reizen 4
m
Sandy
(D
mM
De Nepalese ochtend komt vroeg en
is koud. Niet vreemd op een hoogte
vergelijkbaar met de top van de Mont
Blanc. Ruud Sep durfde de uitdaging
aan en maakte de klassieke trektocht
door het Annapurna-gebergte.
Zaterdag 3 november 2012
reizen@wegener.nl
024-3650360
Het begin, vorige week donderdag. Hotel Avalon in
New York. Met een flesje Rolling Rock-bier in de
hand kijk ik ontspannen naar het laatste nieuws.
Op z'n Amerikaans. Dat wil zeggen: geen aandacht voor de
wereld, alleen zaken die het 'homeland' betreffen, krijgen
een plaatsje. Moord en doodslag voorop. Aan het einde van
het bulletin gaat een mevrouw spreken over het weer. Alles
lijkt rustig, maar er komt iets spectaculairs aan. Het heet
Sandy en het is een orkaan, belooft ze. Over de route van
de storm is nog onzekerheid, net als over de uiteindelijke
kracht bij het aan land komen. Maar geheel volgens Ameri
kaans gebruik worden de superlatieven niet geschuwd. De
orkaan is een superstorm, alles op zijn pad zal vernietigd
worden, er gaan vele doden vallen. Bij deze mededelingen
moet de dame haar gezicht in een serieuze plooi proberen
te houden, maar de oplettende kijker ontdekt de twinke
ling in haar ogen. Er nadert een ramp, hoera!
De volgende ochtend is de ellende mediabreed opgepakt. In
het nieuws gaat het over niets anders. Sandy komt er aan.
De ene na de andere deskundige laat van zich horen. Begin
maar vast met de voorbereidingen. Hamsteren, aggregaat
checken, diesel kopen, ramen dichttimmeren. Ieder
een beweert om het hardst dat er geen paniek mag
ontstaan, maar elke verslaggever doet zijn uiterste
best die wel te veroorzaken. De orkaan wordt liefko
zend 'Frankenstorm' genoemd. Gretig volgt men
de nadering. Overigens is het in Manhattan wind
stil en aangenaam warm.
De zaterdag begint met apocalyptische beschouwin
gen over de aanstaande ellende. Alle items op het
journaal gaan over mensen die zich voorbereiden
op de ramp. Een man die de ramen dichtspijkert
van zijn strandhuis, buurtbewoners die zandzak
ken vullen om hun huizen te beschermen, stoere
kerels die waterpompen in gereedheid brengen. Ver
standige mensen, op het ergste voorbereid. Waar
om ook niet? Het enige onhandige is dat juist deze
beelden de wereld overgaan. Ze komen ook bij
mijn thuisfront in Nederland terecht Niemand
krijgt geruststellende opnamen te zien van mij in
T-shirt op een terras, met een grote ceasar salad voor de
neus. Of zorgeloos genietend in het herfstzonnetje, onder
het roodbruine gebladerte van Central Park.
De eerste sms'jes komen zaterdagavond. Of het wel goed
gaat, wil men weten. De volgende dag zal ik namelijk terug
vliegen naar Amsterdam, maar mag dat wel van Sandy?
Zondagochtend om 10.00.uur verschijnt burgemeester
Bloomberg als Dokter Doom op de uitkijk. New York zal
die avond om 19.00 uur worden platgelegd. Geen openbaar
vervoer, tunnels dicht, niemand erin of eruit
Voor de zekerheid kijk ik nu toch maar eens op een paar
websites. Mijn vlucht van die middag staat nog 'op tijd',
maar die van de volgende dag is al gecanceld. Ook op straat
is de naderende storm nu het gesprek van de dag. Het hotel
personeel heeft spullen van huis meegenomen om een ge
dwongen verblijf in het afgesloten Manhattan mogelijk te
maken. Er zijn stormshelters geopend, op straat verschijnen
lichtborden waarop aanwijzingen staan over hoe te hande
len in noodgevallen. Mijn taxi naar het vliegveld is extra
vroeg. We rijden de route in recordtijd, er is niemand op de
weg. De lucht is grijs, geen spatje regen. We naderen de
Midtowntunnel. Op het reclamebord voor een klein kerkje
zie ik een bemoedigende mededeling. Een prachtige zin, zo
als die alleen door een Amerikaan kan worden bedacht. Life
isn't waiting for the storm to pass, but learn how to dance in
the rain: leven is niet wachten op een storm die voorbijgaat,
maar leren hoe je danst in de regen. Tja.
Om 7 uur stijgen we op. De volgende dag lig ik in mijn Am
sterdamse bed en zie op CNN hoe Sandy New York geselt.
Verbijsterd volg ik de ramp, waarvan de epische proporties
niet te ontkennen lijken. Midden in de nacht bel ik een ken
nis die aan de upper west side woont. Ook hij zit geschokt tv
te kijken. Net was hij nog even op straat. Niets aan de hand.
