9 spectrum
Zaterdag 29 september 2012
naar een verzameling sprekende poppen
keek. „Al die debatten, het leken wel afle
veringen van Idolsl Het ging alleen om wie
er 'gewonnen' had en er vielen maar drie
woorden: pensioenen, hypotheken, zorg.
Godzijdank is Europa er goed vanaf geko
men. Ik moet het natuurlijk zeggen, ik heb
zelf tenslotte tien jaar in het Europees Par
lement gezeten, maar het blijft jammer-dat
zo weinig mensen zich realiseren hoe be
langrijk de samenwerking tussen landen
is. Als je je niet als Europa manifesteert in
een globaliserende wereld, doe je straks
niet meer mee."
Als u uw carrière overzietal die terreinen
waarop u actief bent geweest, zit er dan nog
iets bij waarvan u zegt: dat is niet af, dat is
niet klaar?
Even is ze stil. „Dat hangt van je levens
houding af', zegt ze dan. „Ik heb mezelf
nooit doelen gesteld, ik was altijd onder
deel van een procés. Of het nu over femi
nisme gaat of over Europa of de multicultu
rele samenleving; ik heb een tijdje meege-
duwd in de richting die ik de moeite
waard vond. En nee, niks is af Ik heb een
aantal dingen gedaan die ik belangrijk
vond, die te maken hadden met mijn ei
gen wortels. Mijn Joodse vader zat in de
oorlog ruim drie jaar gevangen en kwam
om toen de overgebleven Joden uit de
kampen werden gehaald. Ik vind het on-
verdragelijk tragisch dat je op de rand van
de vrijheid alsnog sneeft. Dat is mijn per
soonlijke band met de Holocaust, dat ligt
aan de basis van mijn strijd voor gelijkheid
en tegen fascisme. Mijn voorouders waren
nieuwkomers in Nederland, daarom ben
ik geneigd me op te winden over hoe wei
nig verwelkomend Nederland is voor
nieuwkomers. Hier worden kinderen in de
gevangenis gestopt omdat hun ouders zijn
uitgeprocedeerd! Je schaamt je toch dood."
Ze is niet het type dat je om de oren slaat
met haar prestaties. Afgewogen: „Mijn be
hoefte plannen te maken is groter dan om
te gaan zitten en antwoord te geven op vra
gen over wat ik allemaal gedaan heb."
Dan: „Het was wel iets, om samen met Ien
Dales de Wet op de gelijke behandeling te
verdedigen." En: „Het feminisme heeft in
Nederland de feitelijke achterstand van
vrouwen een stuk minder gemaakt."
Maar nee, af is het nooit. Zeker niet als je
het afzet tegen de idealen van destijds:
„Wij wilden de wereld veranderen. Alles
eerlijk delen! Nu gaan mannen een dag
per week thuiszitten en dat noemen ze pa
padag, vreselijk woord. Al kunnen man
nen tegenwoordig wel meer dan vroeger.
Mijn dochter wordt geacht mee te helpen
met het boenen van de toiletten op de
school van haar kind. Ze wil daar geen nee
tegen zeggen omdat ze er op aangekeken
wordt op het schoolplein. Daar heb je
weer zo'n werkende moeder, zeggen ze
dan."
In haar tijdswas dat wel anders. „Toen ik
in Brussel zat, was er van maandag tot don
derdag een studente in huis voor mijn kin
deren, die waren toen al te groot voor kin
deropvang. Dat liep prima, al was het niet
altijd even gemakkelijk. Ik ben zelf opge
groeid in een gezin waarin mijn moeder
op haar 34e weduwe werd, met vijf kinde
ren, waarvan er drie niet van haar zelf wa
ren. Ze had een piepldein weduwenpen-
sioentje en nauwelijks opleiding, maar ze
is niet bij de pakken gaan neerzitten. Niet
zeuren, maar aanpakken, die houding heb
ik ook. Ik moet er wel bij zeggen dat vrou
wen de lat tegenwoordig wel heel hoog
leggen hoor. Niemand mag merken dat
het moeite kost alles met elkaar te combi
neren. En dan moeten ze ook nog hele ein
den hardlopen, doodvermoeiend lijkt me
dat."
Over moederschap gesproken: in de biografe
die Leonoor Meijer over a schreef, staat voor
het eerst buiten de context van de roddelpers
dat u twee kinderen van twee verschillende
mannen heeft: een zoon van Berend Boude-
wijn en een dochter van Guus de Boer.
„Het mooie is dat die mannen nu ook de
grootvaders van onze kleinkinderen zijn,
op een heel leuke en interessante manier.
Maar het was gecompliceerd, houden van
twee mannen. Zeker omdat er overlap in
zat. Ik wil er absoluut geen propaganda
voor maken. Je kwetst er mensen mee.
Maar het is zoals het is, ik vind het wel
heel erg leuk dat ik van twee grote liefdes
allebei een kind heb. Ik zie die mannen
nog regelmatig. Zij zijn weer gelukkig met
hun partners, ze lopen niet met een traan
in hun oog om mij. En ik heb er mijn
kleinkinderen zomaar een extra set groot
ouders mee kado gedaan. Dat ik zelf niet
zo'n supergoede grootmoeder ben die op
vaste dagen oppast en zo, daar voel ik me
wel eens schuldig over."
reageren?
spectrum@wegener.nl
Hedy d'Ancona
Geboren: 1 oktober 1937 in
Den Haag.
Sociale geografie UvA, cum
laude afgerond in 1963.
PvdA-politica: 1974-1981/
1982-1983 Eerste Kamer.
1981-1982 Staatssecretaris
Sociale Zaken en Werkgele
genheid. 1984-1989/1994-
1999 Europees Parlement.
1989-1994 minister Welzijn,
Volksgezondheid, Cultuur.
Relaties: huwelijk met psy
chiater Guus de Boer, relatie
met oud-burgemeester van
Amsterdam Ed van Thijn, re
latie met tv-presentator Be
rend Boudewijn, sinds 1997
samen met kunstenaar Aat
Veldhoen. Een zoon (Hajo),
een dochter (Hadassah) en
drie kleinkinderen.
Onderscheidingen: Harriet
Freezerring, emancipatieprijs
van Opzij (1992), Ridder in
de Orde van de Nederlandse
Leeuw (1994), Ridder in het
Legion d'Honneur (2001),
Aletta Jacobsprijs (2002).
Mede-oprichtster van Opzij
(1972) en actiegroep Man-
Vrouw-Maatschappij (1968).
Was onder meer voorzitter
Europese Architecten Orga
nisatie en van NOVIB, vice-
voorzitter van Oxfam en lid
bestuur Groninger Museum.