6 luit
srdeiitig
donderdag 3 januari 2013
Oneindige stroom kleine hapjes
De serveerster brengt een oneindige stroom kleine hapjes.
Voor ronde twee kiezen we wat
andere gerechten en wat warme
hapjes: mooie zachte flinterdun ge
sneden eendenborst, inktvisrin
gen als Griekse calamari, maar dan
op zijn Japans met een knisper-
korstje, gefrituurde garnalen in
een jasje van tempurabeslag met
een saus met sherry, gefrituurde
visballen aan een spies met stroop-
achtige zoete saus, een soort dim-
sums met vlees- en koolvulling en
een schaaltje gestoomde gezouten
soyabonen, die we zelf nog moe
ten doppen, alsof we erwtjes uit
de peul zitten te eten.
Het is leuk, al die kleine schaaltjes
met telkens een klein gerechtje, ei
genlijk leuker dan we dachten. We
doen nog maar een ronde, en nog
maar een potje thee. Dan volgt de
enige echte mislukking van de
Prijs-Kwaliteit
Verrassend lekker, maar niet echt heel
voordelig. We betaalden 73 voor
twee, het menu was €24,80 per per
soon en is door de week iets goedko
per.
Bediening
Vriendelijk, attent en snel.
Entourage
Mooi sfeervol restaurant, de open
keuken zorgt voor reuring. Erg ge
schikt voor grotere gezelschappen.
Conclusie:
Wie van lekkere kleine hapjes houdt,
is hier helemaal op zijn plaats.
Ik geef het toe: ik heb een
vooroordeel tegen restau
rants waar je jezelf zonder
beperkingen vol kunt stop
pen. Vroeger waren het vooral
onbeperkte mossels of onbe
perkte spareribs, sinds een paar
jaar zijn het de Aziatische restau
rants die ons met veel en goed
koop eten proberen te verlei
den: de wokchinees en de sus-
hi-japanner.
Konichiwa is zo'n Japanner. En
die verleidt vermoedelijk effectief,
want na de vestiging in Goes is er
sinds dit jaar ook eentje in Middel
burg, in het mooie Hofje onder
den Toren, pal onder de Lange Jan.
We melden ons er op een vrijdag
avond en tot onze verrassing zit
het toch niet echt krappe restau
rant bijna helemaal vol.
We worden bij de ingang ontvan
gen door een vriendelijke jongen
achter een balie, alsof we in een
chique hotel inchecken. Hij loopt
mee naar het tafeltje dat we heb
ben gereserveerd, langs de lange
moderne open keuken, waar vol
in het zicht gewokt, gebakken en
gerold wordt achter een mooie
roestvrijstalen bar met kleine
kunstbonsaikerstboompjes erop.
Als we zitten, bestellen we jasmijn
thee; de bruine aardewerk potjes
staan opgestapeld langs de mooie
rode muur achter de bar. Op tafel
blijken die potjes zo groot als een
flinke mok; we drinken babyslok
jes uit het dekseltje: lekker.
De menukaart staat permanent op
tafel in een houder, met uitleg
over wat de bedoeling is en hoe
'all you can eat' bij Konichiwa
werkt: je mag hier twee en half
uur zitten en gedurende die tijd zo
veel bestellen als je maar wilt, on
der een aantal voorwaarden: per
ronde mag je maximaal vijf hapjes
per persoon bestellen en de bedie
ning neemt je bon voor de volgen
de ronde pas weer mee als alle
schaaltjes op tafel leeg zijn. Wat je
niet op eet, moet je extra betalen.
We zitten aan een tafeltje voor
twee, een beetje verscholen achter
een muurtje midden in de ruimte.
En ondanks het feit dat de zaak
ruim is, is het er niet sfeerloos. De
vloer is zwart, de muren donker
bruin, met op sommige plaatsen
fotobehang van-bijvoorbeeld een
bamboebos. De grote ramen kij
ken uit op de binnenplaats van
het hofje, dat vanavond donker is.
Boven de tafel hangen rode lamp
jes: allemaal erg sfeervol, op het
systeemplafond na.
Het 'Hofje onder den Toren' was
tot ruim tien jaar geleden een idyl
lisch, maar verouderd woonhofje.
Toen verbouwingsplannen wer
den aangekondigd en de huurders
Pittig zure komkommer met
sesamzaadjes in een klein
schaaltje, krijgen we; waka-
ma sarada, friszure salade van fel
groene slierten zeewier en de eer
ste rolletjes sushi: pittige met to
nijn, met krab en avocado, vegeta
rische met pickles - een augurk-,
zeewierrolletjes met rauwe zalm,
rijstballetjes met stukjes rauwe to
nijn en makreel er bovenop. We
zijn verrast.
Want de sushi is eigenlijk gewoon
lekker: misschien wat droger dan
ik graag eet - ik hou van rijst die te
gelijk wat plakkerig en los is -
maar de vis die erop en ertussen
zit is prima en de andere vulling
ook. En het personeel is jong,
maar bijzonder vriendelijk.
In Eten doen de
redacteuren Edith
Ramakers en Nadia
Berkelder beurtelings
'verslag van een bezoek
aan Zeeuwse
eetgelegenheden.
eruit moesten, volgde een golf van
protest in Middelburg. Inmiddels
is het bijna tien jaar in gebruik als
winkel- en horecagebouw, met
wisselend succes. Voor een restau
rant als Konichiwa lijkt de ruimte
perfect.
We krijgen een schaaltje met
scherpe wasabi, reepjes pittige
gember en een flesje soyasaus, en
dan kan het feest beginnen: we zet
ten streepjes op de bon, tellen drif
tig tot tien, de serveerster haalt de
bon op en nog geen tien minuten
later landen de eerste gerechtjes
op onze tafel.
