Na verloop van tijd
iebi
241
Niet teveel druk
op plannenmakers begint het te kriebelen
Groen Schapenbout voorbeeld voor anderen
Axel eert Poolse bevrijders
zaterdag 22 september 2012
Z
door Wout Bareman
TERNEUZEN - Projectontwikkelaar
Leyten moet de komende maan
den ongestoord kunnen werken
aan de invulling van de Kop van
de Noordstraat in Temeuzen. De
ontwikkelaar krijgt daarvoor van
B en W nog tot begin februari vol
gend jaar de tijd. Is het dan niet ge
lukt, dan is het tijd voor aan alter
natief Plan B.
D66'er Charles ten Hengel vindt
dat er - na al die jaren lijdzaam
wachten - meer druk op de ketel
moet worden gezet. De bevolking
heeft recht op een slagvaardiger be
stuur, meent hij. Hij onderstreepte
dat donderdagavond in de gemeen
teraad met een motie, waarin hij
voorstelde op de fatale datum van
7 februari de overeenkomst met
Leyten te beëindigen en zich di
rect op een alternatief te richten.
De Christenunie en de SP steun
den de motie. Maar ondanks dat
de complete raad zo langzamer
hand een lange sik krijgt van het
gesteggel rond de Kop en snel ac
tie wil, ging de motie de overige
fracties te ver. lerry Pladdet (SGP):
„Een broedende kip moet je niet
storen. Ik hoop overigens dat het
geen kalkei is." Jos Verdurmen
(Top/GB): „We moeten B en W
niet in een dwangbuis stoppen.
De motie is een slecht signaal voor
de marktpartijen." Dat vond ook
WD'er Erik Beumer. Hij vroeg
zich af wat de gevolgen zijn als in
februari de stekker eruit wordt ge
trokken. CDA'er Henk Siersema:
„We moeten als raad in alle open
heid en transparantie mee kunnen
denken over een alternatief"
Ten Hengel was uitermate teleurge
steld in de houding van zijn colle
ga-raadsleden: „U mag zich achter
uw oor krabben. Hoe leg je "dit
nog uit aan de burgers? Nóg weer
een langere termijn. Terwijl er
geen moer gebeurt, geen moer!"
AXEL - De bevrijding van Axel door Poolse strijders wordt dit hele weekend
herdacht. Het Bevrijdingsweekend werd vrijdag ingeluid met een herden
king bij het Poolse Kruis. In De Halle (foto) traden 's avonds muzikanten op
met een Poolse achtergrond. Het Bevrijdingsweekend wordt vanavond muzi
kaal afgesloten met een taptoe. foto Mark Neelemans
In de rubriek De dag van
staat elke zaterdag een dag
uit het leven van een meer
of minder bekende
Zeeuws-Vlaming centraal.
Vandaag de dag van Lian
Verhoef bistrohouder in
het Canadese Montreal.
Zin in een gestoofde zwij-
nenschouder met wilde
gember, zelfgeplukte
paddenstoelen en wilde
oranje lelie? Dan moet u het vlieg-'
tuig pakken. In haar bistrootje De-
tour in het Canadese Montreal
maakt Lian Verhoef het dolgraag
voor u klaar.
Dat is natuurlijk een beetje gekkig
heid, maar de in Hoek opgegroei
de Lian (38) is in elk geval niet van-
plan om het te komen brengen. Ca
nada is al bijna tien jaar haar thuis.
Eens in de twee jaar keert ze voor
even terug naar haar roots op De-
noek, om haar ouders en zussen
een dikke knuffel te geven.
