Vos ongrijpbaar op Cauberg
Vos: Niet ladderzat door Maastricht
SPORT
MAANDAG 24 september 2012
25
Marianne Vos wordt voor de
tweede keer wereldkampioene
wielrennen op de weg. Vos rijdt
tijdens de laatste beklimming
van de Cauberg weg bij haar me
devluchters en komt solo over
de finish in Valkenburg.
door Edward Swier
BERG EN TERBLIJT - Haar oog voor
detail was veelzeggend. Marianne
Vos had er de kracht nog voor, de
tegenwoordigheid van geest boven
dien. Ze denkt aan alles, altijd. Dat
tekent een ware kampioen.
De vlag die Vos, in de laatste me
ters van haar gouden race, aanpak
te, door 'zomaar een toeschouwer'
tot een vod opgepropt, had ze met
enig gevaar ontvouwd. „Want ik
zag dat losse touwtje Wel." Ze had
in luttele tellen het dundoek ges
cand. „Ik had 'm eerst op z'n Frans
vast." Dat kon natuurlijk niet.
Haar tweede wereldtitel op de
weg, na vijf opeenvolgende
tweede plaatsen, moest op z'n Ne
derlands gevierd worden.
Het lijken ogenschijnlijk onbelang
rijke feitjes. Maar het zegt zoveel
over de 25-jarige, volstrekt unieke
Brabantse. Ze heeft oog voor alles.
Bezit ook na bijna 130 kilometer
nog de tegenwoordigheid van
geest om juist die fan eruit te zoe
ken die zijn vlag wel wil afstaan.
Finishen met die Nederlandse vlag
boven haar hoofd, het volk bij
haar vreugde betrekken, ze had
het zo bedacht. En dan ook nog so
lo, liefst. „Niet omdat ik, na die
vijf tweede plaatsen, over mijn
sprint twijfelde. Nee, ik wilde het
gewoon heel graag." De olympi
sche kampioene van Londen be
keek de Limburgse race dankzij
haar sponsor door een gouden
bril, maar had die extra schittering
niet nodig. Haar leven is al mooi
genoeg. De gouden belettering van
haar fiets, aangebracht door trotse
Rabobank-mecaniciens na het be
halen van de titel in Londen, had
ze onderweg niet gezien. Ze had
de extra motivatie niet nodig.
Waar de Nederlandse mannen-
ploeg met teksten op matrixbor-
den werkte, had de vrouwenselec
tie voor karton gekozen. „Op één
ervan stond simpelweg alleen een
smiley. Dat was voor mij voldoen
de." Tuurlijk, erkende de 25-jarige
Brabantse zaterdag grif, had ze na
de Spelen even een motivatiedipje
gekend. „Maar die olympische titel
maakte wel dat ik hier ontspan
nen rondreed. Er waren zelfs mo
menten, in aanloop en tijdens de
koers, dat ik me erover verbaasde."
De gouden greep in Limburg lever
de haar vierde wereldtitel in eigen
land op. Aan alle WK's die de KN-
De zonnebril die Marianne Vos gis
termiddag droeg, had ze niet op
om eventuele kringen onder haar
ogen te maskeren. Een kater had
Vos evenmin. Ze had de zaterdaga
vond twee slokken champagne op,
met haar ploegmaatjes in het hotel.
Daarna was ze nog wel even de
stad ingegaan, had ze op een terras
je gezet. „Tuurlijk had ik wat kun
nen drinken. Maar ik ben er sowie
so niet het type naar om ladderzat
door Maastricht te lopen." Dat was
WU sinds 2006 in Nederland orga
niseerde, hield Vos (die in totaal
negen WK-titels heeft) een regen
boogtrui over. De crosskampioen
schappen in Zeddam (2006) en
Hoogerheide (2009) zette ze naar
haar hand, ze won een wereldtitel
op de baan in Apeldoorn (2011) en
flikte het dus zaterdag op de weg.
Het iedere keer juist dan te kun
nen, getuigt van een ongelooflijke
dosis koelbloedigheid, talent en
verbetenheid. Volgens Vos, die
maar beter ook. Ze was oneindig
vaak gevraagd op de foto te gaan.
„Voor m'n gezelschap was het af en
toe misschien wel wat vervelend,
als ik steeds word weggeplukt
Maar ik snap het wel van de men
sen. Iedereen had mooie woorden
voor me, sprak grote waardering
uit Mensen willen hun verhaal
kwijt, vertellen waar ze gestaan
hebben, hoe ze het zelf beleefd heb
ben. En bedanken ze je voor dat
moment Dat vind ik mooi."
met haar negende WK-titel Leon-
tien Zijlaard-Van Moorsel evenaar
de, was de druk dit weekeinde
'iets minder' geweest „Met die
olympische titel al aan boord, dat
scheelde toch. Al weet iedereen
dat ik niet van verliezen houd."
Het thuisvoordeel had ze wel dege
lijk uitgebuit. „Ik denk dat ik de
Cauberg in mijn leven inmiddels
wel 100.000 keer opgereden." De
schatting was wat overdreven,
maar Vos bedoelde ermee elk stuk
je asfalt, elk niveauverschil ervan,
te kennen. Verliezen was geen op
tie. En dus wist ze, twee ronden
voor het einde, de oversteek te ma
ken naar de kop. In één jump over
brugde Vos op de Cauberg de
kloof naar de vijfkoppige vlucht-
groep, waar Anna van der Breggen
de Hollandse honneurs al waar
nam. Een ronde later wist Vos dat
een versnelling aan de voet het
aantal kanshebbers verder zou re
duceren. Dat ze in de laatste ronde
opnieuw de Cauberg zou benut
ten voor de ultieme, allesbeslissen-
de 'ademstoot, was voor niemand
een surprise.
pagina 34 en 35: Gilbert de sterkste
Met de Nederlanse vlag in de hand komt Marianne Vos juichend over de finish. foto Ermindo Armino/AP
Feyenoord ten onder Hoek wint als enige
tegen PSV 26 en 27 hoofdklasser 30 en 31
