Wél jaren vijftig, maar met muf
TERUGGESPOELD
The deer hunter
m media@wegener.nl 27media
151 °24-3650570
ls"sl Zaterdag 6 oktober 2012
Moeder, ik wil bij de
revue is een nieuwe,
muzikale dramaserie.
De makers deden er
alles aan om het niet
oubollig te maken,
door Rivka Croenier
Moeder, ik wil bij
de revue is het
nieuwste para
depaardje van
Max. De drama
serie is losjes ge
baseerd op het leven van Wim
Sonneveld en is doorspekt met
liedjes van de grote conferencier.
De serie speelt zich afin de jaren
vijftig. Niet het meest sprankelen
de tijdperk uit de geschiedenis,
weet producent Alain de Levita.
„De productie kende daardoor
geen makkelijke start, er is jaren
aan het script geschaafd om het
goed te krijgen: niet muf of ouder
wets, wel voor een groot publiek."
Acteur Peter Blok zegt dat hij van
wege de periode waarin de serie
speelt, twijfelde toen hij werd ge
vraagd. „Ik had vertrouwen in re
gisseur Rita Blok, ik werkte al veel
met haar samen. Toch was ik hui
verig. De jaren vijftig staan te boek
als suf en oubollig. Ik wilde niet in
een oude tutten-serie, zeker als die
ook nog eens wordt uitgezonden
door een ouderenomroep." Hij is
meer dan tevreden over het eindre
sultaat. „Het is niet parodiërend,
lekker fris en het verhaal wordt
echt verteld met de vaart van nu."
In de serie speelt hij Gerrit, een
keurige familieman, die samen
met zijn vrouw Aagje (Annet Mal-
herbe) een bloeiende zaak in mo
derne huishoudelijke apparatuur
bestiert. Het is een huwelijk dat
Jon van Eerd (links) en Mike Weerts in Moeder, ik wil bij de revue.
wellicht wat stijfjes oogt, maar ach
ter de slaapkamerdeur springen de
vonken er af. Dat is zo'n vondst
die Moeder, ik wil bij de revue voor
truttigheid behoedt, vindt Blok.
„In die tijd moest je voor je klandi
zie altijd je gezicht ophouden. Met
een borrel op uit je auto stappen?
Ondenkbaar. Als eigenaar van zo'n
nette zaak bewoog je als een soort
burgemeester door de stad, altijd
keurig in de plooi. Dat wij achter
de gesloten deuren van de slaapka
mer een geweldig seksleven heb
ben, is een leuke tegenhanger."
De serie is voor oudere kijkers een
feest der herkenning. Voor Blok
ook: „Ik keek mijn ogen uit toen ik
de huiskamer inkwam. Een krui
sing tussen mijn ouderlijk huis en
dat van mijn grootouders. Dezelf
de stoelen. En de buizenradio met
het groene oog, waar ik als kind zo
door was gefascineerd."
Elke aflevering van Moeder, ik wil
bij de revue begint met een liedje
van Wim Sonneveld, door een
van de hoofdrolspelers gezongen.
Een thuiswedstrijd voor Jon van
Eerd, die de grote revuester John
Hagendoorn speelt. Hij zag de rol
als dé kans om zijn horizon te ver
breden. „Musicals, humor, lachen;
daar kennen mensen mij van. Dat
zie je terug in de scènes waarin ik
in het theater sta. Maar in andere
scènes kan ik een andere kant van
mezelf laten zien. Ik speel name
lijk óók een gefrustreerde oudere
artiest, die een innerlijke strijd
voert omdat hij voelt dat hij door
de jeugd wordt ingehaald."
Serieus acteren, terug naar de ba
sis; het was heerlijk, maar wel
even wennen, bekent hij. „Ik heb
lang niet van dit soort televisie ge
daan, ik moest echt omschakelen.
Ik heb een sprekend gezicht, in
het theater moet alles groot, dus
dan werkt dat prima. Op tv moet
je juist zorgen dat je het klein
houdt. 'Geen Peppi en Kokki' riep
Rita steeds en dan wist ik wat ze
bedoelde: klein, klein, klein."
De jonge kolenboer Bob (Egbert-
Jan Weeber) is de centrale figuur
in Moeder, ik wil bij de revue. Hij is
voorbestemd om zijn vader (Huub
Stapel) op te volgen, maar Bob wil
geen leven bedekt met kolengruis
en heeft andere dromen. Van Eerd
herkent zich in Bobs worsteling.
