i3 kerstmis
'Soms heb je
ook ioi.
Je kunt
hier
vreselijk
lachen.
Het is niet
-alleen maar
Zaterdag 22 december 2012
-
In hospice Rozenheuvel in Rozendaal brengen gemiddeld tien gasten de laatste periode van hun leven door.
111
een bed in de huiskamer. Dat beperkt een kind maar."
Om nog een andere reden wilde ze niet meer naar huis.
„Je kunt wel thuiszorg krijgen, maar als er iets is, duurt
het toch even voor ze er zijn. Hier hoefje maar op de bel
te drukken."
Daan heeft een ruime kamer die minimaal is ingericht.
Een bed, een zitje, een kast, aanrechtje, koelkast, meer is
er niet. Wel zijn er veel bloemen en staat er een enorme
verzameling wenskaarten. In de kast liggen puzzelboekjes
en een bundel met spreuken van Loesje. De eerste drie
maanden in Rozenheuvel was ze zo ziek en zwak dat ze
alleen maar op bed lag. Van die tijd kan ze zich niet zo
veel herinneren.
Eind september knapte ze gelukkig wat op. Zoveel zelfs
dat ze 's ochtends, nadat ze is gewassen en aangekleed,
'naar de 'hal' kan gaan om te puzzelen. Aansluitend drinkt
ze koffie met andere gasten, gaat ze nog een halfuurtje
puzzelen of rijdt ze zomaar wat rond door het huis om
hier en daar een praatje te maken.
's Middags, als ze heeft gerust, komen eerst haar ouders,
dan haar man en dochtertje en schoonmoeder, 's Avonds
is haar man er ook, tot een uur of negen. Zo gaat dat elke
dag. En dan komen er ook nog dagelijks andere bezoe
kers, familieleden, vrienden. Ze heeft een agenda, waarin
ze al haar afspraken vastlegt en het bezoek in goede ba
nen leidt. >,Ik zeg altijd: 'hier woon ik nu, dit is mijn
huis'." Wekelijks is er in hospice Rozenheuvel een hobby
uurtje. Daan doet er ook aan mee. Ze beplakte een hart
vormig doosje, bedoeld voor het opbergen van een ket
ting en een armbandje. Voor Yolée, als mama er straks
niet meer is. Aan de muur hangt een foto van haar doch
ter, daarnaast twee vrijwel identieke schilderijtjes die ze
heeft gemaakt. Daarop staan een grote en een kleine ster
tegen een helderblauwe lucht. Zo stelt Daan zich de toe
komst voor, na dit leven. De grote ster is zijzelf, de kleine
ster is haar eerste dochtertje, Yara, dat in 2007 werd gebo
ren, maar niet langer dan een paar uur mocht leven.
Straks staan ze naast elkaar in de hemel te stralen.
Als Daan een rotdag heeft, met veel pijn, vraagt ze zich af
waarom het zo lang moet duren. „Anderen gaan veel snel
ler. Waarom ben ik er nog? Wat is de zin?" Maar er zijn
ook dagen, zoals vandaag, dat ze hoopt dat ze nog even
mag blijven. „Soms heb je ook lol. Je kunt hier vreselijk
lachen, hoor. Het is niet alleen maar ellende."
Ze is nog één keer thuis geweest. Toen ze zich wat beter
voelde en een dag geen pijn had heeft de Stichting Ambu
lance Wens haar naar Arnhem gebracht. Om afscheid te
nemen van haar huis. Het was een vreemde ervaring, zegt
ze. „Omdat je er al maanden niet geweest bent, lijkt het
of het je huis niet is. Niet meer."
Marijke Hillebrandt en Daan Smit zijn inmiddels overleden.
