9 spectrum
van afstandsmoeders
Zaterdag 3 november 2012
„Maar wat weten we van degenen waar
hun verhaal mee begint? Dat zijn niet alle
maal vrouwen in armoedige hutjes in een
ver land, die we meteen vergeven vanwe
ge hun armzalige leefomstandigheden."
Dé afstandsmoeder bestaat niet, zegt
Werdmuller. Maar een gemeenschappelij
ke factor is dat vrijwel allen lijden onder
hun besluit. Er zijn vrouwen die lang gele
den heel jong zwanger raakten en voor
wie de ouders of een instelling beslisten.
„Ze hadden zeifin feite geen keuze." Maar
heeft een Turkse vrouw eigenlijk keuze als
zwangerschap nu betekent dat haar familie
haar verstoot?, zo stelt ze.
Vrijwel alle afstandsmoeders hebben voor
ze zwanger werden het nodige meege
maakt. Ze komen bijna allemaal uit een ge
zin waar veel aan de hand was. Ze vinden
dat ze hun kind niet veel te bieden heb
ben: geen vast inkomen, geen stabiele rela
tie, geen eigen huis. De man van'wie ze
zwanger zijn geraakt, wordt tegenwoordig,
als dit kan, in de keuze betrokken.
„Afstand van je kind doen, druist vaak in
tegen een oergevoel, het voelt als onna
tuurlijk: de binding met je kind, je eigen
bloed, verbreken. Het gaat ook in tegen de
maatschappelijke norm dat een moeder
voor haar kind hoort te zorgen."
Volgens Werdmuller komt het maar zel
den voor dat een moeder niét onder haar
beslissing lijdt. „Het hangt af van de om
standigheden en persoonlijkheid. Na een
verkrachting bijvoorbeeld kan een vrouw
zo getraumatiseerd zijn, dat ze niet eens
voelt dat er een kind in haar zit. Je ziet dan
niet wat het met haar doet."
Vergeleken met vroeger is er volgens
Werdmuller veel verbeterd. Vóór de adop
tie ingaat, woont het kind eerst drie maan
den bij een pleeggezin. Dit geeft de af
standsmoeder bedenktijd. Ook kan de
moeder, als ze dit wil, eens per jaar een
brief en een foto van haar geadopteerde
zoon of dochter ontvangen. Die worden
veelal 'ontroerd' bekeken.
Moeders die later hun, intussen volwas
sen, kind ontmoeten, zijn onzeker en lo
pen op eieren, vertelt Werdmuller. „Ze
wachten meestal tot hun zoon of dochter
op zoek gaat. Ze vinden dat ze zelf geen
rechten hebben."
Onderzoek leert dat twee jaar na het eerste
contact slechts een derde van de afstands
moeders voluit tevreden is over het con
tact met hun kind. Werdmuller: „Het is zo
dubbel. Je bent familie, maar moet elkaar
nog helemaal leren kennen."
Eigen bloed, over moeders die hun kind afstaan ter
adoptie. Uitgeverij Entos. 14,95 euro.
Te bestellen via www.entos.nl