„Mijn vader was geen kolenboer,
foto Victor Arnolds/Max/GPD
maar ik groeide ook op in een om
geving waar het niet vanzelfspre
kend was dat je de theaterwereld
in ging. Mijn ouders wilden een
academische carrière voor mij."
Bob bezoekt in de serie voor het
eerst een revuevoorstelling en
wordt erdoor gegrepen. Van Eerd
had ook zo'n moment. „Bij mij
was het tijdens een schoolreisje
naar Londen. We gingen naar de
musical Annie en ik had net zo'n
aha-belevenis. Dit is wat ik wil. Er
was ook voor mij geen weg terug."
Moeder, ik wil bij de revue.
Vanaf maandag te zien op
Nederland 1 om 22.10 uur.
M Reageren?
media@wegener.nl
In de serie Teruggespoeld staat
wekelijks de spot gericht op
een filmklassieker die op veel
mensen een onuitwisbare
indruk heeft gemaakt.
In 1978 kwam 'The deer hunter' uit,
drie jaar nadat op tv de smadelijke af
tocht van de Amerikanen uit Vietnam
te zien was. Helikopters werden vanaf
vliegdekschepen de zee ingegooid om plek
te maken voor soldaten en ander volk dat
weinig goeds had te verwachten van de
Vietcong. Hoewel Vietnam al een tijd niet
meer de journaals beheerste, was de oorlog
nog niet ten einde. Aan cafétafels in Neder
land gloeide de discussie over 'foute' Ame
rikanen en 'goede' Vietcong na. Politiek be
wuste zuipers ontwierpen blauwdrukken
voor een betere wereld, waar iedereen net
door Ivar Hoekstra
als de Vietcong op solïdariteitsthee, -fiets
en -sandalen het kapitalisme overwon.
Ook 'The deer hunter' leidde tot discussies.
Regisseur Michaël Cimino zette de Viet
cong neer als sadisten, die Amerikaanse
krijgsgevangenen dwongen tot Russische
roulette, terwijl de GI's vochten voor de
goede zaak en het leven van henzelf en
hun kameraden. Geen woord van kritiek
op de Amerikaanse wreedheden. En ook
nog een God bless America-einde. Fout!!
Ik was geen politieke ijzervreter of fanatie
ke Ho Chi Min-fan, maar vond de film ook
te zeer stars en stripes-gekleurd. Maar nu,
jaren later, heb ik een wat andere kijk. 'The
deer hunter' is meer dan een goed-fout-oor-
logsfilm. Het gaat om vriendschap, trouw,
onmacht en willekeur. Drie bevriende Rus-
sisch-Amerikaanse staalarbeiders - Mick
(Robert de Niro), Nick (Christopher Wal
ken) en Steve (John Savage) - maken zich
op om naar Vietnam te gaan. Eerst vieren
kamp zien ze elkaar terug en worden tot
Russische roulette gedwongen. Weer dat ri
tueel van het ene schot, waarmee gedood
moet worden. Ze ontsnappen uit het kamp
en Steve raakt daarbij voor het leven ver
lamd aan zijn benen, doordat hij uit de red
dende helikopter valt. Nick en Mike raken
elkaar kwijt Nick, depressief door het ver
lies van zijn vrienden, raakt in een neer
waartse spiraal van verslaving aan drugs
en Russisch roulette. Mike, die er bij terug
keer in Amerika niet in slaagt zijn leven op
de rails te krijgen, gaat hem zoeken in Viet
nam. De film eindigt waarmee hij begon:
een kogel. Nick sterft als hij Russische rou
lette speelt met zijn vriend Mick. Waanzin
en willekeur van oorlog subliem verbeeld.
En dat niet alleen. Er wordt amper gespro
ken in de film. De karakters weten niet hoe
ze hun gevoelens moeten uitdrukken. Ge
vangen in hun (macho)gedrag en volledig
overdonderd door wat hen overkomt.
ze nog het huwelijk van Steve en gaan op
jacht. Met één schot moeten ze het hert in
hun vizier zien te doden.
In Vietnam worden hun levens op vreselij
ke wijze uiteengereten. In een gevangenen
Mick (Robert de Niro) 'speelt' Russisch roulet
te in een Vietnamees gevangenenkamp.