Ze mist de Hollandse Nieuwe, wor
stenbroodjes, Nederlandse boe
ken, haar vrienden Joost en Oscar
en de wandelingen over het strand
van Cadzand. Maar die verlangens
naar het oude vertrouwde winnen
het niet van het avontuur. En van
de liefde. Lian is gelukkig met
Jean-Fran^ois, een Canadees. Sa
men met hem geeft ze leiding aan
tien personeelsleden, die zich toe
leggen op onder meer hertentar
taar, fazantenbillen, eendenborst
en zeehond (Lian: „Dat is hier niet
zielig!"). Het gaat haar prima af, al
was het begin verdraaid lastig. „Ik
sprak alleen maar het beetje Frans
dat ik op de LTS had geleerd! En
dan ben je toch meteen de baas.
Het heeft mij een goed jaar gekost
om het Frans en het Québecs, de
taal van de provincie, onder de
knie te krijgen", vertelt ze.
Jean-Franqois heeft de bistro al
sinds 1983, maar is net zoals zijn
eega avontuurlijk ingesteld. Na ver
loop van tijd begint het te kriebe
len, dan vraagt het gevoel om een
tijdelijke verandering.
Die behoefte bracht de twee bij el
kaar. Lian kreeg halverwege de ja
ren negentig in de gaten dat Zee
land voor haar een beetje te klein
was. In Antwerpen kon ze, vooral
op gastronomisch gebied, haar ei
veel meer kwijt. In een restaurant
je naast de Konijnenpijp (de Waas
landtunnel) werkte ze zich met
liefde het snot voor ogen. „Hard
werken, lekker feesten en op de
motor door de streek toeren. Echt,
ik ging op mijn oude Honda CB,
een 40oCC-tje, van Antwerpen
naar Breskens om een jutezak met
mosselen te scoren. Geweldig.
Maar helaas verloor ik mijn werk,
dus ging ik naar een uitzendbu
reau. En stomtoevallig was daar de
volgende dag een sollicitatieronde
gepland voor Cirque du Soleil, dat
voor de show Saltimbanco een
kok zocht. Ik werd voor twee
maanden aangenomen. Twee jaar
later kwam het circus weer in
town. Ik mocht mij weer bij hen
aansluiten. Dat beviel hen ook,
want een jaar later vroeg Cirque
du Soleil of ik mee wilde op een
Europese toernee."
Lian bedacht zich geen moment;
ze pakte haar spullen in, verkocht
haar motor, kocht een fiets en ver
kaste naar de eerste halte voor drie
maanden: Amsterdam. Daar ont
moette ze Jean-Fran^ois, die op
een andere toer van Cirque du So
leil actief was. Na Amsterdam volg
de een periode in Spanje. „Voor
mij was koken voor het circus zo
iets als werken in een laborato
rium. Je krijgt zoveel informatie
over culturen en culinaire gewoon
tes. Na Spanje kon ik mee met de
show van Jean-Francois, die voor
een jaar in Japan zou blijven. Man,
wat een cultuurshock! Ik begreep
er in het begin helemaal niets,
maar na een maand betrapte ik
mijzelf erop dat ik zelf ook al hië
rarchische buigingen maakte!" Na
Tokyo volgden onder meer Osaka,
Yokohama, Singapore, Sydney,
Denver en Mexico. Enfin, de lijst is
veel te lang om op te noemen. En
alle bijbehorende verhalen? Lian
zou aan een boek van duizend pa
gina's niet genoeg hebben.
Een vakantie in Vietnam gooide
roet in het eten. Jean-Francois
mocht zich daarna niet meer bij
het circus in Japan aansluiten, om
dat hij had gereisd in een land
waar de sars-epidemie heerste. Hij
ging daarom terug naar Montréal.
Tja, en dan is het natuurlijk samen
uit, samen thuis."
