reizeiii4
Dansen
Het is een van de mooiste
routes ter wereld. De
Icefields Parkway slingert
door de Rocky
Mountains van Canada.
Soms vind je een beer op
je pad. Willemijn Bos
zag er zelfs een poema.
Zaterdag 22 si
1 reizen@wegener.nl
g 024-3650360
Sm y
an liet Oostenrijkse Villach kun je veel zeggen,
maar niet dat het een bruisende metropool is. De
pittoreske stad in het hartje van Karinthie doet in
de zomer wat slaperig aan. Het is warm. Toeristen slepen
zich door het oude centrum en geven zich gemakkelijk over
aan een groot glas Stiegl bier; Het riviertje de Drau slingert
langs het stadshart. Op de oevers luieren de Villachers en
waarom ook niet?
Toch voelt er iets niet helemaal normaal in Villach. Waar
we ook komen, we treffen er een zekere onrust. Die heeft te
maken met de aanwezigheid van veel kinderen. En niet zo
maar kinderen. Het zijn voonfamelijk meisjes, hoewel er
heel af en toe ook een jochie tussendoor schuifelt De kinder
ren dragen gelijksoortige trainingspakjes met daarop hun
land van herkomst. Sommigen komen uit verre gebieden,
zoals Australië en China, Maar de meesten komen uit omlig
gende landen. Roemenië, Slovenië, Kroatië. De kids hebben
allen iets soortgelijks. Ze zijn slank en beweeglijk. Stilstaan
ïs er niet bij en de mond houden al evenmin. Wie zijn zij,
vraag ik me steeds af. Ons krakkemikkige hotelletje in het
oude centrum wordt na twee dagen namelijk ook al volle
dig bezet door een jeugdige Bulgaarse horde: Mijn
kamertje ligt plotseling stevig ingeklemd tussen
meerpersoonsverblijven waarin 13-jarige meisjes
om het hardst aan het hupsen zijn. De kinderen
worden begeleid door verveelde vrouwen die op de
bankstellen hangen, waarmee alle verdiepingen in
het hotel zijn opgesierd. De dames zijn duidelijk
niet gewend het goede voorbeeld te geven. Steeds
wanneer ik passeer, staan er nieuwe flessen
schnapps öp tafel en zijn de asbakken vol. De kinde
ren trekken zich daar weinig van aan. Die klapwie
ken het hele hotel door in hun zwarte gympakjes.
's Avonds gaan ze eten in de traditionele restau
rants van de stad. Wij ook. Overal het gekwetter
van de jeugd. Omdat de kinderen uit verschillende
landen komen, spreken ze eikaars taal niet. De com
municatie verloopt daarom in het Engels. Aan een
tafel verderop zit een groepje van tien jongeren. Er
- wordt enthousiast van gedachten gewisseld. In het
Engels dus. Ik luister mee. Helaas schakel ik pas in wanneer
de kids elkaar moppen gaan vertellen. Geen kattenpis in
een vreemde taal. Er wordt dan ook weinig gelachen, eigen
lijk alleen maar door de vertellers zelf.
Wanneer ik de tweede avond thuiskom, spreek ik toch
maar eens een begeleider aan. Vlak voor mijn kamer zit
zo'n type aan een sjekkie te lurken en diep te inhaleren.
Haar antwoord maakt alles duidelijk. De kinderen doen
mee aan het werelddansconcours in Villach. Vreemd dat ik
dat niet ken, want het is het grootste evenement in zijn
soort, zo legt de vrouw uit. Ach ja, natuurlijk, kleine balleri
na's, dat zijn het. Die meisjes, die maar zo je zusje kunnen
zijn. Ver van huis in een land waar ze, in het betonnen
Kongress Zentrum hun werelddansfeest mogen afwerken. Be
geleid door niets ontziende oostblokbewaaksters. Ik meen
de al een diepgewortelde angst te-ontwaren op de muisgrij
ze kindergezichtjes.
