15
BiutmSi
Beureym
dinsdag 6 november 2012
We vervolgen onze route en komen bij de
Slotstraat, eigenlijk meer plein dan straat.
Blikvanger is de oude NH-kerk (1275-1280) met
zijn forse cisterne. Ooit ving die het regen
water op en voorzag de dorpelingen van zoet
en dus drinkwater. Boven de ingang van de
kerktoren hangen twee schandstenen. Kwaad
sprekende vrouwen moesten die dragen als
straf, zo luidt de tekst. Aan de achterkant van
de kerk ligt het vroegere kasteel 'Slot Baarland'.
De poort staat open. Op sommige dagen zit
alles mee. We slenteren langs de lommerrijke
slotgracht en werpen bewonderende blikken
op de robuuste kasteelmuren met ronde hoek
torens en het aangename koetshuis waarvan
de tegenwoordige kasteelheer heel gewoon
zijn was in de buitenlucht laat drogen. Terug
in de Slotstraat prijst een bord het wandelnet
werk 'Sporen in de Zak' aan, maar wij volgen
vandaag liever ons eigen pad. En dat heeft al
gauw weer de volgende verrassing in petto:
Grappige gevelluiken met tekeningen van
Zeeuws meisje! En alsof dat allemaal nog niet
kunstig genoeg is, zien we hier en daar ook
een galerie, een nostalgische muziekkiosk, een
modern kunstwerk van Iris de Leeuw dat de
zonnebaan als cyclus van het leven verbeeldt
en een plaquette van 'Zeeuws Gezicht' die
eraan herinnert dat het dorp in 2000 de archi
tectuurprijs won.
Hoe zou dat toch komen, dat kunstenaars
altijd en overal de mooie plekjes weten te vin
den? Vóór de Vaete, vroeger de bron voor was-
blus- en veedrinkwater, vleien we ons neer op
een bankje. De wind ruist, de vogels zingen,
er heerst een gemoedelijke stilte, tot een
schoolbus wat dartele dorpsjeugd uitspuugt.
Aan de Bakendorpseweg, tegenover boerderij
De Steenen Poort, treffen we Karei Joosse. Hij
heeft zojuist de laatste maaltijd van vandaag
bezorgd. Zijn wieg stond op Walcheren en hij
woonde lang in Alkmaar, maar hij is al 32 jaar
Baarlander. „Ik woon aan de dijk, Bakendorp
heet 't daar, bij het water, ik heb 40 jaar geva
ren!" lacht Karei.
Nieuwsgierig lopen we erheen, de dijk lonkt
ook naar ons. Boven vangen we een straffe
wind, maar we hebben wel een magnifiek
weids uitzicht over de Westerschelde. Joekels
van schepen varen van en naar Antwerpen.
We stappen stevig door, richting radartoren,
voorbij strandpaviljoen De Landing, langs
camping Scheldeoord tot aan de ruige zilte
draslanden van de St. Jacobspolder, natuur
ontwikkeling die verdieping van de Wes
terscheid e compenseert... Zou de Hertogin
Hedwigepolder er straks ook zo uit zien?
Marjan de Kort j<^
te verhinderen. Ook tevergeefs gelukkig. En
altijd waren de boerengezinnen en het platte
land de klos. Één van de meest trieste inunda
ties voor mij, is die van het plan Tureluur aan
de zuidkant van Schouwen. Want wat daar
gebeurd is onder auspiciën van de provincie is
eigenlijk niets anders dan een echt gecontro
leerde inundatie. Dit keer t.b.v. de vogels. En er
was al zoveel plaats voor de vogels daar: bij een
vijftal grote en kleinere inlagen, op de platen
en banken voor de kust. En toch moest de
Prunje ook nog onder water!. Waar een uiterst
waardevol oud landschap lag van grote cul
tuurhistorische betekenis, waar ooit een gordel
van unieke Zeeuwse stolpboerderijen stond als
cultuurdragers van een oude West Europese
bouwtraditie, zijn nu zelfs de fundamenten
van die hoeves weggebulldozerd. Waarom
hebben zoveel natuur/vogelliefhebbers geen
enkel oog voor cultuur en historie? Is Zeeland
dan geen unieke mix van cultuur en natuur?
Gerard Smallegange
De polders rond
Lillo zijn, hoewel bijna
niemand dat nog weet,
enige eeuwen Zeeuws
geweekt.
foto Willem Mieras
