i5 kerstmis
Harald Doornbos: „Al mijn bezittingen zijn opgeslagen in een loods in Beiroet, 150 dozen vol spullen."
hangt niets aan de muur. Er staat niets waaraan hij ge
hecht is. Het appartement is gemeubileerd, maar daar
houdt de gezelligheid dan ook op. „Mijn koffer staat hier,
dat is het meest persoonlijke voorwerp dat ik hier heb."
Toch beschouwt hij Dubai momenteel als zijn thuis. Niet
omdat hij zijn hart verloren heeft aan het Golfstaatje; hij
is er niet ingeburgerd, noemt zijn contacten in het land
'supervluchtig' en vindt het een tamelijk klinisch land.
Maar: „Als ik in Dubai ben, is mijn vrouw er ook. En mijn
kat. Mijn kat geeft me wel een thuisgevoel. Als ik hier in
Dubai ben, kan ik een paar dagen tot rust komen en me
voorbereiden op een volgende trip. Als ik op reis ben,
breng ik mijn kat naar een kattenhotel. Maar dat kost me
handenvol geld. Toen ik vorig jaar naar Libië ging, bleef ik
veertig dagen weg. Eenmaal thuis ging ik de kat ophalen.
Een rekening van 1000 dollar! Haha, hij heeft ee-n eigen
hok met een privé-tuintje. Die kat heeft het beter dan ik.
Een hotel in Pakistan kost mij 15 euro per nacht."
Doornbos is, schat hij, niet meer dan anderhalve maand
per jaar in in Dubai. Zijn leven speelt zich overal en ner
gens af Zijn vrouw gaat met hem mee. Een groot deel
van hun tijd bevinden ze zich op vliegvelden of in hotels.
Begin van deze maand reisden ze samen naar Aleppo, een
van de steden in Syrië die het zwaarst door oorlogsgeweld
zijn getroffen, 's Nachts zaten ze in de schuilkelders. Ze
sliepen met kogelvrije vesten aan en helmen op, voortdu
rend in angst voor de overvliegende straaljagers. Dat is
zijn echte leven, het leven dat hij altijd nastreefde. Een le
ven op de plek zijn waar de wereldgeschiedenis wordt ge
maakt.
Als zijn vrouw niet ook oorlogscorrespondente was, zou
zijn relatie vermoedelijk geen stand kunnen houden. „Je
zou elkaar anders nooit zien. Het is te link voor een
vrouw om daar alleen rond te reizen. Dus reizen we sa
men. Maar het is wel uitermate stressvol in oorlogssitua
ties. Als het mis gaat met een collega, is dat verschrikke
lijk. Maar als het mis gaat met je vrouw..."
Inmiddels heeft hij Syrië verlaten en verblijft hij in zijn ap
partement in Islamabad. Daarheen vergezelt zijn vrouw
hem maar zelden. Haar werkgever heeft weinig interesse
in Pakistaans nieuws. „En Pakistan is sowieso geen top-
land voor vrouwen." Dat maakt Pakistan voor hem min
der gezellig. En toch. Toch vindt hij Pakistan het boeiend
ste land om in te wonen. „De combinatie van traditie en
moderniteit is fascinerend."
Hij komt nog geregeld in Beiroet, de Libanese hoofdstad
waar zijn echtgenote vandaan komt. Daar staan zijn bezit
tingen, die hij tijdens zijn omzwervingen over de aarde
vergaarde. Opgeslagen in een loods, 150 dozen vol spullen.
Toen hij van Libanon naar Dubai verhuisde, nam hij zijn
spullen niet mee. Te veel gedoe en te duur.
En zo concludeert hij dat zijn virtuele thuis, zijn compu
ter, dus toch zijn meest echte thuis is. „Sinds de opkomst
van internet ben ik veel beter op de hoogte van wat zich
in Nederland afspeelt. Toen ik in de jaren negentig op de
Balkan zat, was ik van alles afgesneden en wist ik soms
wekenlang niet wat elders gebeurde. Nu ben ik voortdu
rend verbonden."
Maar waar internet hem dichter bij Nederland heeft ge
bracht, bedreigt het ook zijn toekomst. „Ik denk dat de re
gio waarin ik werk, met de Arabische lentes, nog geruime
tijd journalistiek zeer interessant blijft. Het zou dom zijn
om nu weg te gaan. De vraag is alleen of het haalbaar is. Ik
merk dat er minder interesse is voor verhalen ter plekke.
Je kunt ze overal van internet plukken en kopiëren. Bo
vendien is het een kostenverhaal. Ik moet het allemaal
wel kunnen betalen."
Ooit haalt hij zijn dozen in Libanon op en pakt hij ze uit
om zich ergens te nestelen. In Dubai of in Islamabad zal
dat niet zijn. Het is niet uitgesloten dat dat in Nederland
is. Maar de kans is groter dat de dozen in Libanon blijven.
„Het is een prettig landje om te wonen. Je kunt er met
drie talen terecht: Engels, Frans en Arabisch. Als we ooit
nog kinderen krijgen, kunnen die daar prima opgroeien."
Politieke ontwikkelingen kunnen zijn keus dwarsbomen.
„Het is echt niet zo dat je voor 15.000 euro een paleis
koopt in het Midden-Oosten. Je bent al gauw 400.000 tot
500.000 euro kwijt. Dat geld ga ik niet uitgeven als ik het
risico loop dat de boel volgende week door een straaljager
aan gort geschoten wordt."
