reizen
u
Hope
De kerstmarkten
van Keulen en
Düsseldorf worden
volop bezocht door
Nederlanders. Maar
volgens de Duitsers
zelf behoren de
markten in de
voormalige DDR tot
de fraaiste van het
land. Joost Brantjes
ging naar de
kerstmarkt in
Erfurt en Weimar.
Zaterdag 15 december 2012
reizen@wegener.nl
024-3650360
Vroeger vond ik dat de overheid verantwoordelijk
was. Dat die maar voor moest zorgen voor daklozen
en bedelaars. Als ik me ermee bemoeide, zou dat
dat alleen maar tot nog meer afhankelijkheid en gebrek aan
zelfontplooiing leiden. Nee, wanneer een bedelaar zich
meldde, hoe schrijnend de situatie ook, dan had ik altijd
wel een elitair excuus om deze persoon te negeren. Laat de
betrokken regering het maar oplossen.
Dus ging ik compassieloos voorbij aan tal van pechvogels
die het slecht in het leven hadden getroffen, zonder enige
aanvechting de knip te trekken. In mijn hoofö wrong dat al
tijd wel. Of moet ik zeggen, in mijn hart?
Gelukkig leerde ik al reizend bij en kon ik na verloop van
tijd armoedige geldklopperij redelijk goed onderscheiden
van oprechte verzoeken om hulp. Schoorvoetend ging ik ge
ven. Kritisch, uiteraard, maar schouderophalend negeren
van serieuze hulpeloosheid doe ik niet meer.
Op het terras van restaurant Le Vendome in Vientiane, de
hoofdstad van Laos, is het rustig. Iedereen eet vanwege de
hitte liever binnen bij de airco. Volgens Tripadviser zijn we
in een gerenommeerde tent, met een prima menukaart. De
verwachtingen zijn daarom hooggespannen. Er zit
ten veel jongelui, bijna allemaal Fransen. De baas
van de zaak is ook een Fransoos. Hij weegt een kilo
of zoo en zit achter de kassa, met zijn benen op
een krukje. Zijn vrouw doet de bediening. Hun
io-jarige zoontje maakt herrie en rijdt voortdurend
op een brommer rond. Het is eigenlijk best gezellig.
Er is wijn en de steak au poivre is wel oké. Een na
gerecht neem ik niet, maar koffie met een klein
glaasje wordt vriendelijk geserveerd.
Ik laat mijn blik door de straat dwalen en ineens
zie ik iets opvallends. Een donkere schaduw nadert.
De figuur valt een beetje weg tegen de struiken op
de achtergrond en ik moet me inspannen om de
contouren te kunnen zien. Het is een grote hond,
denk ik. Hij loopt niet echt soepel, maar het beest
nadert ons terras. Luid gelach aan een andere tafel
leidt de aandacht af. Er is een Fransman jarig en de
taart met kaarsjes wordt onder oorverdovend gejoel
op tafel gezet. Wat een plezier! Dan zie ik in mijn ooghoek
wat beweging onderaan het trapje dat naar het restaurant
leidt. Als ik besef wat ik zie, schrik ik me een ongeluk. En
dan te bedenken dat ik al zoveel heb gezien. Gisteren nog,
op de lange Sukhumvit Road in Bangkok. Daar schoof Suk
als een soort skateboard over de stoep. Zo beweegt hij zich
zijn hele leven al voort, want Suk kan namelijk vrijwel niks.
Een rompje met stevige armen en hulpeloze beentjes. Nog
nooit stond hij rechtop, verder dan een half metertje boven
de weg zal hij het niet brengen. Hij is al 26 jaar en glijdt elke
dag bedelend over straat, met zijn neus op de tegels. Een uit
kering krijgt hij niet. Suk is afhankelijk van de gulle gever.
Onder aan het restaurantterras in Vientiane staat nu ook
een vreemde schaduw smekend naar boven te kijken. Het is
een jongen van een jaar of 20. Hij kruipt op misvormde
handen en voeten, zijn hoofd is vriendelijk en gaaf. Hij
vraagt om geld en ik zoek naar een klein biljetje waarmee
ik afkoop dat ik gezond ben en hij pech heeft. Omdat er ver
der niemand anders een bijdrage tevoorschijn haalt, kruipt
de jongen er snel weer vandoor. Ik kan mijn ogen niet van
hem afhouden. De jongen op vier poten. Hij loopt langs de
straten als een hond. Achter op z'n rode t-shirt staat een
woord. In grote, witte blokletters lees ik: HOPE.
Ineens schaam ik me diep. Waarom geef ik hem zo weinig?