Beetje wind, dat was alles. Geen idee wat zich twintig stra
ten verderop afspeelt. Of je nu 600 meter of 6.000 kilome
ter van de ramp bent verwijderd, het maakt blijkbaar niet
uit. Wat op televisie verschijnt, is de werkelijkheid.
Eindredactie:
Johan Bosveld
redactie.reizen@wegener.nl
Vormgeving:
Gemma Kessels
Advertentieverkoop:
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
Op karakter
TIBET
*4
ANNAPURNA
GEBERGTE
NEPAL Manang
Kathmandu
Tien tips voordat je
de bergen ingaat
1.Zorg datje fit bent.
Begin op tijd met trainen.
2. Loop je nieuwe
bergschoenen op tijd in.
3. Pak je rugzak in en
halveer dan de inhoud.
Hoe lichter hoe beter.
4. Bereid je voor op de
gewoonten van de locals.
5. Drink zeker 3 tot 4 liter
per dag. Je droogt snel uit.
6. Gebruik zonnebrand
met tenminste factor 30.
7. Kleed in laagjes. Weer
in de bergen wisselt snel.
8. Neem foto's, maar laat
niets achter. Ruim je
rotzooi dus op.
9. Voorkom hoogteziekte.
Negeer de symptonen niet.
Misselijk? Daal af.
10. Neem de tijd om de
mooiste plek op aarde te
bewonderen.
Met dank aan Sarah Allard.
Tien dagen geleden zijn
we gaan lopen vanuit
Bulbule. Daar beginnen
in het hoogseizoen dage
lijks zo'n driehonderd
mensen aan de Annapurna Trail.
De eerste dagen is het tropisch
warm. Het is dan wel oktober,
maar in de dalen is de tempera
tuur hoog. We lopen tussen rijst
velden, door een landschap dat
herinneringen oproept aan Viet
nam-films.
Slapen en eten gebeurt in eenvou
dige lodges. Op die manier hoeft
er veel minder te worden meege
sleept. Wij hebben per twee deel
nemers één drager. Bij een kam-
peergroep die we onderweg tegen
komen, lopen voor iedere deelne
mer drie sherpa's mee.
De relatieve luxe van de lodges
heeft ook zijn keerzijde. Daar kom
ik achter, wanneer ik na een week
lopen wakker word in het provin
ciehoofdstadje Manang. Ik zit hele
maal onder de bultjes. Beestjes,
een allergische reactie, een enge
ziekte? Gelukkig heeft Manang de
enige dokterspost in de wijde om
geving. Het gaat om een Ameri- -
kaans project, bemand door vrij
willige bush doctors. Samen met
reisleider Michiel en de arts in ons
gezelschap Gemma, ga ik ernaar
toe. De artsen hebben vannacht
een spoedgeval gehad. Een Nepale
se drager met ernstige hoogteziek
te. In de kleine spreekkamer ligt
de patiënt aan de zuurstof. Ik blijk
aangevallen te zijn door bed bugs,
bedwantsen. Met een zalfje, een
pilletje en een nieuwe slaapzak,
die hier in Manang gelukkig te
koop is, kan ik rustig verder.
Met het vorderen van de tocht
neemt ook de hoogte toe. Als je de
rest van het jaar niet bepaald spor
tief bent, kom je onvermijdelijk de
man met de hamer tegen. Op de
tocht naar het Tilicho-meer slaat
hij bij menigeen keihard toe. We
lopen naar een van de hoogstgele
gen meren ter wereld, op bijna
5.000 meter. De lucht is hier al zo
ijl, dat het al snel misgaat. Binnen
de kortste keren ben ik buiten
adem.
In de laagste versnelling sjok ik
door en helemaal kapot kom ik bij
het meer aan. Het is ijzig koud en
ondanks het verpletterende uit
zicht op de gletsjer die zich voor
onze ogen in het meer stort, neem
ik nauwelijks de tijd voor een foto.
Binnen in de hut is thee en soep
en kun je snoep kopen. Even uit
blazen, opwarmen en weer verder.
Heel veel later, aan het eind van
de middag, duik ik in de lodge met
een mijn nieuwe slaapzak in. Al
leen nog even eruit voor het
avondeten. Klokje rondslapen, de
volgende ochtend er weer tegen
aan.
De nacht voor de grote oversteek
is een onrustige. Een plotseling op
stekende, heftige diarree maakt dat
ik een paar keer mijn slaapzak uit
moet, naar de wc buiten. Met een
paar pilletjes Imodium weet ik
mijn darmen weer in het gareel te
krijgen.
Het dagelijkse inpakken wordt in
middels routine. Zeker op een mo
ment als dit, wanneer je midden
in de nacht al naast je slaapmat
staat, komt die handigheid goed
van pas. Het ontbijt met Tibetaans
