Verhoene voelt zien
geen tweede keus
Nog een keer een anderhalfjaar.
ode aan de Boomdijk
te gast
donderdag 29 november 2012
door Thomas Croeneveld Kenny Verhoene heeft bij Hoek
-j een contract getekend voor
Vlak voor de wedstrijd worden Jonen t'ruffi en Ruud Guilii nog belaagd door
'uindtekemnge Kjagcrljes
Deze hoogtijdagen werden aan de
Boomdijk afgewisseld met minde
re prestaties van het eerste elftal.
Een bijzonder seizoen in deze con
text was het seizoen 2004/2005.
Op een kurkdroog veld werd in
het slot van de competitie directe
en enige concurrent om de titel
FSV uit Fijnaart gevloerd. Alsof
het terrein in zijn voortdurende
evolutie slechts wilde duidelijk ma
ken tot hier en niet verder, wer
den de paarshemden als een raket
richting de tweede klasse gestuwd.
Of men nu uitkwam op het één
na hoogste amateurniveau of in de
marge, sommige factoren zijn con
stant onveranderd gebleven aan de
Boomdijk. De onverzettelijkheid
en het opstropen van de mouwen
op een kort en smal veld, het war
me bad na afloop in de kantine,
de charme van een te klein trai
ningsveld en het ontbreken van
parkeerplaatsen, het kleine be-
stuurskamertje waar men dicht op
eengepakt de mooiste verhalen
kreeg te verstaan (maar nimmer
een woord over de scheidsrech
ter!) en de houten bankjes in de
kleedkamers die alle kleuren behal
ve de clubkleuren hebben geteld.
Het is een optelsom van factoren
die maakt dat het terrein aan de
Boomdijk in alles voetbal uit
ademt. Snuif aanstaande zaterdag
daarom na afloop van de laatste
voetbalshow nog een laatste adem
teug van dit voetbalsprookje wan
neer u zich na afloop naar de smal
le uitgang wurmt of werp nog een
laatste blik op het veld wanneer u
uw auto van de dijk manoeu
vreert. De dijk overigens waarop
in '83 na de debuutwedstrijd van
Johan Cruijff in het rood wit van
Feyenoord de mensen over een
zee van voertuigen liepen.
En ook al hebt u in hetzelfde jaar
niet meegemaakt dat Bruse
Boys-icoon Tonnie van den Berge
de Feyenoord-spelers dol draaide,
onthoud u vooral de emotionele
waarde van dit terrein. Het unieke
terrein dat eigenlijk nooit een vol
waardige naam heeft gekend, maar
in al haar facetten naam heeft ge
maakt. Ode... aan de Boomdijk!
Zaterdag vindt de allerlaatste wed
strijd op het sportcomplex van Bru
se Boys plaats. Ruim een halve
eeuw zijn voetballers, toeschou
wers en bestuurders te gast ge
weest op dit complex.
Van knikkende knieën
aan de boorden van de
Grevelingen tot de kel
der van de Nederlandse
velden en alles daar tussenin. Het
sportveld aan de Boomdijk in Brui-
nisse vertelt u 1001 verhalen. Al is
één verhaal wel heel bijzonder.
Dit is het verhaal dat het best ver
teld kan worden door de inwoners
van 'Bru' zelf, want of het nu gaat
om de eerste stappen als voetbal
ler op een voetbalveld of het erva
ren van het 'wij gevoel' van de re
publiek, het terrein aan de Boom
dijk bood veel meer dan alleen
voetbal. Ruim een halve eeuw so
ciale ontmoetingsplaats en theater
voor de uitlaatklep voetbal.
Diep gelegen aan een smalle dijk
en half verscholen achter een lan
ge rij bomen lag daar - op haast
mythische wijze - het strijdtoneel
waarvan alleen al de afmetingen
angst inboezemden bij de tegen
standers. Een corner viel tot erger
nis van de trainers en spelers van
de tegenpartij aan de kant van de
kantine niet strak te trappen, een
botsing kon leiden tot een enkele
reis over de boarding en in het na
jaar deden de weersomstandighe
den er nog een schepje bovenop
door de kleigrond te veranderen
in een zware, dampende en glibbe
rige ondergrond.
Het veld werd ook begrensd door
een hartstochtelijk meelevend pu
bliek dat en bloc en luidkeels op
onrecht en andere taferelen rea
geerde. Wat restte was een thuis
ploeg die het spel voortreffelijk
kon afstemmen op deze oer-om-
standigheden. Een vechtersmachi
ne gecompleteerd met enkele sty
listen en avonturiers. Alsof dat
nog niet genoeg was en de tegen
stander de weg eenmaal bijster
was, snoof hij na afloop de zilte
lucht op en wist hij na een ijskou
de douche weer: ik ben in 'Bru.'
door Barry van der Hooft
ASSENEDE - Zondag verloor hij met
Sint-Gillis-Waas de derby tegen
Kruibeke, maandag lichtte hij het
bestuur van zijn club in over de in
teresse van Hoek en dinsdag vertel
de hij zijn spelers dat hij per direct
zou vertrekken. „Omdat dit een
kans is voor mij", zegt Kenny Ver-
hoene, die vanavond voor het
eerst op het trainingsveld in Hoek
staat.
