EEN HALFGELUKT MENS
stond aan de wieg van de breuk met zijn
dochter. Toeval, die naam? „Ha, ja, nu je
het zegt. Het is inderdaad per ongeluk.
Niet alle Eriks in mijn werk zijn slechteri
ken, hoor. Erik Engerd uit de Stratemaker-
opzeeshow bijvoorbeeld. Die heet wel En
gerd, maar dat is-ie helemaal niet."
Het contact met zijn dochter is nooit her
steld. Doelt hij daarop als hij zegt dat hij
graag een dapperder mens was geweest?
„Tja, wat kan ik erover zeggen? We heb
ben geen contact. Die dingen gebeuren."
Staartjes haalt mismoedig zijn schouders
op. Zijn ogen dwalen weg, de tuin in, één
oor gespitst richting het gewas van de bu
ren, waaruit een zacht gebrom klinkt. Een
glimlach. „Hij is aan het maaien, denk ik."
De onmin met zijn dochter - zij zette hem
onder druk om Meijer terug te nemen -
bereikte een dieptepunt toen zij dreigde
naar buiten te komen met het verhaal dat
ze slachtoffer zou zijn geweest van incest.
Een constatering die onder hypnose werd
vastgesteld. De methode, schrijft Staartjes
in zijn in 2002 verschenen biografie Me
neer Aart - Leven en werken van de man die
geen kindervriend wil heten, klopt niet. Hij
noemt het bedrieglijke herinnering.
De affaire 'joeg' hem en zijn echtgenote
Hanna (59) naar het Griekse eiland Pat
mos, waar ze elk jaar vijf maanden vertoe
ven in hun tweede woning. Om ook in Ne
derland rust te vinden, verruilden ze drie
maanden geleden het toeristische Marken
voor het Friese platteland. Ze vonden een
monumentaal huurpand tegenover de
kerk in Dronryp. „Ik ben niet zo dol op
drukte", verklaart Staartjes. „Per toeval
stuitten we op dit pand."
Met het rumoer van Marken laat Staartjes
ook de geschiedenis met zijn dochter lie
ver achter zich. Hij had een betere vader
kunnen zijn, erkent hij. Onlangs zei zijn
oudste zoon Paul in een speciale Aart-uit
zending van het Avro-programma Opium
dat zijn ouders nooit hadden moeten trou
wen en kinderen hadden moeten krijgen.
„Over die aflevering voelde ik me heel op
gelaten. Er werden veel strelende dingen
gezegd. Het was me iets te veel applaus,
daar houd ik op het toneel ook niet van.
Echt een theatertraditie: bij het minste of
geringste gaat het publiek bravo roepen."
Maar zijn zoon zei niet alleen 'strelende
dingen'. „Ik kan weerbarstig zijn, tegen de
draad in. Voor mijn directe omgeving is
dat soms lastig." Dan wordt hij meneer
Aart. „Ik zou hem geweest kunnen zijn,
die rare snijboon. Het niet altijd even goed
gehumeurde, de ernst, zijn hang naar het
formele; dat heb ik wel in me. Het past
me. En ik mag hem graag, die Piet Hein
Donner-achtige figuur. Voor kinderen is
meneer Aart trouwens heel vertrouwen
wekkend, weet je dat? Ze klimmen bij
hem op schoot, vertrouwen hem meer
dan iemand die lacht en vrolijk is. Kinde
ren houden van bromberen, ze weten wat
ze aan hen hebben. Ik had een tante, daar
was ik altijd bang voor. Zij praatte op zo'n
deftige toon. 'Ach gut, ben jij nou dat leu
ke ventje? Lach eens vriendelijk', zei ze
dan. Daar moest ik niks van hebben."
Als vader is hij misschien niet helemaal ge
lukt, maar Staartjes vindt zich evenmin
een goedgeslaagde opa. „Niet zo, vrees ik.
Als mijn kleinkinderen op bezoek zijn, ge
niet ik. Maar als ze weg zijn, ben ik blij dat
ik kan uitrusten op de bank. Ik wilde wel
een opa zijn uit films en boeken. Mijn ei
gen grootmoeder was zo. Een echte oma,
zonder tanden en met zwarte kleren aan.
Ik sliep naast haar in een groot bed, heel
veilig. Wanneer ze zich uitkleedde, kwam
er een grote onderbroek tevoorschijn. Blo
ter dan dat heb ik haar nooit gezien."
Over bloot gesproken. Staartjes is open
over jonge Aart, de schrijver Aart, de televi
siemaker Aart, de acteur Aart. Maar wat be
weegt de mens Aart? Wat maakt hem vro
lijk? „Goh... Dat is nou raar hè, daar weet
ik zo gauw geen antwoord op. Je gaat
voort, je overleeft." Na enig nadenken: „Le
zen is mooi, heel mooi. Ik houd van mooie
boeken, mooie schrijvers, een mooie rol
spelen. En de kleine momenten van geluk
die ik samen met mijn vrouw en mijn
vrienden beleef. Kijk, hier."
Hij staat op en wenkt. „Die lindeboom, die
is wel honderd jaar oud. De stam is hele
maal hol van binnen. En daar, allemaal
nieuwe scheuten. Die kleuren, prachtig",
wijst Staartjes op het groen en wit in het
binnenste van de bruine boom. „Van
daag", zo gaat hij verder, „was ik bij de sla
ger in Sint Annaparochie. Bijlsma, zo'n
ouderwetse, die alles nog zelf doet, heel
ambachtelijk. Dat vind ik geluk."
=^k reageren?
spectrum@wegener.nl
Aart Staartjes
Geboren op 1 maart 1938
in Amsterdam-Noord.
1957: Pantomimespeler in
de mede door hem opgerich
te groep Pantalone. Zijn va
der stuurt hem naar de
Kweekschool, maar hij stapt
over naar de Toneelschool.
1959: Huwelijk met Ansje
Eijgenhuijsen.
1972: Bedenkt en speelt sa
men met Wieteke van Dort
en Joost Prinsen in De Strate-
makeropzeeshow.
1974: Bedenkt en speelt in
De film van ome Willem.
1979: Speelt Hein Gatje in
J.J. de Bom voorheen de Kinder
vriend.
1982-2002 Presenteert de
intocht van Sinterklaas.
1988: Bedenkt Het klokhuis.
1991: Huwelijk met Hanna
van Boeschoten.
2006: Is de circusdirecteur
Willy Waltz in televisieserie
Waltz.
2009: Publiceert Hannes, zijn
eerste kinderboek.
2012 Speelt oude oproer
kraaier in bejaardenhuis in
de Max-telefilm Nooit te oud.
Aart Staartjes heeft een
dochter, twee zoons en een
stiefzoon.
