5 spectrum
Het ritme van Elly de Waard
waterglad
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
Marjan
Berk
Zaterdag 15 december 2012
Het was een vriendenclub: GuusVleu-
gel, Renate Rubinstein en Elly de
Waard. Ik was bevriend met tekst
schrijver 'Guus uit Goes' (negende
kind van de beroemdste beschuitbakker van
Schouwen) zodat ik af en toe een van zijn vrien
dinnen ontmoette: Renate met haar messcherpe
pen en Elly, die met haar recensies in de Volks
krant status verleende aan de popmuziek.
Elly begon te dichten, ik las haar verzen, ont
moette haar af en toe op het Boekenbal, en werd
stinkend nieuwsgierig toen ik vernam dat Debo
rah Wolf en haar zoon, filmer Jeroen Wolf een
documentaire over haar leven hadden gemaakt.
Door slinkse manipulatie mocht ik deze zien
vóórdat op 18 december a.s. Het ritme van Elly de
Waard in Het Uur van de Wolf wordt uitgezon
den. Een verrukking! Elly laat zich bijna arge
loos en zonder terughouding, af en toe ook heel
gedecideerd, in de kaart kijken.. We zien, hoe
zangeres Frédérique Spigt een vers over het lo
pen van een blauwtje heeft getoonzet en Elly tij
dens het zingen van de laatste regels ('wij sla
pen niet tesaam maar gescheiden van elkaar slie
pen wij niet') een op tafel liggend servet grijpt
en haar ogen dept! Haar vrouw Marijke ziet het
licht ironisch glimlachend aan.
Voor de vierde maal zie ik de film: krijg zicht op
de verschillende kanten van de dichteres, haar
landelijk leven in Het Vogelwater, ooit het huis
van dichter Chris van Geel en Elly de Waard sa
men. Na zijn dood bleef Elly hier wonen.
Ik krijg niet genoeg van het kijken naar de ach
ter haar computer zittende, ritmisch op de mu
ziek van Sting meezwiepende Elly, die aan het
eind van het nummer stralend recht in de came
ra zegt: "Dit is geluk!"
Hilarisch gesprek met echtgenote Marijke over
het al of niet gezamenlijk in bed ontbijten. Over
het huwelijk en de manieren hoe het territo
rium van de ander te respecteren. Marijke, die
onnadrukkelijk zorgt voor haar vrouw: "Ik heb
het ritme in Elly's leven gebracht!"
Voortdurend zie je een gelukkig mens, die uit
het leven haalt wat er uit te halen valt, haar ta
lent ontwikkelt en verdiept en maar een klein
schaafwondje aan de kijker toont: „Kon er nou
niet eens een heel klein prijsje vanaf...?"
Naast de vogels die geregeld de muziekscore in
de film verzorgen is er de hoogst originele mu
ziek van Meredith Monk, Double Fiësta, gezongen
door Tomoko Mukaiyama, die zichzelf op piano
begeleidt. Vocalises die wedijveren met die jube
lende vogels van Het Vogelwater, waar maar
één keer een norse kraai zijn afkeuring laat ho
ren.
Voor de lezers wil ik hier een klein gedicht, uit
de bundel Furie (1981) overschrijven.
O zeg het, zeg iets liefs, laat er
Een woord, speciaal voor mij bedacht,
Die mond verlaten, dat vergoedt
Het missen van de kus die spreken
Overbodig maakt - waarzonder ik het
Stellen moet
Het ritme van Elly de Waard, een beeldschone do
cumentaire van moeder en zoon Deborah en
Jeroen Wolf, die eerder een indrukwekkend por
tret van kunstenaar Willem van Malsen maak
ten. Dinsdag 18 december in Het Uur van de Wolf
i