De volgende ochtend komt er wat gesnik uit de slaapkamer
naast dë mijne. Een petieterige dansmarieke zit op de rand
van haar bed. Het gezicht begraven in haar handen. Ze is
niet blij. 7 want home', snikt ze. Ach, wat lief en zielig, denk
ik en vraag vraag waarom ze weg wil. Geen antwoord, ze
snikt droevig verder. Op het vrolijke terras buiten zitten de
bewakers fijn met hun rokertje aan de koffie. Ik vertel over
hun verdrietige pupil. Een van de reuzinnen staat op en ver
heft haar stem. 'Vasilka!', schreeuwt ze. Even later ver
schijnt het hoofdje in het raamkozijn op de eerste verdie
ping. Een korte uitbrander in het Bulgaars volgt. Brutaal
kijkt Vasilka naar beneden en balt haar ballerinahandje. Uit
het vuistje steekt een middelvinger. Luid briesend stuift de
bewaakster naar binnen. Dat gaat niet goed! Snel maak ik
me uit de voeten.
Die avond zit het hele zootje weer voor mijn kamerdeur
smakelijk te roken. Alles pais en vree. Alleen Vasilka zie ik
niet meer. Ben benieuwd naar welk strafkamp zij uiteinde
lijk is verbannen.
Eindredactie:
Johan Bosveld
redactie.reizen@wegener.nl
Vormgeving:
Birgitta Hermans
Advertentieverkoop:
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
Zo'n 230 kilometer mean
dert de Icefields
Parkway langs gletsjers,
watervallen, meren en
spectaculaire bergtop
pen. Een groot geheim is de
schoonheid van deze Canadese
weg niet: zo'n 400.000 mensen rij
den er jaarlijks overheen. Per fiets,
motor, auto of camper.
De meeste toeristen volgen de weg
in juli en augustus. Met 100.000 be
zoekers per maand ben je dan be
paald niet alleen bij de uitkijkpun
ten. In de zomermaanden is het
druk bij de azuurblauwe bergme
ren en op de uitgezette trails door
de ongerepte natuur. Maar wij rij
den hier in september en overal is
het inmiddels doodstil. Het gevaar
is nu dat de campings, waar je zo
mers geen plek kunt vinden als je
niet hebt gereserveerd, al gesloten
zijn.
Deze weg was nooit als toeristen
trekker bedoeld. Aanvankelijk was
het een grindpad, dat als werkgele
genheidsproject werd aangelegd.
Het werk aan de weg begon in
1931, tijdens de jaren van de Grote
Depressie. Negen jaar later, in
1940, was het verharde pad klaar.
Maar pas in 1961 werd de Alberta
Highway 93 geasfalteerd.
Dit is niet zomaar een bergweg. Al
leen al hier rijden is een avontuur
op zichzelf, een reisdoel waarvoor
mensen vanuit de hele wereld
naar Canada komen. Natuurlijk is
het niet de weg zelf die zo be
roemd is, maar het landschap
waar hij doorheen slingert.
De Icefields Parkway voert van Jas
per naar Lake Louise (Alberta) en
loopt parallel aan de Continental
Divide, de bergrug die van Alaska,
door Canada en de Verenigde Sta
ten naar Mexico loopt. De weg
volgt de ruggengraat van de Rocky
Mountains, voert langs rivieren,
door bossen, meren en waterval
len. Je passeert diverse gletsjers. Zo
als het Columbia Icefield, een ijs
massa uit de laatste ijstijd, die Ca
nada 20.000 jaar geleden helemaal
bedekte. De gletsjer is ruim 300
meter dik, zo dik als de Eiffeltoren
hoog. De Canadezen noemen het
de 'moeder van de drie rivieren',
want hij voorziet drie grote rivie
ren van water: de Columbia, de
Athabasca en de Saskatchewan.
Die kennis doen we op in het Co
lumbia Icefield Centre, waar we
een schaalmodel van de gletsjer te
zien krijgen. Dat is handig, want
als je er per speciale sneeuwbus
naartoe wordt gereden om vervol
gens over de gletsjer te wandelen,
zou je niet weten op wat voor wit
wereldwonder je staat. Het is wel
een smeltend wereldwonder, want
waar het enorme parkeerterrein
van het Icefield Centre ligt, lag
100 jaar geleden nog de tong van
de gletsjer.
We gaan verder en waar je ook
kijkt, elk uitzicht vanaf de route is
een kalenderplaatje: een strakblau
we lucht, op de achtergrond witte
bergpieken en bomen die hun
herfstkleed al hebben van knalgeel
en vlammend rood.
We logeren in hotel The Crossing
Resort, dichtbij de Saskatchewan
River Crossing. Rond 1800 gebruik-
