kerstmis io
Ze zijn thuis in verschillende
landschappen. Dat is het
leven van een
schippersechtpaar. „Als je
met 10 kilometer per uur de
wal aan je voorbij ziet
trekken, lijkt het alsof je
alles intenser beleeft."
door Peter Ullenbroeck
foto's Gerrit Boer Fotostudio
cheepswerf De Vlijt in Coevorden, weg
gestopt onder een donker Drents wol
kendek. Decor van vuistdikke stalen ka
bels, snijbranders en lasapparaten. Toe
vluchtsoord voor binnenvaartschepen
en jachten die wachten op een onder
houdsbeurt of reparatie.
Waar vind ik de MS Franto, vraag ik. Een lasser kijkt ver
stoord op en wijst in de richting van een metershoge
zwarte scheepsromp die verderop uit het water getakeld
is en nu hoog en droog op de werf staat. „Zie je de trap
die tegen het schip opstaat. Klim daar maar op, ze zullen
wel thuis zijn."
Achttien treden later sta ik in de stuurhut. „Kom binnen",
lacht schipper David Twigt (59) terwijl hij me voorgaat
naar de woonkamer, de roef zoals die in schipperskringen
heet. Een weliswaar knusse, maar amper 3 bij 3 meter gro
te ruimte met daarin maar net plaats voor een tafel, kast
met boeken en een cd-rek.
Twigts partner Sunniva Fluitsma (52) kijkt bedenkelijk
naar haar vloerbedekking. Overal vieze voetstappen. Ik be
grijp de hint en loop snel terug naar de stuurhut om mijn
schoenen uit te doen. „Geeft niks", lacht ze desondanks.
„Had David je oük wel even kunnen vertellen. Hier doen
we altijd de schoenen uit voordat we de roef instappen.
Anders hou je het nooit schoon." Zeven jaar geleden be
sloot Sunniva haar bestaan als docente in het beroepson
derwijs op te geven en de wal te verruilen voor het water.
Ze wilde varen met David, haar vriend, telg uit een echte
schippersfamilie en al vanaf zijn derde op het water te vin
den. Zijn schippersbestaan werd alleen onderbroken door
school. Het stel heeft geen kinderen.
Ze vertelt: „Mijn tijd op schoonwas in het begin geweldig.
Kleinschalig, ik had heel vèel contact met de leerlingen.
Maar uiteindelijk ging de school op in een ROC en werd
ik afdelingsmanager. Ik merkte dat ik steeds minder geluk
kig werd en heb op een gegeven moment de knoop door
gehakt Precies, het water op."
Ofschoon de ruimte niet groot is, is het in de roef goed
toeven. Eigenlijk net zo huiselijk als in een gewoon huis,
maar dan wel met een magnifiek uitzicht. „Het mooie
van het leven aan boord is dat het je leven verlangzaamt.
Als je met 10 kilometer per uur de walkant aan je voorbij
ziet trekken, lijkt het alsof je alles veel beter ziet. Niet dat
gehaaste wat ik vroeger had. Je leeft intenser."
Toch zijn David en Sunniva nauwelijks in de roef te vin
den. De meeste tijd brengen ze door in de nog krappere
stuurhut. „Of buiten als het lekker weer is", vult Sunniva
aan. „Hoewel je dat de meeste schippers eigenlijk niet
snel zult zien doen. Net als bloembakken. Daar hebben de
meeste schippers ook niks mee."
Ze liggen inmiddels een week in Coevorden. De scheeps
romp is schoongemaakt en opnieuw geteerd. Nog een
paar kleine reparaties en dan kan de MS Franto weer te
water. Klaar voor de volgende vracht die ligt te wachten.
„Nu is de werf voor eventjes ons thuis. Straks als we weer
varen, is dat de volgende ligplaats. Eigenlijk wordt elke lig
plaats op den duur een soort thuis. Maar hier in Coevor
den komen we al jaren. We kennen de mensen, dus dan
is het iedere keer wel weer speciaal", vertelt Sunniva ter
wijl ze nog een keer koffie inschenkt en op het blad met
speculaasbrokken wijst. „Wel pakken hoor. Daar liggen ze
voor."
Voor de liefhebber van vrijheid en water lijkt het varen
van de ene haven naar de andere het einde. Maar de wer
kelijkheid is een andere. De bewegingsvrijheid van de bin
nenschipper is in de loop der jaren flink veranderd. Sinds
de terreuraanslagen op 9/11 zijn de veiligheidsmaatregelen
in veel havens flink aangescherpt. Afmeren en vervolgens
van het schip afgaan, is er vaak niet meer bij.
David: „Overal staan tegenwoordig hekken om de terrei
nen heen. Je moet soms 24 uur van te voren aangeven of
je, zodra je ergens ligt, de wal op wil. Nog niet zo lang ge
leden lagen we in Oss bij een bedrijventerrein en was de
moeder van Sunniva jarig. Maar mooi dat we dus niet het
terrein afkonden, we zijn niet op de verjaardag geweest."
