Emotioneel weerzien met Zeeland
SPORT
MAANDAG 8 oktober 2012
29
PZC
Ajax morst punten
tegen FC Utrecht 38
Vettel boekt 24e
overwinning 40 en 41
Marlies Kort en Irma Heeren tot tranen geroerd bij finish in Zoutelande
De tranen bij winnares Marlies Kort hebben meerdere bronnen.
Marlies Kort schrijft voor de
tweede keer de Kustmarathon
op haar naam. De anders zo
koelbloedige Schouwse toont
bij de finish in Zoutelande volop
haar emoties. De nummer drie,
Irma Heeren, krijgt het in de
Langstraat ook even te kwaad.
door Roeland van Vliet
ZOUTELANDE - Marlies Kort liep za
terdag rond drieën joelend de fi-
nishbult op en er aan de andere
kant gelijk ook weer van af Uitzin
nig van vreugde had ze even geen
oog voor organisator Lein Lie-
vense. Maar die riep haar terug en
tilde haar alsnog in de lucht - iets
wat hij sinds jaar en dag met alle
nummers één doet. Eenmaal in
zijn armen gooide de uit Burgh-
Haamstede afkomstige atlete haar
handen in de hoogte, legde ze
haar hoofd in haar nek en kwa
men de emoties echt los.
Niet eerder kwam een winnares
zo uitgelaten en geroerd over de fi
nish bij de Kustmarathon. De
vreugdetranen hadden meerdere
bronnen. „Dat ik zo reageer, is een
optelsom van factoren", zei ze. „Er
is de laatste tijd veel gebeurd."
Daarmee verwees de al geruime
tijd op Curacao woonachtige hard
loopster onder meer naar de schei
ding waarin ze verwikkeld is. Op
de deelnemers- en uitslagenlijst
van de Kustmarathon staat ze nog
als Marlies Jongerius-Kort, maar
zelf gebruikt ze weer alleen haar
meisjesnaam. „Ik hoef daar niet al
te veel over uit te weiden, maar ie
dereen snapt dat zoiets veel im
pact heeft", zei de vrouw die een
week geleden naar Nederland
vloog.
Kort was ook oprecht verbaasd dat
ze had gewonnen. De van origine
Schouwse voelde zich al vroeg in
de marathon niet jofel. Na vijftien
kilometer kreeg ze last van haar
buik. Vanaf dat moment durfde ze
geen gelletjes, welkome energie
bronnen, meer te nemen. „Voor
de toeschouwers zag het er mis
schien nog wel soepel uit bij mij,
maar het ging allerminst gemakke
lijk."
Ze liep bijna de gehele wedstrijd
samen met Anjolie Engels-Wisse,
die uiteindelijk tweede werd. Kort
vreesde wel voor haar Middelburg
se concurrente, maar die kon drie
kilometer voor de finish niet meer
versnellen. De specialiste pp de
minder lange afstanden - een
week eerder werd ze nog Neder
landse kampioene op de 10 kilome
ter bij de vrouwen 35+ - kon niet
anders dan hetzelfde tempo blij
ven draaien. Kort: „Ik dacht: als
we samen naar de finish lopen,
heb ik sowieso het nakijken, want
Anjolie kan sprinten. Dus nam ik
de gok. Dan maar dood gaan op
het laatste stuk. En tot mijn verras
sing kon ze niet volgen."
Dat ze vervolgens ook nog een par-
Irma Heeren valt geradbraakt een
supporter in de armen.
koersrecord liep (3.01.38) en haar
winnende tijd van 2004 (3.03.14)
dus uit de boeken haalde, maakte
haar blijdschap compleet. „Toen
ik van Lein de uitnodiging kreeg
om als oud-winnares mee te doen
aan de tiende Kustmarathon,
vond ik dat natuurlijk heel mooi.
Ik zou 'm alleen niet als wedstrijd
lopen, maar als laatste lange duur-
training voor de marathon van At
lanta op 28 oktober. Uiteindelijk
heb ik besloten om niet naar Ame
rika te gaan. Het zou allemaal te
veel worden. En dus loop ik deze
maand alleen deze marathon.
Maar ik heb me er niet zo op kun
nen voorbereiden als anders. Ik
had daarom nooit verwacht hier
te winnen en zeker niet in zo'n
snelle tijd."
Nog meer geradbraakt en nog
meer geëmotioneerd dan Kort
kwam de nummer .drie aan in
Zoutelande. Irma Heeren, afkom
stig uit Middelburg en al lange tijd
woonachtig in Harderwijk, had
enorm afgezien. „Deze derde plek
voelt als een overwinning", zei ze.
„Ik vind het echt niet erg om mijn
hoofd te moeten buigen voor Mar
lies en Anjolie. Die hebben heel
goed gelopen."
De 45-jarige Heeren, in de jaren
negentig een wereldtopper op de
foto Ruben Oreel
triatlon en duatlon, liep in het be
gin nog mee met Kort en En
gels-Wisse, maar merkte dat het
voor haar te hard ging. „Ze hepen
de eerste kilometers in 4.06 minu
ten, terwijl ik op 4.20 a 4.30 moet
zitten. Ik heb hen daarna moeten
laten gaan."
In de rest van de race ging ze diep
Ze wilde nog één keer - waar
schijnlijk was het haar laatste
marathon - iets moois laten zien.
Ze werd constant bijgestaan door
haar vriendin Chris Bertrams, die
op de fiets zat. „Ik ben regelmatig
boos op haar geworden. Ze zat me
steeds te pushen. Maar dat heb ik
ook nodig, hoor. Chris is heel be
langrijk voor mij, ook tijdens het
hardlopen. Ze is mijn steun en toe
verlaat", zei ze, waarna ze haar
partner een dikke zoen gaf
Ondanks alles had Heeren wel ge
noten onderweg. Ze sprak over
een emotioneel weerzien met Zee
land, de provincie waar ze opgroei
de en haar carrière begon. „Het
was een mooie terugkeer op eigen
bodem. Mijn familie en vrienden
stonden langs het parkoers en er
waren zo veel lieve mensen die
mij aanmoedigden... Deze mara
thon was als een reünie, maar wel
eentje die diepe wonden achter
laat."
