io] dierendag
loopt dieren
liefde uit de hand.
Mensen halen ex
treem veel katten,
honden of reptielen
in huis. Ze geven ze
de liefde die ze
soms zelf niet zo
hebben gekend.
donderdag 4 oktober 2012
-Mattenli
door Wilma de Cort
Hoog op de antieke
kast liggen twee
katers opgevou
wen in hun poe-
zenmand. Andere
katten rusten op
de salontafel, in de hoek van de zit
bank of ergens 'boven' in huis. Via
de keuken, waar op het aanrecht
een bakje vers gemalen kippen
vlees voor ze klaarstaat, wandelen
poezen naar de achtertuin die
oogt als een kooi.
Gaas is aan de zijkanten opgetrok
ken en tussen buizen als een over
kapping over de hele tuin gespan
nen. Er is voor de dieren geen ont
snappen aan. Jacqueline Thijsen
(45) wil haar buren met zoveel
huisgenoten niet tot last zijn, zegt
ze.
Jacqueline woont met twaalf eigen
katten en één logé-kat in een rij
tjeshuis in Arnhem. Je zou ook
kunnen zeggen dat de katten er
wonen met Jacqueline.
Met zoveel poezenmanden, ben
ches, krabpalen, speelgoedmuisjes,
kattenbakken, voerbakken en -zak
ken, is op slag duidelijk bij wie de
prioriteit ligt. De Arnhemse ont
fermt zich vooral over oude, zieke
of vërwildérdè katten waar asiels
nergens mee terecht kunnen. In
haar opgeruimde huis hangt een
penetrante geur. Poes Suus wil
nog wel eens 'rondsproeien', ver
klaart ze. „Markeren." Maar Jacque
line heeft gladde vloeren. „Ik zeg
altijd: daar hebben we de dweil en
het keukenpapier voor."
Dierenliefde kan grote vormen
aannemen. Soms té grote vormen.
Psycholoog Barbara Nanninga
helpt voor een televisieprogram
ma mensen met extreem veel die
ren in huis.
Achter de voordeur stapelen de
problemen zich bijna altijd op: ver
vuiling, schulden, sociaal isole
ment, burenruzies, uithuiszetting.
Vanwaar de behoefte om niet één
maar soms tientallen dieren in
huis te halen?
„Een eenduidig antwoord is er
niet", zegt Nanninga, „Soms is het
gewoon geleidelijk uit de hand ge
lopen. Maar vaak hebben deze
mensen een traumatische gebeur
tenis meegemaakt; vader sloeg of
er was een heel verdrietige echt
scheiding. Ze hebben liefde gemist
en projecteren dit op de dieren. In
de dieren, die vaak van alles man
keren, herkennen ze hun eigen
leed. Door ze te verzorgen, helen
ze als het ware zichzelf.
'Verzamelaars', noemt Marlijn Son
ne van de Amsterdamse stichting
DierenVangnet hen. Vaak blijven
ze voor iedereen verstopt. „Het
komt pas naar buiten als het echt
uit de hand loopt, bijvoorbeeld
door een giga burenruzie." Of, in
geval van verslaving, omdat ze wor
den gearresteerd. „Dan zeggen ze:
'ik zit hier in de cel, maar thuis
moeten de beesten wel eten'.
Volgens Sonne nemen 'verzame
laars' makkelijk zwerfdieren in
huis, ook al hebben ze geen geld
voor sterilisatie/castratie. „Dus dat
fokt maar aan." Sonne: „Mensen
die op de terugreis uit Turkije een
Jacqueline Thijsen met een van haar vele katten. foto Erik van 't Huilenaar