Sindsdien voelt Lian zich senang
op een en dezelfde plek. Ze is in
middels mede-eigenaar van de bi
stro. „We passen onze menukaart
voortdurend aan het aanbod van
de bossen en velden in onze omge
ving. Wat is het heerlijk om zelfge
plukte paddenstoelen klaar te ma
ken. Maar toch wordt het nu tijd
voor iets anders. We dromen alle
bei weer over een lange reis. Met
een tussenstop in Tokyo en Singa
pore, zodat we gastronomisch
weer eens helemaal uit onze bol
kunnen gaan. Er zijn nog zoveel
landen, die we niet hebben be
zocht. Maar ondertussen houd ik
Hoek en omgeving nog in de ga
ten, hoor. Mijn moeder stuurt zo
af en toe wat krantenberichten op.
Bijvoorbeeld over drummer Friso
van Wijck, mijn vriendje op de ba
sisschool. Wat hebben wij geravot
op de boerderij van zijn ouders!"
Lian Verhoef voelt zich thuis in
Montréal, al speelt de drang om
weer voor lange tijd te reizen steeds
meer op. foto Jean-Fran^ois Allard
BgnHBMMHBBaHHnfBSaBffimHMHranHBSnH
door Pascalle Cappetti
SCHAPENBOUT - Buurtschap Scha
penbout bij Axel is een eldorado
voor kinderen en volwassenen. Er
is een grote speeltuin, een trapveld
je, diverse picknickbanken, een
bos waar ze hutten kunnen bou
wen, dierenverblijven met konij
nen, pony's, kippen en een geit,
een schaatsvijver en een heuse pe-
tanquebaan. Over gebrek aan
groen in hun buurt hebben de in
woners van Schapenbout niet te
klagen.
Daar doen de bewoners ook hard
hun best voor. Sinds een jaar of ne
gen maaien zij zelf wekelijks, en
zo nodig vaker, het gras voor hun
deur en zorgen ze dat de drie a
vier voetbalvelden grote groen
strook voor hun huizen er jaar-
rond keurig bij ligt. Als iemand
ziek is, neemt een ander het onder
houd gewoon van hem over. Voor
de gemeente Temeuzen een uit
komst: ze heeft er praktisch geen
omkijken naar.
Levien de Groote, voorzitter van
de stichting Houdt Woonomge
ving Schapenbout Leefbaar: „Ieder
een is lovend over hoe mooi Scha
penbout er bij ligt. We krijgen
heel veel positieve reacties. Men
sen zeggen wel dat Schapenbout
het mooiste plekje van Zeeuws-
Vlaanderen is. Daar zijn we heel
trots op."
Steeds meer mensen vergroenen
volgens IVN, de landelijke organi
satie die mensen lokaal bij de na
tuur wil betrekken, samen hun
buurt en brengen groen dichterbij.
'Ze leggen bijvoorbeeld speelna-
tuur aan, beginnen een buurt-
moestuin of nemen een dorpsbos
in eigen beheer. Mooi voor de om
geving en goed voor het contact in
de buurt. Zo komen mensen dich
ter bij elkaar en bij de natuur te
staan.'
Met de campagne Groen Dichter
bij willen IVN en onder andere
het Oranje Fonds groene buurtpro-
jecten zoals in Schapenbout ook
in andere buurten stimuleren. De
organisaties roepen mensen op
om vóór 24 september hun groene
buurtproject aan te melden via
www.groendichterbij.nl. Het be§te
project in elke provincie maakt
kans op 20.000 euro.
Een mooi initiatief, vindt Levien
de Groote. In Schapenbout draait
het project al jaren op subsidie;
het bedrag dat de gemeente uit
spaart aan groenonderhoud in het
buurtje. De stichting krijgt een bij
drage voor de brandstof voor de ge
zamenlijke maaier, maar moet het
sinds vorig jaar net als alle vereni
gingen in de gemeente Terneuzen
met minder subsidie doen. Onte
recht, vindt Levien. „De onder
houdskosten worden elk jaar duur
der. We verdienen er zelf niets
aan. En dat terwijl wij de gemeen
te werk uit handen nemen."
Levien de Groote bij de petanquebaan en het grasveld dat hij samen met
andere bewoners in Schapenbout onderhoudt. foto Mark Neelemans
