Het hart
van Patrick
spectrum 4
Zaterdag 3 november 2012
Patrick Nanninga kwam
op 2 september 2011 op
16-jarige leeftijd door een
verkeersongeval om het leven.
Moeder Feikje, onderwijzeres,
en vader Jacko, verhuizer en
vrachtwagenchauffeur, praten
over zijn dood.
door Dora Rovers
Feikje en Jacko Nanninga.
foto Chris van Cromvoirt
Er kwam nog wel eens applaus van de
buren na de drumsessies van Patrick.
Zeker in de zomer wanneer de ramen
van de vliering open stonden. Als er
dan 'we want more' werd geroepen, gaf
Patrick nog een kleine toegift. Feikje: „Hij kon zo
goed drummen, hij gaf zich helemaal. Zelf stond
ik dan te swingen in de keuken tijdens het ko
ken." Patricks band Straight on Stage was bijna zo
ver dat die zou gaan optreden. De bandleden ver
heugden zich enorm op concerten tijdens school
feesten en bij andere evenementen. Nu was het
eerste optreden van de rockband voor Patrick. Tij
dens zijn begrafenis speelde die de sterren van de
hemel met Sweet Home Alabama, het lievelings
nummer van hun drummer.
Patrick verongelukte in het verkeer. Aan de kant
van een smal weggetje nam hij afscheid van zijn
vriendin Sanne toen hij, zijn schoen in de klem
van de trapper, zijn evenwicht verloor. Feikje:
„Had hij niet al met zijn voet vastgezeten, dan
had hij hooguit wat blauwe plekken opgelopen en
wat krasjes op zijn gloednieuwe racefiets. Nu raak
te hij de auto die van achteren kwam aanrijden
eerder dan het wegdek."
Een traumahelikópter bracht Patrick naar het Uni
versitair Medisch Centrum in Groningen. Jacko:
„Hij is niet ver van ons huis opgestegen, maar is
in feite nooit meer geland. Toen wij in het zieken
huis in zijn ogen keken, zag je een leegte. Zijn
lichaam was aangekomen, hij zelf niet."
Dat ze die zomer voor het laatst met het voltallige
gezin op vakantie op de Veluwe zouden zijn, was
al duidelijk. Het jaar erop zou hun oudste zoon
naar Italië gaan, samen met zijn vriendin en haar
ouders. Patrick was erg overtuigd van zijn keuze
voor Sanne. Feikje: „Ik zei in het begin nog wel:
zou je je vizier niet wat verbreden. Waarop Pa-
Patrick Nanninga
Havo-scholier,
broer van Wianda
(14) en Arnold (11).
Hij had verkering
met Sanne.
Patrick was drum
mer van de band
Straight on Stage en
slagwerker bij de
Marching Band van
Renssen uit Heeren
veen. Hij werkte bij
een supermarkt.
trick ons een brief schreef om uit te leggen wat
Sanne voor hem betekende en of we hem daarin
wilden steunen."
Jacko en Feikje merkten na zijn dood dat Patrick
in het hart van meer mensen een speciaal plekje
had. „Op de middelbare school maakte hij zijn ex
cuses aan een klasgenootje, omdat die op de basis
school was gepest. Daar hoef jij je toch niet voor
te verontschuldigen, jij deed dat toch niet, reageer
de dat meisje. Ja, maar ik heb er destijds ook niet
voor gezorgd dat het ophield, had Patrick gezegd."
Feikje: „Wij hebben zwaar onderschat hoe bijzon
der Patrick was. Hebben we wel genoeg tegen
hem gezegd; 'wat doe je het goed'?"
Behalve met school en muziek was Patrick druk
met hardlopen, skeeleren en fietsen. Feikje: „Hij
sportte veel, want hij had een duidelijk doel voor
ogen; hij wilde naar de politieschool. Die voert bij
toelating een selectie uit. 'Voor de psychische test
kun je niet zoveel doen, maar fysiek kan ik me al
vast voorbereiden', zei hij dan. Patrick wilde zich
als agent zelfs een niveau lager laten scholen, om
dat hij per se niet achter een bureau wilde belan
den. Hij wilde de straat op om mensen te helpen."
Feikje en Jacko willen en moeten verder. „Wij
hebben nog twee kinderen die, ondanks dit dra
ma, recht hebben op een fijne jeugd. Ook Patrick
had dat zo van ons gewild, want hij was altijd posi
tief ingesteld, ook als de omstandigheden niet ide
aal waren." Het moeilijkste van het afgelopen jaar
was het zien van verdriet bij hun twee andere kin
deren, Wianda en Arnold. Feikje: „Het ergste is
dat je dat niet kunt wegnemen. Het is geen kwes
tie van even een pleister plakken."
De ouders van Patrick vinden het belangrijk men
sen die ook een kind hebben verloren een hart on
der de riem te steken. „Want na zoiets afschuwe
lijks is het leven nog steeds de moeite waard."
Niet in de laatste plaats door alle warmte die ze
nog steeds ontvangen van de vele vrienden van
Patrick, waaraan ze 'moed en kracht ontlenen om
door te knokken'. Zo wilden Feikje en Jacko de
bandleden bedanken voor hun moeilijke optre
den tijdens de begrafenis. Maar wat geef je jon
gens in de leeftijd van 16 tot 22 jaar? Het werd uit
eindelijk geld, voor een gezamenlijk avondje uit,
voor nieuwe instrumenten, of voor wat dan ook.
De band vond snel een bestemming. Feikje: „De
jongens hebben van het geld ieder een zilveren
ring laten maken met Patricks naam erin. Dan is
hij er tijdens onze optredens altijd bij, zeiden ze."
Patrick lag thuis opgebaard toen het telefoontje
kwam over transplantatie van zijn hart, lever en
twee nieren bij vier verschillende mannen. Kort
voor zijn dood had Patrick aangegeven dat, mocht
hij niet door de selectie van de politieschool ko
men, hij in elk geval opgeleid wilde worden om
hulp te bieden aan andere mensen. Het was voor
Feikje en Jacko dan ook niet moeilijk in te stem
men met het verzoek om orgaandonatie. „Het hel
pen van vier andere families voelt, ondanks het
verdriet, goed. De geslaagde transplantatie is voor
ons een lichtpuntje."
Jacko en Feikje hebben een donorcodicil. Hun be
reidheid organen af te staan kreeg, nu-het om Pa
trick ging, een onverwachte dimensie. Jacko: „On
ze zoon is dood, maar delen van zijn lichaam le
ven voort. Dat betekent dat ik iemand kan tegen
komen, die het hart van Patrick draagt."
Het NCRV-programma Schepper Co in het land van
14 september 2012 bevatte een reportage over de
herdenkingsdienst voor Patrick, een jaar na zijn dood.
reageren?
spectrum@wegener.nl
