13 de vrouwen van IJzendijke O woensdag 29 augustus 2012 verde Anderlecht wederom de Eu ropa Cup II. Ditmaal na een 4-o-zege op Austria Wien. „Zelfs bij een stand van 4-0 liet Goethals niemand invallen. Onbegrijpelijk." Aan het einde van het seizoen '77-'78 wilde Van Poucke weg bij Anderlecht. Na veel vijven en zes sen kwam er toestemming. Met als voorwaarde dat hij niet naar grote concurrenten zoals Standard Luik, Club Brugge of Beveren mocht. „Je was in die tijd een soort van lijfeigene. Dat had je dus maar te accepteren." Er kwam een transfer naar Kort- rijk, dat ondanks vijftien treffers van Van Poücke degradeerde uit de Eerste Klasse. Na tussenstops in Lierse en Thor Waterschei kwam de Zeeuws-Vlaming terecht bij Beerschot, dat vanwege een om koopschandaal was teruggezet naar de Tweede Klasse. Promotie volgde meteen, met Van Poucke in een glansrol in de nacompetitie en daarna nog redelijk succesvolle ja ren op het hoogste Belgische ni veau. In 1984 was het volgende sta tion La Louvière, toentertijd der deklasser. In drie seizoenen was Van Poucke goed voor zeventig treffers, waardoor hij een onuitwis bare indruk achter liet bij de fanatieke fans, veelal mijnwer kers en staalarbei- ders van Italiaanse afkomst, in 'Le Pays Noir'. „Zoveel warm te en plezier als daar heb ik nooit meer meegemaakt. Ik heb via Facebook nog contact met een aantal suppor ters. Kennen doe ik ze niet eens, maar het is wel heel leuk. Ook fi nancieel gezien was het een prima tijd." Afbouwen deed Van Poucke bij de amateurs. Ook was hij vier jaar trainer. Kampioen met Anderlecht werd hij nooit. Van 1975 tot en met 1978 ging de titel naar RWDM en drie keer op rij naar Club Brug ge. Ook financieel gezien was Van Pouckes loopbaan niet dermate lu cratief dat hij er stilletjes van kon gaan leven. Daar gaat de oud-prof niet gebukt onder. „Het gaat zoals het gaat. Soms denk ik wel eens: hoe zou het zijn gelopen als ik eer der bij Anderlecht was wegge gaan? Maar die gedachte ebt altijd weer snel weg. Je kunt er ook niet te lang bij blijven stilstaan, al denk ik wel dat ik in de huidige tijd be- ter af zou zijn ge weest." Wat blijft zijn veel fraaie herinnerin gen. Zoals het sa menspelen en -trai nen met 'slangen mens' Rob Rensen- brink. „In mijn visie hoort hij bij de Nederlandse top drie aller tijden. Trappen, draaien, dribbelen, passeren, voorzetten ge ven, koppen; alles wat hij deed was perfect. Het kostte hem ook nauwelijks moeite. Hij speelde puur op zijn klasse. Het is ook een stikaardige vent. Intrinsiek was Rob net zo goed als Cruijff, maar die had meer persoonlijkheid." ok de finale van de Eu ropacup II met Ander lecht in 1977 tegen HSV in het olympisch stadion van Amsterdam maakte een onuitwisbare indruk. „We ver loren weliswaar met 2-0, maar ik heb toch maar mooi twintig minu ten meegedaan." Of de gewonnen Belgische bekerfinale tegen Lierse in een volgepakt Heizelstadion, waarin Van Poucke over rechts werd diep gestuurd door Arie Haan en hij met zijn rechterbuiten- kant een voorzet op maat aflever de die Frangois van der Eist tot doelpunt promoveerde. Die actie is één van de weinige bewegende beelden die Van Poucke nog van zichzelf als profvoetballer in zijn bezit heeft. Ook dat typeert hem, want voortdurend zitten mijme ren over het verleden zit niet in zijn aard. Van Poucke is dan ook niet echt een man van plakboeken of foto-albums. „Veel spullen zijn bewaard gebleven, maar het zit bijna allemaal in dozen. Alleen heel speciale dingen liggen voor het grijpen." Luttele tellen later haalt hij de officiële Uefa-medail- les van drie Europa Cupfinales te voorschijn. En dan met trots in zijn stem: „Wie in Zeeuws-Vlaan- deren heeft die, denk je?" Van Poucke, allang niet meer ge tooid met de weelderige haardos uit zijn voetbaltijd en inmiddels ook ettelijke kilo's zwaarder, leek voorbestemd om oud te worden in zijn tweede vaderland. Na zijn voetballoopbaan had hij er zijn werk in de reclamebranche, de zoons Thomas en Timothy groei den er op, kortom de beste voetbal ler uit de geschiedenis van IJzendij ke was gesetteld over de grens. De terugkeer naar zijn geboortedorp kwam er toch. De ondertussen ge scheiden Van Poucke bezocht in 2007 het oefenduel RKC-Cercle Brugge. En daar sloeg de vonk over naar Anneke die bardienst draaide in de kantine van IJzendij ke. Niet veel later woonde het duo samen. „Toen was ik weer terug op de plek waar het allemaal be gonnen was. Wie me dat een jaar voordien had voorspeld, had ik voor gek verklaard." Aan een functie bij zijn oude club had Van Poucke nooit gedacht. Tot dat hij via een collega van Anneke (Ivanka Turk, speelster van de tweede selectie) in het plaatselijke zorgcentrum werd gepolst als trai ner van de IJzendijkse vrouwen. Uiteindelijk hapte Van Poucke toe. Omdat hij na zo veel jaren weer iets voor de club wilde doen en omdat hij wel eens wilde ervaren hoe het is om vrouwen te trainen. En dat laatste bevalt tot dusverre prima. „M'n voorganger Nico Aers- sens heeft een prima erfenis ach tergelaten. Wat dat betreft kwam ik in een gespreid bedje. En ik moet zeggen, die meidén kunnen echt wat. Ze zijn heel leergierig en gedreven. Ik verwacht dan ook dat er mooi jaartje aankomt. Of zoals ze in België zeggen: we gaan ons eens goed amuseren. En ik hoop dat er bij mij ook wat nog kiloo tjes zullen verdwijnen." René van Stee Profloopbaan Ronny van Poucke was prof voetballer van 1975 tot en met 1989. In 258 duels was de aan valler goed voor 144 doelpun ten. Ook speelde hij vijftien in terlands voor Jong Oranje. Daarin maakt hij zeven treffers. 1975-1978: RSC Anderlecht, 39 duels, 19 doelpunten 1978-1979: KV Kortrijk, 33 duels, 15 doelpunten 1979-1980: Lierse SK, 25 duels, 5 doelpunten 1980-1981: Thor Waterschei, 18 duels, 12 doelpunten 9 1981-1984: Beerschot, 61 duels, 23 doelpunten 1984-1989: La Louvière, 82 duels, 70 doelpunten Anderlecht was een Europese topclub in de tijd dat Ronny van Poecke er speelde, foto Peter Nicolai

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2012 | | pagina 49