Dat waren een paar hectische da
gen?
Kenny Verhoene: „Best wel ja.
Voor veel mensen kwam het als
een complete verrassing. Maandag
heb ik aan het bestuur van Sint-
Gillis-Waas uitgelegd wat er speel
de. Dinsdag heeft mijn assistent de
training geleid, nadat ik de spelers
had uitgelegd waarom ik naar
Hoek vertrok. Ik ben niet iemand
die van de ene naar de andere club
loopt. Maar dit was een kans die ik
niet wilde laten lopen. Ik weet wat
er allemaal speelde bij Hoek. Toch
blijft het een mooie uitdaging."
Jij voelt je ook geen tweede keus.
„Nee. Waarom zou ik dat gevoel
moeten hebben. Hoek heeft eer
der dit jaar een andere keuze ge
maakt Dat was hun goed recht. Ik
sta niet te veel stil bij het verleden.
Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Vijf
minuten na een nederlaag kan ik
ook al met de volgende wedstrijd
bezig zijn. Je moet leren van je fou
ten, maar niet steeds achterom kij
ken."
Hoe reageerden ze bij Sint-Gillis-
Waas op jouw mededeling?
„Ontgoocheld. Ze vonden het jam
mer dat ik weg ging. Natuurlijk
zijn er altijd spelers die het niet zo
erg vinden. Dat zijn vaak de jon
gens die er niet altijd in staan.
Voor jullie is dit een nieuwe kans,
heb ik ze gezegd. Ik ben natuurlijk
maar een paar maanden werk
zaam geweest bij Sint-Gillis-Waas,
maar de spelers hebben wel erva
ren dat ik op een bepaalde manier
werk. Ik vind dat het steeds beter
begon te draaien, ze merkten dat
ze zelf ook beter werden. Dat lie
ten ze dinsdag en woensdag ook
blijken. Dat is toch wel mijn drijf
veer. Je wordt als trainer afgere
kend op resultaten, maar wilt toch
vooral je spelers en dus ook het
team beter maken."
Dat mag je de komende anderhalf
jaar proberen bij een club waar al
tijd sprake is van druk.
„Ja, maar als je niet met druk om
kunt gaan, moet je ook geen trai
ner worden. Als het goed is spelen
we voor de winterstop nog twee
wedstrijden. Misschien stap ik wel
op het ideale moment in bij Hoek,
omdat we twee keer een goed re
sultaat boeken."
Klopt het'beeld van jou als een stug
ge vent?
„Nee, helemaal niet. Ik hoor af en
toe ook dat ik een dikke nek zou
hebben, of dat ik onbereikbaar lijk.
Mensen die mij echt kennen we
ten wel beter. Ik sta graag tussen
de spelers, maar kan ook op een
natuurlijke manier de grens tussen
trainer en speler vinden. Een nor
maal gesprek voeren met een trai
ner vond ik in mijn eigen tijd als
speler heel belangrijk. Je moet als
speler je ei kwijt kunnen en overal
over kunnen praten."
Heb je dat van Nederlandse trainers
geleerd?
„Misschien is het toeval, maar on
der Nederlandse trainers heb ik
mijn beste jaren als voetballer ge
had. Bij Sint-Truiden onder Barry
Hulshoff, bij Harelbeke onder
Henk Houwaajt. Hun aanpak
sprak me aan. Bij Hulshoff kon je
zijn kleedkamer binnenstappen
en vertellen wat je ergens van
vond. Hij deed dan ook zijn zegje.
Als je naar buiten stapte had je
een goed gevoel, maar je wist ook
dat Hulshoff eigenlijk' wel gelijk
had."
Die ervaringen neem je mee naar
Hoek, waar je niet alleen naar het
eerste elftal gaat kijken.
„De club zat de laatste tijd in een
negatieve spiraal. Dat kun je niet
zomaar veranderen. Maar ik zal
niet blind zijn voor zaken die spe
len. Zo is de trainer van het twee
de elftal in mijn ogen ook onder
deel van mijn technische staf. Wij
moeten goed samenwerken, want
hij neemt op zaterdag spelers mee
die bij mij trainen. Ik analyseer
graag en zal dat de komende tijd
dus ook doen. Ik heb het voetbal
niet uitgevonden, maar werk wel
op mijn eigen manier. Zo heb ik
het bij Zaamslag en Sint-Gillis-
Waas ook gedaan."
Kenny Verhoene: „Hoek zat de laat
ste tijd in een negatieve spiraal. Dat
kun je niet zomaar veranderen."
foto Peter Nicolai
