Een kapitale blunder
romantisch ingevuld
zeeland 3
Beloftevol talent in Dido and Aeneas
'Lallende lepels en vunzige borden'
door Willem Nijssen
Er zijn van die dagen, dat ik
niet meer weet waar
kunst ook al weer goed
voor is. Kunst omwille
van de kunst? Kunst als voedsel
voor de ziel? Kunst .omwille van
de boodschap? Kunst om het volk
te verheffen? Kunst als expressie?
Kunst als amusement? Kunst voor
de elite? Kunst als maatschappijkri
tiek? Kunst als spiegel? Vandaag is
zo'n dag...
Aanleiding voor de vertwijfeling is
het muziektheater Boot Berg,
vierde en laatste locatievoorstel
ling van het Zeeland Nazomerfèsti-
val. Opgevoerd in het toekomstig
Industrieel Museum Zeeland, een
voormalige suikerloods in Sas van
Gent. Een voorstelling in het ka
der ook van '100 jaar Titanic'.
Want daarover gaat de voorstel
ling: over de boot en over de ijs
berg. Hoe beide vanaf hun ont
staan onvermijdelijk tot elkaar aan
getrokken zijn en hoe elk zijn on
dergang tegemoet gaat. Hij en zij.
Zo wordt het verhaal ook inge
vuld. Als een onontkoombare
noodlottige liefde, een fatale aan
trekkingskracht tussen twee uiter
sten. Hij, de boot, wordt, voorge
steld in koele cijfers, macho. Zij
wordt voorgesteld als schitterend,
verleidend en verlangend. Hem-
bra. Hij wordt gesproken door Jos-
se De Pauw. Zij wordt gezongen
door Rolande Van der Paal. Op de
onvergelijkelijke muziek van Peter
Vermeersch en zijn Flat Earth So
ciety.
Verstandige dingen over die mu
ziek kan ik niet zeggen, maar daar
gaat het ook niet om. Wat ik hoor
(of eigenlijk: beleef) gaat heen en
weer tussen kakofonie en symfo
nie, tussen free jazz en volksmu
ziek, tussen fragmenten (flarden)
en melodie (lijn). Een onomato
pee van de emotie. Louter als een
poging om te klasseren: deze mu
ziek heeft iets impressionistisch.
Het moment is het belangrijkste.
De indruk is sterk, het effect snel
weer uitgedoofd. Ook voor het ver-
MUZIEKTHEATER
Boot Berg
Door: Rolande Van der Paal (so
praan), Josse De Pauw (verteller)
en Flat Earth Society (orkest)
Muziek: Peter Vermeersch
Tekst: Josse De Pauw
haal is dat zo. Voorgeschiedenis of
gevolgen zijn niet van belang.
Muziektheater is misschien een te
groot woord voor deze voorstel
ling. Dramatisch gezien valt er niet
veel te beleven, omdat er niet veel
in scène wordt gezet. En wat er is,
is omfloerst door het gaasdoek
vóór het speelvlak, dat dient als
projectiescherm voor de teksten.
Geringe meerwaarde. Ondertus
sen krijgen we de stoomgenerator
in art-decostijl, pronkstuk dat als
achtergrond dient en dat aan het
slot nog even mag meepuffen, niet
echt duidelijk te zien. Maar als
'plaatje' voldoet het wel. Als een
aangekleed concert ook mu
ziektheater mag heten, dan klopt
alles weer.
Tijdens de voorstelling heb ik mij
'goed vermaakt'. Ik vraag me af of
ik geboeid was. Niet door het on
derwerp. Ik heb er zelfs een tijdelij
ke afkeer van herdenken aan over
gehouden. De romantische macho
en hembra-invulling van een kapi
tale blunder spreekt me niet aan.
Eventueel aanwezige ironie ont
gaat me.
Toch was er iets dat wel degelijk
boeide. De poging, het zoeken
naar de spanning. Ja, toch in de
muziek. In de zang vooral. De
spanning tussen zang en muziek.
En die andere spanning, tussen
mythe en werkelijkheid. Wordt
daar dan toch ook aan gemorreld.
Hoe dan? En plots weet ik het
weer. Kunst als experiment. Dat
kan ook nog. En er is altijd een uit
komst.
