Sla het zwarte schaap niet over
werken 17
ik word... ik werd
'Het mooiste is als mensen blij worden van mijn werk'
zaterdag 22 december 2012
Het verdelen van de erfenis is vaak
een emotionele kwestie. Ruzies
over een theelepeltje zijn niet uit
zonderlijk. Dergelijke conflicten
kunnen hoog oplopen, zeker als er
een zwart schaap in de familie zit.
door Irene van den Berg
illustratie Ruben 1. Oppemheómeir
Een zonderling, een buitenbeentje.
Die zie je in heel wat families. Zo'n
vreemde vogel heeft doorgaans een
eigen plaats gekregen waar iedereen
in de regel vrede mee heeft. Maar dan gaat
er een famielid dood en is er een erfenis te
verdelen. Een emotionele gebeurtenis die
de verschillen tussen het zwarte schaap en
de andere bloedverwanten vaak extra uitver
groot. Rechtsbijstandverzekeraar en juri
disch dienstverlener Arag deed er onder
zoek naar en kwam tot opmerkelijke bevin
dingen. Een zonderlinge broer of kleindoch
ter maakt de kans op problemen bij een er
fenis meer dan twee keer zo groot. Bij een
kwart van de respondenten met een excen
triekeling binnen de familie leidde de verde
ling van de nalatenschap tot ruzie.
Als de erflater alles netjes op papier heeft ge
zet en geen vage mondelinge toezeggingen
heeft gedaan, is de kans op conflict een stuk
kleiner. „Een helder testament verkleint de
kans op onenigheid", stelt woordvoerder Ge-
kelien Troost van Arag.
Toch kan ook een testament leiden tot een
explosieve situatie, bijvoo.rbeeld als sommi
ge nabestaanden minder bedeeld of zelfs he
lemaal onterfd zijn. „Ouders die hun kinde
ren onterven, zadelen andere familieleden,
nóg generaties lang, met een probleem op",
stelt Else-Marie van den Eerenbeemt, fami
lietherapeut en schrijfster van het zojuist
uitgebrachte boek 'Wie krijgt de gouden
armband van moeder?'. „Ik sprak met een
vrouw die het zo oneerlijk vond. dat haar
broer was onterfd, dat ze de helft van haar
erfenis opgaf', vertelt Van den Eerenbeemt.
Gevoelens van jaloezie of zelfs rancune kun
nen eveneens een belangrijke rol spelen bij
de boedelverdeling. „Als het misgaat tussen
de zondebok en de familie, is dat vaak om
een van de volgende twee redenen: de zon
debok wil veel meer dan de rest, omdat hij
het gevoel heeft dat hij in het verleden te
kort is gedaan. Of hij keert zich af van de fa
milie en wil juist helemaal niets meer heb
ben", stelt Van den Eerenbeemt.
Volgens nalatenschapscoach Maartje van
Hazendonk, moeten andere nabestaanden
nooit klakkeloos akkoord gaan met de wens
van een familielid om niets te krijgen. „Ga
met elkaar in gesprek en vraag wat hier ach
ter zit. Het kan juist een schreeuw om aan
dacht zijn: iemand die extra bevestiging wil
van zijn broers of zussen dat hij ook iets ver
dient." Volgens Van den Eerenbeemt doen
sommige zwarte schapen ook juist afstand
van de erfenis uit angst voor conflict: „Ze
zijn bang om hebberig over te komen." De
kans is dan ook groot dat de zondebok in
zo'n geval alsnog spijt krijgt. „Bijna 30 pro
cent van de nabestaanden blijkt achteraf
niet helemaal tot helemaal niet tevreden.
Na verloop van tijd kunnen ze stampij gaan
maken en vechten ze zelfs om een theelepel
tje. Het kan daarom slim zijn om toch iets
te bewaren voor het familielid dat niets wil.
Een jaar later kan iemand daar heel blij mee
zijn", tipt Van den Eerenbeemt.
Mocht er onverhoopt toch ruzie ontstaan,
dan kan een mediator uitkomst bieden. De
ze kijkt niet alleen naar de erfenis, hij kijkt
ook verder en probeert de relatie tussen de
ruziënde partijen te herstellen.
reageren?
geld@depersdienst.nl
GELD EN WERK,
ONLINE
zie onze website:geldenwerk
Geld en werk is ook te volgen op de
website van deze krant Naast
diverse columns en rubrieken treft u,
op één overzichtelijke plek, al het nieuws
aan dat met uw financiën en werk te ma
ken heeft
door Peter de Groot
Is Annie van Hunsel geworden wat ze vroe
ger dacht dat ze zou worden?
Ik word: ziekenverzorgster
„Na de basisschool, die toen nog lagere school
heette, ben ik naar de Inas gegaan. Dat was
een school voor inrichtingswerk. Daarna ging
ik werken in een verpleeghuis, waar ik mijn op
leiding tot-ziekenverzorgster kreeg. Dat bete
kende allerlei medische handelingen verrich
ten zoals spuiten zetten of sondevoeding ge
ven. Ook wassen en voeden. Later ben ik over
gestapt naar een gezinsvervangend tehuis voor
jongeren met een lichamelijke beperking. Dat
vond ik erg leuk werk. Ik ging zelfs met die jon
geren op vakantie. Maar niet ver, hoor."
Ik werd: kunstschilder/lerares
„Toen ik op mijn 29e mijn eerste kind kreeg,
ben ik gestopt met werken. Dat deed je des
tijds in 1983, dat was de norm. Ik had toen al
een cursus Creatieve handvaardigheid afgerond.
Maar ik ben pas weer begonnen met schilde
ren, nadat de kinderen op school zaten. Gaan
deweg merkte ik dat ik als schilder meer wilde.
Ik heb me daarom aangemeld bij een academie
voor beeldende kunst. Deze opleiding heb ik
in 2005 afgerond. Ik gaf al creatieve cursussen
voor kinderen. Vervolgens ben ik schilderles
sen gaan verzorgen, ook voor volwassenen.
Mijn motivatie? Als mensen schilderen, kun
nen ze hun gevoelens kwijt. Het lijkt wat tegen
strijdig, maar toch zijn ze dan vrij van beslom
meringen. Bij kinderen zie je ook heel mooi
dat ze uitbeelden wat hen bezighoudt. Zelf heb
ik ook als kind een fascinatie ontwikkeld voor
schilderen. Ik kwam in mijn jeugd geregeld in
het atelier van een oom die kunstschilder was.
Betoverend. Ook trok hij er geregeld op uit. Zat
hij buiten ergens met zijn ezel en kwast. Dat
doe ik niet. Ik blijf altijd in mijn atelier, want
mijn werk is vooral abstract. Frisse, heldere
kleuren. Een enkele keer ook zwart-wit. Lichte
en luchtige thema's. Zolang ik een penseel kan
vasthouden en ik me er prettig bij voel, blijf ik
schilderen. De grootste waardering die ik kan
krijgen, is als mensen zeggen dat ze blij wor
den van mijn werk. Kopen kan natuurlijk. Wie
belangstelling heeft voor een van mijn werken,
kan dat op proefin huis hangen."
Annie van Hunsel
foto eigen foto
