Middelburgse
marinier kan
straks meer
vader zijn
10 APRIL
Ergste treinbotsing in jaren
Brand legt Vodafone lam
mmintm ica u M M R I
Een 68-jarige vrouw overlijdt zondag 22 april aan de ver
wondingen die ze opliep bij de treinbotsing van een dag
eerder in Amsterdam. Bij de botsing raken 125 mensen ge
wond. De intercity Den Helder-Nijmegen botst frontaal
op tegenligger Sprinter Lighttrain Amsterdam-Uitgeest.
In december krijgen de Nederlandse Spoorwegen en
spoorbeheerder ProRail er van langs wegens het ongeluk.
De Inspectie Leefomgeving en Transport houdt extra in
de gaten of NS en ProRail ervoor zorgen dat de veilig
heidsrisico's tijdens aangepaste dienstregelingen bij wer
ken aan het spoor zo klein mogelijk zijn. Volgens de in
spectie hanteerden ze een risicovolle dienstregeling op de
dag van het ongeval. Door werkzaamheden moesten trei
nen in beide richtingen om en om over hetzelfde spoor
rijden. Niemand merkte daarbij op dat een sprinter door
een rood sein reed. foto ANP
Op 4 april 2012 breekt brand uit in de Caïrostraat in Rot
terdam naast een pand van Vodafone, waarin een groot
deel van het netwerkverkeer van het bedrijf wordt gere
geld. Het netwerk van het telefoonbedrijf valt in de Rand
stad en omgeving vrijwel uit door waterschade en afslui
ting van de elektriciteit. Een kwart van alle Vodafo-
ne-klanten kan daardoor dagen nauwelijks of helemaal
niet mobiel bellen. Herhaalde berichten over herstel ten
spijt zijn de gevolgen van de storing twee weken lang
merkbaar. Het telefoonbedrijf krijgt karrenvrachten kri
tiek te verwerken omdat het niet beschikt over backup-
voorzieningen. Vodafone maakt vervolgens bekend dat al
le klanten van 2 tot en met 5 mei 2012 gratis mogen bellen
en SMS'en. foto ANP
Elke maandagochtend om vijf uur stapt Siebe van
Waarde met een glimlach in de auto, op weg naar de
marinierskazerne in Doorn. Vrijdagmiddag rijdt hij
terug naar Middelburg. Als de kazerne naar Vlissin-
gen verhuist kan hij 's avonds gewoon thuis zijn en
veel vaker zijn zoontje zien. „Dit is geluk hebben."
door Maurits Sep
De wereld is.zijn werkter
rein. Wintertraining in
Noorwegen, bergtrai-
ning in de Verenigde Sta
ten. Missies van enkele maanden in
Eritrea in 2000 en in Afghanistan in
2009. En dat zal zo blijven; of de ma-
rinierskazeme nu in Doom blijft of
naar Vlissingen komt
„Voor grote tactische oefeningen
gaan we toch naar het buitenland.
Duitsland, Engeland, Wales, Schot
land, Noorwegen, Amerika, Afrika.
De meeste oefeningen zijn interna
tionaal. In Nederland zelf gaan we
hooguit een weekje naar Texel, of
twee weken de hei op", schetst Sie
be van Waarde zijn programma. De
Middelburgse marinier (30) kijkt er
desondanks naar uit dat zijn kazer
ne naar Vlissingen komt „Dan krij
gen we een heel nieuwe kazerne,
die voldoet aan de eisen van deze
tijd. Bovendien is amfibisch werk
ons ding als mariniers. Dus Vlissin
gen is een fantastische plek. Leg er
een amfibisch schip neer en we kun
nen een hele week trainen."
Van Waarde is sergeant der mari
niers en geeft als geweergroepscom
mandant leiding aan zeven mari
niers. Een geweergroep is de klein
ste tactische eenheid binnen het
korps. Hij bekleedt die rang sinds
augustus. In 1999 meldde hij zich
als zeventienjarige aan. „Ik wilde bij
Defensie en het Korps Mariniers
sprak me het meest aan. Omdat we
wereldwijd actief zijn, op de mooi
ste plaatsen komen en omdat het
zwaarder is dan andere onderdelen
van de krijgsmacht. Zowel fysiek als
mentaal is het een uitdaging. En ja,
ook het imago van de mariniers
speelde mee."
Nog steeds woont hij in Middel
burg. Hier heeft hij zijn familie, zijn
vrienden, en hier is het strand waar
hij graag naartoe gaat. Hij was net
met zijn mariniersopleiding begon
nen toen hij zijn toenmalige vrien
din ontmoette. Dat was ook een
Middelburgse, dus ook zij had haar
familie, vrienden en werk hier. Ver
huizen naar Doorn of omgeving is
wel eens ter sprake gekomen, maar
nee, dat zagen ze toch niet zitten.
„Ik moet regelmatig op oefening,
van vijf dagen tot tien weken. Dan
zou zij alleen daar zitten. En ze zou
er werk moeten zoeken."
En dus stapt Siebe van Waarde elke
maandagochtend om vijf uur in de
auto en rijdt naar Doorn. Met een
glimlach, want hij heeft ontzettend
veel plezier in zijn werk. Pas op vrij
dagmiddag komt hij naar huis. De
avonden op de kazerne brengt hij
'Voor grote oefeningen gaan
we naar het buitenland.
Dat verandert niet'
door met af en toe wat sporten, een
enkele keer wat werk dat hij over
dag niet heeft gedaan, en met de an
dere mariniers die op de kazerne
overnachten.
„Zeker jonge mariniers vragen zich
af en toe af of ze dit werk willen blij-,
ven doen. Ze hebben net hun oplei
ding af en komen in de praktijk te
recht. Dan slaat de twijfel wel eens
toe. Ik heb die twijfel niet meer.
Omdat ik carrière heb gemaakt. Ik
ben nu leidinggevende, dat is zo
mooi. Als we op oefening gaan en
het megazwaar hebben, is het prach
tig om te zien hoe die jongens er sa
men doorheen komen. Het werk is
interessanter geworden, dus die
vraag - blijf ik dit doen - komt
steeds minder vaak terug."
Zelf wilde hij niet richting zijn werk
verhuizen; en nu verhuist het werk
juist zijn kant op. Hij kan straks elke
ochtend op de fiets naar de Buiten
haven in Vlissingen, en is voor vijf
uur 's middags weer thuis. „Ideaal!
Dan kan ik mijn zoontje van drie va
ker zien, kan ik ook eens mee naar
school of de ouderavond. Niet dat
ik dat nu mis, gevoelsmatig, want ik
kan goed schakelen. Als ik in de au
to stap, ben ik weg. Ik zie hem twee
dagen per week. Ik weet niet beter,
en mijn zoon is ook niet anders ge-