Nog te zien: do 30 en vr 31 aug. en
za 1 sept, in vm. suikerfabriek, Sas
van Cent Aanvang: 20.30 uur.
maandag 27 augustus 2012
foto Lex de Meester
door Ali Pankow
Koningin Dido van Carthago
heeft amper de dood van
haar man verwerkt of de
mooie held Aeneas op zijn terug
tocht uit Troje dient zich aan. Hij
vraagt haar asiel. De vonk van de
liefde tussen beiden slaat over.
Dit oude verhaal van Vergilius ligt
ten grondslag aan Dido and Aeneas
van Purcell. Deze barokopera
kreeg zaterdag een sprankelende
opvoering in de Schouwburg Mid
delburg door het jongerenproject
van Muziektheater Transparant.
Het bleek een eenmalig pareltje in
de programmering van het ZNF.
Talentjes tussen 14 en 23 jaar op
het gebied van muziek, dans en
zang wisten het hart van de toe
schouwers te raken. Prachtige
stemmen, nog niet geheel voldra
gen, prille dansende lijven flitsend
of zwevend over het podium en
muzikanten die zelf soms nog klei
ner zijn dan hun instrument. Bij
elkaar roepen zij een blijheid op
vergelijkbaar met de sensatie bij
het besef dat een zonnige zomer
op uitbarsten staat.
Kennis van het oorspronkelijke ver
haal lijkt geen noodzaak om van
deze Dido and Aeneas te kunnen
genieten. Het draait om de liefde,
jaloezie, plichtsbetrachting, verbit
tering, wraak en verdriet. Om ge
voelens van alle tijden dus. 'I'll
stay, I'll stay', zingt Aeneas nog om
de tranen van zijn lief te stelpen,
maar voor Dido hoeft het al niet
meer: 'Go away, go away', zingt zij.
De sobere scenografie droeg bij
aan het heldere, tijdloze verhaal.
Het gebruik van alleen strijk- en
toplicht was'wel sfeerbepalend,
maar sommige scènes hadden best
iets beter gezien mogen worden.
De dansvoorstelling 'How long is now' in Vlissin-
gen scoort in de publieksenquête uitzonderlijk
hoog: 4,81 sterren (op een maximum van 5)
door Ali Pankow
MIDDELBURG - 'Neem mijn lallende
lepels en mijn vunzige borden en
laten wij samenéén zijn'. Aldus
luidde één van de fragmentarische
teksten tijdens de boeiende presen
tatie van de workshop gisteravond
in de studio van Theaterproductie-
huis Zeelandia in Middelburg, ook
onderdeel van het Zeeland Nazo
merfestival.
Theatermakers Annemarie Prins
en Sophie Kassies gingen drie
weekenden aan de slag met
Zeeuwse amateurtheatermakers.
Prins en Kassies zijn hier toch
voor de muziektheatervoorstelling
Dwaalschot. Op verzoek van thea
terdirecteur Henk Schoute inves
teerden deze profs graag ook tijd
in deze workshop. Zij werkten
met de deelnemers aan tekstschrij
ven, bewerken, spel en integratie
van tekst en muziek. Tijdens de
openbare presentatie werd het re
sultaat getoond. Geen kant-en-kla
re voorstelling met een kop en een
staart, maar 'een dichterlijk ge
luidslandschap', zoals Annemarie
Prins het omschreef De professio
nele muzikanten Pieter Jan Cra
mer van den Boogaart, Thijs van
der Poll en Arend Bouwmeester
ondersteunden het optreden met
klanken en melodieën.
Vertrekpunt voor de cursisten was
een Midden-Europees volksver
haal. Vandaar uit konden zij alle
mogelijke richtingen op. De oogst
bleek een grillige mix van gelui
den: knikkers op een bord, scheu
rend papier, flapperende plastic
mappen, tikkende stokjes op de
vloer en dat alles verwerkt tot een
boeiende compositie die de aan
dacht van de toeschouwers gevan
gen hield. Overwegend boeiende
teksten ook. Die waren lang niet al
tijd begrijpelijk, maar sterk genoeg
om associaties op te wekken met
de eeuwige zoektocht naar geluk.
Een tocht die voor iedereen her
kenbaar is. 'Later wordt het leuk',
klinkt als slottekst. Het lijkt een
aanmoediging voorlopig met z'n
allen maar door te blijven zoeken.
foto Lex de Meester
Rolande Van der Paal in Boot Berg,
