reizen
Pruik
SU
!D
ST
1.250 km
Abruzzo, de
groenste regio
van Europa, is als
reisbestemming
een goed bewaard
geheim. Toch
vermoedt Stefan
de Vries dat er
geen regio in
Europa is waar
zoveel te beleven
valt.
Zaterdag 5 januari 2013
reizen@wegener.nl
024-3650360
O
m
TO
7s
CD
O
q
Taxichauffeur Yvarette haalt me op van het vliegveld
op het kleine tropische eiland dat voorlopig nog tot
het Koninkrijk der Nederlanden behoort. Ze blijkt
een bijzonder persoon. Ze kijkt me aan alsof ik niet besta
en meldt terloops dat de bagage echt niet in de achterbak
kan. De vijfde deur van haar minivan is stuk, dus proppen
we de spullen zo goed en zo kwaad als het gaat tussen twee
voorbanken. Het interieur van de taxi was ooit beige. Nu is
het bruin van de aangekoekte troep en afgebladderde resten
plastic. Luxe vervoer op z'n tropisch.
Op weg naar het hotel zit ik schuin achter onze chauffeuse.
Er is iets met haar. En dan vooral met haar haar. Het klinkt
een beetje oneerbiedig, maar ze lijkt-een beetje op ET als
hij in de film aangekleed is in jurk en pruik. Verdomd, dat
is het. Ze draagt een slechtzittende pruik. Naast de cowboy
hoed op het dashboard ligt er nog een. Een lichtbruine. De
donkere die ze nu draagt, ziet er een beetje plastic uit. Yva
rette legt uit dat ze haar kroeshaar niet zo mooi vindt. Ze
heeft liever een beetje glad haar. Strak-strak, zoals ze dat
hier noemen. Ik knik instemmend.
De weg naar het hotel is niet echt lang, maar de meeste taxi
chauffeurs weten er altijd nog een doolhof van te maken.
Dat komt door de voortdurende wegwerkzaamheden die
ook dit dromerige eiland teisteren. Gelukkig is de rotonde,
waar een jaar aan is gebouwd, eindelijk klaar. Yvarette is er
blij mee, al heeft ze nog steeds moeite met de regels van het
verkeerspleintje. Ik druk haar op het hart toch voor
al rechtsom te gaan en voorrang te verlenen aan
verkeer dat al op de rotonde rijdt. Met deze eenvou
dige instructie gaat er een wereld open voor Yvaret
te. Probleemloos rijden we rond. In de euforie van
het succes verwisselt ze van pruik, wat dan toch
nog een gevaarlijke situatie veroorzaakt, daar ze
eventjes niets meer ziet.
Midden in een woonwijk passeren we een uitge
brand huis, omringd met zwartgeblakerde wonin
gen. Het is het kruithuisje, de opslagplaats voor al
dan niet illegaal vuurwerk dat een paar weken gele
den ontploft is. Het gevolg: drie doden. Ik heb me
hier altijd al verbaasd over het uitblijven van serieu
ze ongelukken in vuurwerktijd. De metalen contai
ners waarin het Chinese knalproduct tijdens de
feestdagen wordt opgeslagen, staan te branden in
de zon. Daarin hoeven maar een paar kakkerlakken
vurige seks te hebben of de boel ontploft, denk ik
dan. Geheel in de Enschedese traditie wordt ook hier de
put pas gedempt nadat het kalf verdronken is. Geen vuur
werkopslag meer in woonwijken, is het advies. Een topidee.
Dat had niemand van tevoren kunnen bedenken.
Vlak bij het hotel rijdt Yvarette langs een enorm terrein
waarop in een regelmatig patroon betonijzers de lucht inste
ken. Dat wordt het grootste winkelcentrum van Zuid-Ame-
rika, zegt ze. Het allergrootste, meest luxe, alles-in-de-scha-
duw-stellende winkelcentrum dat je je maar kunt beden
ken. Hier? Op dit eilandje waar de financiële tekorten zich
al sinds jaar en dag vrijwel automatisch aaneenrijgen?
We passeren de enorme reclameborden die aangeven welk
vuurwerk er nog over is om dit jaar de boze geesten te ver
drijven. De namen van het knalspul liegen er niet om. Het
gaat deze keer qua explosiviteit om de Bin Laden of de Fish
Bomb. Ik vind dat de eerste toch beter bekt dan de tweede.