Een paar centen maar. Nee, dat deugt niet. Hij is al bijna uit
het zicht als ik snel opsta en de achtervolging inzet. Eerst
wandelend, dan in looppas. Wat een heerlijk gevoel. Alles
werkt, het lichaam geniet, de gympen raken soepeitjes het
asfalt. De jongen kijkt om en ziet mij aankomen. Ik ren, hij
kruipt. Ik ga naast hem zitten en geef een paar biljetten van
fatsoenlijke waarde. Hij lacht.
We kunnen elkaar uiteraard niet verstaan, dus houden we
het kort. Behendig en behoorlijk snel kruipt hij verder.
Even later voegt zich een vrolijk kwispelend hondje bij
hem. Ze gaan samen op. Arme jongen. Hoe zou zijn leven
verdergaan? Ik staar hem na en lees nog lang het woord
HOPE. Tot ook dat oplost in het duister van de nacht
Eindredactie
Marcha van Schijndel
reizen@depersdienst.nl
Vormgeving
Birgitta Hermans
Advertentieverkoop
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
De artikelen in deze bijlage komen
onder verantwoordelijkheid van de
redactie tot stand. Daarvoor werkt
zij soms samen met reisorganisaties
en verkeersbureaus.
De redactie behoudt echter volledige
zeggenschap over de redactionele in
houd.
Duitse kerstmarkten
zijn big business. Over
de hele bondsrepu
bliek verdeeld zijn er
zo'n vijfduizend mark
ten, die gezamenlijk in de vier ad-
ventsweken voor een omzet van
vijf miljard euro zorgen. Om je bij
dat bedrag een betere voorstelling
te kunnen maken: een gemiddelde
glühweinverkoper draait in deze
kerstperiode een omzet van een
ton.
Met zo'n grote keuze aan markten
doet elke stad zijn uiterste best de
(buitenlandse) gasten te lokken.
Keulen en Düsseldorf hebben
voor Nederlanders een geografisch
voordeel, maar over het algemeen
zijn de Duitsers het erover eens
dat Nümberg, Dresden en Erfurt
de fraaiste markten hebben.
Erfiirt's voornaamste troefkaart is
de middeleeuwse binnenstad, die
vrijwel ongeschonden de Tweede
Wereldoorlog overleefde. Aan het
centrale Domplein liggen op een
heuvel de Marien dom en de Se-
verikerk, die samen over het plein
waken. De spitsen van de beide
kerken vormen het decor van de
Erfiirter Erlebnis-Weihnachts-
markt.
In de maar liefst tweehonderd hou
ten stalletjes wordt vanalles ver
kocht. Van houtsnijwerk tot snoep
en van kruiden tot Thüringer Brat-
wurst, een gegrillde worst die ge
serveerd wordt met een broodje
en pittige mosterd.
Net als bij andere Weihnachts-
markte in Duitsland is ook in
Erfurt de lucht zwanger van Kerst
mis. De geur van dennentakken,
brandend houtvuur, glühwein en
chocolade brengen je onmiddellijk
in kerststemming.
Breng zeker even een bezoek aan
de Felsenkellers, de middeleeuwse
kelders onder de Dom, Plaatselijke
bloemisten hebben daar in alle nis
sen op een zo origineel mogelijke
manier kersttafels versierd. Dure
serviezen en fraai bestek, zilveren
kandelaars en kerstlopers; de kel
ders zijn een prima plek om inspi
ratie op te doen.
's Avonds is de oude binnenstad
van Erfiirt als een sprookje. Vak
werkhuizen worden belicht alsof
het een filmset betreft. Wande
lend door de smalle beklinkerde
straatjes waan je je eenvoudigweg
in de Middeleeuwen.
Als vanzelf beland je bij de
Kramerbrücke, Europa's langste be
woonde brug over de rivier Gera.
Vroeger werden in de winkels
vooral luxe goederen verkocht, zo
als kleurstoffen waar de stad rijk
mee werd. Tegenwoordig worden
de huizen bewoond door lokale
kunstenaars, die er hun atelier heb
ben. Met een ritje per tram maak
je een kleine sprong in de tijd.
Want hoewel Thü ringen zich
sinds de hereniging bewust profi
leert als Midden-Duitsland, is de
Freistaat wel degelijk een Neues
Bundesland.
Wil je zien hoe er in de tijden van
de DDR gebouwd werd, dan vol
staat een rit met tram 1 of 6. Hoe
dichter je bij het eindpunt in het
noorden van de stad komt, hoe
meer zogeheten Plattenbau je ziet
