13
de vrouwen van IJzendijke
O
woensdag 29 augustus 2012
verde Anderlecht wederom de Eu
ropa Cup II. Ditmaal na een
4-o-zege op Austria Wien. „Zelfs
bij een stand van 4-0 liet Goethals
niemand invallen. Onbegrijpelijk."
Aan het einde van het seizoen
'77-'78 wilde Van Poucke weg bij
Anderlecht. Na veel vijven en zes
sen kwam er toestemming. Met als
voorwaarde dat hij niet naar grote
concurrenten zoals Standard Luik,
Club Brugge of Beveren mocht.
„Je was in die tijd een soort van
lijfeigene. Dat had je dus maar te
accepteren."
Er kwam een transfer naar Kort-
rijk, dat ondanks vijftien treffers
van Van Poücke degradeerde uit
de Eerste Klasse. Na tussenstops in
Lierse en Thor Waterschei kwam
de Zeeuws-Vlaming terecht bij
Beerschot, dat vanwege een om
koopschandaal was teruggezet
naar de Tweede Klasse. Promotie
volgde meteen, met Van Poucke in
een glansrol in de nacompetitie en
daarna nog redelijk succesvolle ja
ren op het hoogste Belgische ni
veau. In 1984 was het volgende sta
tion La Louvière, toentertijd der
deklasser. In drie seizoenen was
Van Poucke goed voor zeventig
treffers, waardoor hij een onuitwis
bare indruk achter
liet bij de fanatieke
fans, veelal mijnwer
kers en staalarbei-
ders van Italiaanse
afkomst, in 'Le Pays
Noir'. „Zoveel warm
te en plezier als daar
heb ik nooit meer
meegemaakt. Ik heb via Facebook
nog contact met een aantal suppor
ters. Kennen doe ik ze niet eens,
maar het is wel heel leuk. Ook fi
nancieel gezien was het een prima
tijd."
Afbouwen deed Van Poucke bij de
amateurs. Ook was hij vier jaar
trainer. Kampioen met Anderlecht
werd hij nooit. Van 1975 tot en
met 1978 ging de titel naar RWDM
en drie keer op rij naar Club Brug
ge. Ook financieel gezien was Van
Pouckes loopbaan niet dermate lu
cratief dat hij er stilletjes van kon
gaan leven. Daar gaat de oud-prof
niet gebukt onder. „Het gaat zoals
het gaat. Soms denk ik wel eens:
hoe zou het zijn gelopen als ik eer
der bij Anderlecht was wegge
gaan? Maar die gedachte ebt altijd
weer snel weg. Je kunt er ook niet
te lang bij blijven stilstaan, al denk
ik wel dat ik in de huidige tijd be-
ter af zou zijn ge
weest."
Wat blijft zijn veel
fraaie herinnerin
gen. Zoals het sa
menspelen en -trai
nen met 'slangen
mens' Rob Rensen-
brink. „In mijn visie
hoort hij bij de Nederlandse top
drie aller tijden. Trappen, draaien,
dribbelen, passeren, voorzetten ge
ven, koppen; alles wat hij deed
was perfect. Het kostte hem ook
nauwelijks moeite. Hij speelde
puur op zijn klasse. Het is ook een
stikaardige vent. Intrinsiek was
Rob net zo goed als Cruijff, maar
die had meer persoonlijkheid."
ok de finale van de Eu
ropacup II met Ander
lecht in 1977 tegen
HSV in het olympisch
stadion van Amsterdam maakte
een onuitwisbare indruk. „We ver
loren weliswaar met 2-0, maar ik
heb toch maar mooi twintig minu
ten meegedaan." Of de gewonnen
Belgische bekerfinale tegen Lierse
in een volgepakt Heizelstadion,
waarin Van Poucke over rechts
werd diep gestuurd door Arie
Haan en hij met zijn rechterbuiten-
kant een voorzet op maat aflever
de die Frangois van der Eist tot
doelpunt promoveerde. Die actie
is één van de weinige bewegende
beelden die Van Poucke nog van
zichzelf als profvoetballer in zijn
bezit heeft. Ook dat typeert hem,
want voortdurend zitten mijme
ren over het verleden zit niet in
zijn aard. Van Poucke is dan ook
niet echt een man van plakboeken
of foto-albums. „Veel spullen zijn
bewaard gebleven, maar het zit
bijna allemaal in dozen. Alleen
heel speciale dingen liggen voor
het grijpen." Luttele tellen later
haalt hij de officiële Uefa-medail-
les van drie Europa Cupfinales te
voorschijn. En dan met trots in
zijn stem: „Wie in Zeeuws-Vlaan-
deren heeft die, denk je?"
Van Poucke, allang niet meer ge
tooid met de weelderige haardos
uit zijn voetbaltijd en inmiddels
ook ettelijke kilo's zwaarder, leek
voorbestemd om oud te worden
in zijn tweede vaderland. Na zijn
voetballoopbaan had hij er zijn
werk in de reclamebranche, de
zoons Thomas en Timothy groei
den er op, kortom de beste voetbal
ler uit de geschiedenis van IJzendij
ke was gesetteld over de grens. De
terugkeer naar zijn geboortedorp
kwam er toch. De ondertussen ge
scheiden Van Poucke bezocht in
2007 het oefenduel RKC-Cercle
Brugge. En daar sloeg de vonk
over naar Anneke die bardienst
draaide in de kantine van IJzendij
ke. Niet veel later woonde het duo
samen. „Toen was ik weer terug
op de plek waar het allemaal be
gonnen was. Wie me dat een jaar
voordien had voorspeld, had ik
voor gek verklaard."
Aan een functie bij zijn oude club
had Van Poucke nooit gedacht. Tot
dat hij via een collega van Anneke
(Ivanka Turk, speelster van de
tweede selectie) in het plaatselijke
zorgcentrum werd gepolst als trai
ner van de IJzendijkse vrouwen.
Uiteindelijk hapte Van Poucke toe.
Omdat hij na zo veel jaren weer
iets voor de club wilde doen en
omdat hij wel eens wilde ervaren
hoe het is om vrouwen te trainen.
En dat laatste bevalt tot dusverre
prima. „M'n voorganger Nico Aers-
sens heeft een prima erfenis ach
tergelaten. Wat dat betreft kwam
ik in een gespreid bedje. En ik
moet zeggen, die meidén kunnen
echt wat. Ze zijn heel leergierig en
gedreven. Ik verwacht dan ook dat
er mooi jaartje aankomt. Of zoals
ze in België zeggen: we gaan ons
eens goed amuseren. En ik hoop
dat er bij mij ook wat nog kiloo
tjes zullen verdwijnen."
René van Stee
Profloopbaan
Ronny van Poucke was prof
voetballer van 1975 tot en met
1989. In 258 duels was de aan
valler goed voor 144 doelpun
ten. Ook speelde hij vijftien in
terlands voor Jong Oranje.
Daarin maakt hij zeven treffers.
1975-1978: RSC Anderlecht,
39 duels, 19 doelpunten
1978-1979: KV Kortrijk, 33
duels, 15 doelpunten
1979-1980: Lierse SK, 25
duels, 5 doelpunten
1980-1981: Thor Waterschei,
18 duels, 12 doelpunten
9 1981-1984: Beerschot, 61
duels, 23 doelpunten
1984-1989: La Louvière, 82
duels, 70 doelpunten
Anderlecht was een Europese topclub in de tijd dat Ronny van Poecke er speelde, foto Peter Nicolai