Yvarette zweert ook bij het Al Qaida-model. Er vallen vol
gens haar namelijk nog heel wat boze geesten te verdrijven.
De meeste daarvan zitten nog in de regering ook, meent zij.
Bij ons afscheid bij het hotel wijs ik haar wel even op de
licht ontvlambaarheid van de haarstukjes waar ze zo gek op
is. Ik bedoel maar. Bin Laden heeft heel wat op zijn gewe
ten, maar ik gun het Yvarette niet om zijn 'laatste slachtof
fer' te worden.
COLOFON
Eindredactie
Marcha van Schijndel
reizen@depersdienst.nl
Vormgeving
Birgitta Hermans, Ben Vosseberg,
Marietta de Boer
Advertentieverkoop
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
Schone
Het is tegen een uur
's middags als Lorenzo
Baldi, berggids, de vers-
gegrilde arrosticini weg
spoelt met een glas
Montepulciano. Boven de uitge
strekte vlakte van de Campo Impe-
ratore zweeft een arend op zoek
naar een prooi. De brandende zon
drijft de schapen naar de schaduw
van de paar bomen die er staan.
Baldi, een geboren en getogen Ro
mein, woont nu al twintig jaar in
de Gran Sasso. Dat is het hoogste
massief van de Apennijnen. In de
winter organiseert hij trektochten
per ski, in de zomer wandel- en
fietstochten. Het decor is een per
fecte samenvatting van de Abruz-
zo: veel natuur, rust, sportieve mo
gelijkheden en een uitmuntende
keuken.
Abruzzo is groot, ongeveer twee
keer de provincie Gelderland,
maar heeft bijna alle soorten land
schappen die je je kunt voorstel
len. Het toerisme staat er echter
nog in de kinderschoenen. In 2009
werd de streek getroffen door een
zware aardbeving waarvan de spo
ren nog overal te zien zijn. De
schok was tegelijkertijd een wake-
up call voor de wat ingeslapen re
gio. De economie kreeg een nieu
we impuls en de nadruk kwam te
liggen op toerisme. Qua aanbod
had Abruzzo al veel te bieden. Er
zijn vier nationale parken waar
wolven, beren, wilde zwijnen en
paarden vrij rondlopen. De hoog
ste berg van de Apennijnen, de
Corno Grande (2.912 meter), ligt
op nog geen 50 kilometer van de
kust. Wandelend tussen de vele
ruige toppen zie je regelmatig het
kobaltblauw van de Adriatische
Zee. Kale vlaktes en volle bossen
wisselen elkaar in het spectaculai
re landschap af. Eeuwenlang brach
ten herders hun schapen er van de
ene vallei naar de andere via smal
le weggetjes. Wol en kaas zorgden
voor rijkdom, maar aan het begin
van de twintigste eeuw stortte de
economie in. Boeren zochten hun
heil in Rome, of verder weg. Hun
paden zijn nu onderdeel van de
700 kilometer gemarkeerde wan
delroutes van Abruzzo. De Kluize-
naarstocht is er daar een van. Tus
sen de tiende en de zeventiende
eeuw was dit gebied een geliefde
plek voor gelovigen om zich terug
te trekken. Nog steeds kun je hun
primitieve verblijfplekken bezoe
ken. Vooral de eremo van San Gio-
vanni, is de moeite waard.
In een natuurlijke opening hoog
in de bergen woonde negen jaar
lang Pietro da Morrone. Deze mon
nik voedde zich met wat bladeren
en regenwater. Hij zou later paus
Celestinus V worden. De plek is er
nog steeds, maar is pas na een ste
vige wandeltocht van ruim een
uur (niet voor beginners en men
sen met hoogtevrees) te vinden.
Vanaf het pad is de grot niet te
zien. Via een steile trap bereik je
een heel smalle richel hoog boven
de grond. Het eindpunt bereik je
alleen liggend op de buik. De erva
ring is adembenemend.
Smalle wegen slingeren door het
landschap. Om de zoveel heuvels
siert een eeuwenoud stadje de top,
zoals Castel del Monte. Een van de
mooiste dorpen van Italië, staat op
een bordje bij de toegangsweg.
Hier rende George Clooney door
de straatjes op de vlucht voor zijn
moordenaar in de film The Ameri
can. Nu lopen een paar toeristen
Langs de Adriatische kust in Abruz
zo zie je deze zogeheten trabocchi,
een soort vismachines.
