga nooit naar Neder
land. En zie hier. Nu woon ik in
door Ad Pertijs
ALTEA HILLS - Het klimaat aan de
Spaanse Costa Blanca is prima op
deze dag dat promovendus Ar-
gos-Shimano op zijn buitenlandse
'thuisbasis' in Altea Hills vol trots
de derde Nederlandse World-Tour-
formatie presenteert. Nu het kli
maat in de wielersport nog, is de
boodschap die teambaas Iwan Spe-
kenbrink en ploegleider Rudi Kem-
na de wereld mee wil geven bij de
aanvang van het eerste seizoen in
de hoogste liga van het wielerren-
nen.
„Wij gaan nooit compromissen
sluiten", zegt Spekenbrink op stelli
ge toon. „Als blijkt dat het niet mo
gelijk is om op onze manier top
sport te bedrijven, moet de hele
omgeving waarin wij zitten zo
worden aangepast dat we wel com
promisloos kunnen blijven opere
ren."
Verbeter de wereld, begin bij je
zelf, met die aloude filosofie ging
het team vijf jaar geleden op pad.
„Dat was niet altijd de gemakkelijk
ste weg, wel de duidelijkste", zegt
Kemna. In een wereld vol opportu
nisme, bleef de toenmalige
Skil-formatie vasthouden aan haar
visie en daarmee samenhangende
uitgestippelde weg naar de top. Vo
rig jaar viel heel veel op zijn plek.
De Nederlandse energieproducent
Argos stapte in als hoofdsponsor,
met Marcel Kittel en John Degen-
kolb spurtte de ploeg naar veel gro
te zeges en de Tour omarmde de
ploeg als het boegbeeld van de toe
komst. De promotie naar de
World Tour was niet meer dan
een logische finishing touch in
een wereld die snakt naar echt
schoon wielrennen.
„Jullie geloofden toch niet echt dat
we Joaquim Rodriguez zouden ha
len", zegt Kemna over het bericht
van vorige week als zou de Span
jaard worden ingelijfd door Argos.
Het team gaat volgens hem nooit
in zee met renners, waaraan de
ploeg zich moet aanpassen of van
wie niet alle achtergronden be
kend zijn. „Als je eenmaal jaren
lang een ploeg hebt gebouwd als
deze, moet je niet plots van rich
ting veranderen", verklaart Kemna
het succes van het team. Kittel en
Degenkolb zijn meegezogen in de
filosofie van het team. „Ik ben er
achter gekomen dat onze manier
van werken en denken helemaal
bij mij past. Hier kan ik presteren
door mezelf te zijn. En dat werkt",
vertelt Kittel.
De Duitser is een uitgesproken
pleitbezorger van het schone wiel
rennen. Een modelrenner in wat
een modelploeg moet zijn voor
Spekenbrink en Kemna. „De sport
moet het probleem duidelijker be
noemen", zegt Spekenbrink. „Het
probleem zijn niet de renners die
in het verleden doping gebruikt
hebben. Het probleem was de cul
tuur waarin jonge jongens terecht
komen. Niemand van hen droom
de er ooit van doping te gebrui
ken. Maar ze kwamen allemaal
voor een keuze te staan: wel of
geen doping gebruiken. Wel of
geen succes. Wij als ploegen heb
ben de verantwoordelijkheid om
er voor te zorgen dat er voor de
renners een klimaat ontstaat waar
in die keuze niet meer gemaakt
hoeft te worden." Een ding heb
ben Spekenbrink en Kemna zich
dan ook voorgenomen: „Nog
meer uitdragen waar we voor
staan." Kemna gooit de oude over-
gangsnaam van de ploeg op tafel:
it4i. „Dat staat echt voor iets: team
spirit, innovatie, inspiratie, integri
teit, improvement. Alleen door je
daar aan vast te houden word je
beter."
