7 spectrum
Zaterdag 1 september 2012
stamppot mag gaan
zogenaamde Gateau Mariëtte. Het pro
bleem was dat ik er helemaal geen recep
ten van kon vinden. Ik ben daarom naar
bakkerij Van Opdorp in Goes gegaan. Daar
werkte iemand, Kees Westdorp, die vroe
ger nog in de bakkerij van die ouders had
gewerkt. Aan hem legde ik het verhaal van
de dertig uitdagingen en de Gateau
Mariëtte uit. Hij is iemand die enthousiast
over zijn vak kan vertellen. Op een zeker
moment keek hij me aan met een blik van,
dat gaat niet goedkomen, en vroeg me:
waar en hoe ga je eigenlijk die taart ma
ken? Nou gewoon in het keukentje van
mijn appartement. Dat vond hij maar
niets. En zo stond ik de volgende dag in de
bakkerij samen met hem die taart te ma
ken. En het mooiste was dat die vriendin
in de taart die er uiteindelijk uitkwam in
derdaad de taart uit haar jeugd herkende."
Gedurende het jaar raakte Femke in con
tact met allerlei mensen uit de wereld van
eten en koken in Nederland. En ze
schroomde ook niet autoriteiten om ad
vies te vragen. Zo vroeg ze wijndeskundige
Onno Kleyn om raad bij de opdracht: 'be
reid een zes gangen diner met bijpassende
wijnen'.
„Je zoekt contact met elkaar, bijvoorbeeld
via Twitter. Maar het is wel een heel apart
wereldje hoor. Ze maken elkaar ook wel
een beetje gek. Er wordt over koken ge
sproken alsof het iets heel verhevens is.
Alsof het nooit meer over stamppot zou
mogen gaan. Ik heb natuurlijk ook wel
mijn ideeën over eten en koken. Ik zou
het liefst zien dat mensen niet zo veel rot
zooi uit potjes eten.-Maar daar maak ik
geen missie van. Wie ben ik om te zeggen
dat je dat niet moet doen als mensen dat
willen. Het allerbelangrijkste voor mij is
uiteindelijk toch dat je lol in eten en ko
ken moet hebben."
Een van de blogs waarin niet een recept,
maar een meer persoonlijke ontboeze
ming centraal staat, is dat over het bezoek
van Femke en haar vriend aan het restau
rant Oud Sluis van Sergio Herman, op
haar verjaardag. Een verrassing die haar
vriend voor haar had voorbereid. Het resul
teerde in een open brief aan Sergio Her
man.
Ik ben nogal van de tijd. Ik weet vaak goed in
te schatten hoe lang dingen duren en hoe laat
het is. Toen we naar buiten stapten, wist ik
zeker dat het een uur of 3 was. Het was 5 uur.
In het centrum van Sluis keek iedereen naar
me. Ik denk dat ze konden zien dat we net
van jouw restaurant kwamen, Sergio. Ik had
namelijk een grijns op mijn gezicht van oor
tot oor. Die zit er nu, een dag later, nog
steeds.
Femke heeft natuurlijk haar eigen smaak
en favoriete gerechten. Ze eet graag Indi
aas, maar staat open voor allerlei invloe
den. Die doet ze dan ook graag op als ze
weer eens op reis is. Zoals die keer in Ber
lijn waar ze in restaurant Yellow Sunshine
de lekkerste vegaburger zouden hebben.
Ze trok de stoute schoenen aan en vroeg
naar het recept. Het antwoord viel een
beetje tegen. De meisjes die in het restau
rant werkten, hadden geen idee wat er in
de burger zit. Hij komt bevroren in karton
nen dozen van een leverancier.
Dat de geboren Zeeuwse in Zeeland
woont en werkt, ervaart ze niet als een
handicap. „Eerst had ik wel zoiets van, ik
wil erbij zijn. Ik had het gevoel dat ik in
Zeeland ver weg zat van de plekken waar
het op kookgebied allemaal gebeurt. Maar
uiteinclelijk valt dat best mee. En wat eten
betreft, de laatste jaren kun je in Zeeland
op steeds meer plekken terecht om lekkere
dingen en ingrediënten te kopen."
Bij de uitdagingen waren natuurlijk ook
spannende dingen. Zoals het sabreren van
een fles Champagne; met een sabel de fles
ontkurken. En spannend mag ook best het
bereiden van kalfshersenen genoemd wor
den. Ook daar trof ze weer een geïnteres
seerde slager Schrijver uit Goes, die graag
bereid was mee te werken. De opdracht
was uit culinair oogpunt een succes, al
blijft het eten van hersenen een beetje
raar, maar dat is waarschijnlijk vooral het
idee.
Zelfs de medewerkers van de slagerij gruwel
den een beetje van mijn bestelling. Ik legde
uit waarom ik (in vredesnaam) hersenen ging
bereiden: "Het is een opdracht, voor mijn 30e
verjaardag, iedereen mocht iets bedenken, ik
schrijf erover, ik zal jullie ook nog wel noe
men, het is heel leerzaam." Volgens mij dach
ten ze dat ik knettergek geworden was.
Femke kookt niet voor zichzelf als ze al
leen is. „Ik vind het leuk om iets te kun
nen maken en dat te kunnen delen. Ik
houd van de gezelligheid. Ik ga ook graag
uit eten. Ik noem dat een eetbeleving als
het goed is. De sfeer en alles wat erom
heen hangt horen er allemaal bij."
Als ze terugkijkt op sommige opdrachten,
realiseert ze zich dat sommige dingen an
ders hadden gekund. Beter misschien. „Uit
de opdracht een maaltijd met Zeeuwse
producten te bereiden had ik meer kun
nen halen. Nu het jaar voorbij is, is het wel
even afkicken. Het is nog maar net voorbij,
maar ik denk wel dat ik het schrijven zelf
ga missen. Schrijven vind ik wel heel leuk.
Het was voor het blog steeds een afwe
ging, wat vertel jë wel en wat vertel je niet.
Wat geef je prijs van jezelf? Maar als ik te
rugkijk ben ik best trots op wat ik gepres
teerd heb. Ik sta er volledig achter."
Smaakmaalcster is inmiddels een jaar
ouder. Op het blog heeft ze beetje afscheid
genomen van haar lezers.
Voor de nieuwsgierigen: ik ben niet in een
zwart gat gevallen, het gaat goed met me, ik
leef nog. Twee weken geleden rondde ik mijn
uitdagingenjaar af. Maar ook zonder uitda-
gingenlijst krijg ik mijn tijd goed gevuld. Zo
goed zelfs dat er weinig meer gekookt wordt
in casa Smaakmaakster,
Maar ze zal toch nog wel eens af en toe
een recept aan het blog toevoegen, weet
Femke nu al. En voor de toekomst? „Mis
schien een lijst van dertig boeken in een
jaar lezen. Of het blog in boekvorm uitge
ven. Wie weet."
Wie het blog wil lezen kan eigenlijk het
best op de laatste pagina starten en het in
(omgekeerd) chronologische volgorde
doornemen.
De cursieve stukken tekst komen uit het blog
www.smaakmaakster.nl
