De droom
van 'Poppa'
Guttmann
Chef de mission
io paralympische spelen
De Paralympische
Spelen zijn vanaf
woensdag terug in
Engeland, het land
waar het kort na
de oorlog allemaal
begon. Van de 4200
atleten komen er 91
uit Nederland.
vrijdag 24 augustus 2012
door Michiel Philippart
Tijdens de Eerste We
reldoorlog was
Ludwig Guttmann
vrijwilliger in een
Duits ziekenhuis
voor mijnwerkers.
Hij zag een jonge mijnwerker met
een gebroken rug voor zijn ogen
een langzame, pijnlijke dood ster
ven. „Dat maakte zo veel indruk
op mijn vader dat het voor altijd
in zijn geheugen gegrift stond",
vertelt Eva Loefïler, dochter van
de in 1980 overleden Guttmann,
„Uiteindelijk vormde die overle
den jongen de inspiratie voor zijn
latere werk in Stoke Mandeville
Hospital."
Daar vonden in 1948 de Stoke
Mandeville Games plaats, een toer
nooi handboogschieten tussen zes
tien invalide Britse oorlogsvetera
nen. Vier jaar later zorgde een Ne
derlands team handboogschieten -
het enige buitenlandse team - er
voor dat het invalidentoernooi een
'internationaal' label kreeg. In
i960 werd het officieel tot Paralym
pische Spelen verheven.
Van het oude ziekenhuis rest nog
slechts een half afgebroken barak.
Vlakbij het in rugletsel gespeciali
seerde nieuwe ziekenhuis staat
een sportwalhalla voor gehandi
capten, inclusief aangepast hotel.
Tennisbaan, atletiekstadion, zwem
bad, sporthal en fitnesszaal zorgen
voor een perfect topsportklimaat.
Veel paralympische teams werken
hier nu hun laatste trainingen af.
De in 1899 geboren Joods-Duitse
neurochirurg Ludwig Guttmann
vluchtte met zijn gezin in 1939 uit
nazi-Duitsland naar Engeland. Na
een extra studie in Oxford kreeg
hij vijfjaar later in het Stoke Man
deville Hospital, 50 kilometer ten
westen van Londen, de verant
woording over Britse oorlogsvete
ranen met ernstig rugletsel. Des
tijds waren patiënten met een
dwarslaesie eigenlijk ten dode op
geschreven. Niet zozeer het ruglet
sel, maar complicaties als nier- en
blaasontstekingen en geïnfecteer
de doorligwonden werden hen
vaak fataal. Sport en beweging wer
den dankzij Guttmann het credo.
Om gehandicapten weer te laten
meedoen in de maatschappij, wa
ren zelfrespect, zelfdiscipline, een
competitieve houding en doorzet
tingsvermogen cruciaal in zijn vi
sie.
„In sport komt dat allemaal terug.
Daarom richtte hij uiteindelijk de
Stoke Mandeville Games op", zegt
de invalide 74-jarige Philip Lewis,
die in de jaren zestig een jaar on
der behandeling van Guttmann
was na een auto-ongeluk.
Lewis pakte tafeltennis op en be
haalde een zilveren medaille tij
dens de Paralympische Spelen van
1972 in Heidelberg. „Allemaal dank
zij hem. Poppa was zijn bijnaam.
Die staat voor vader, want on
danks zijn hoge eisen was hij zeer
begaan met al zijn patiënten", be
nadrukt Lewis.
Volgende week woensdag draagt
hij de fakkel in het Londense Bar
king. „Had ik nooit durven dro
men. Poppa zei bij het afscheid in
Stoke Mandeville dat ik nog twin
tig jaar had. In december vier ik
mijn vijftigjarige jubileum als inva
lide."
In de jaren zeventig en tot de
dood van Guttmann bestond er
grote onzekerheid over het voort
bestaan van het ziekenhuis door fi
nanciële problemen. Drie jaar na
zijn dood werd het centrum gered.
„Óns ziekenhuis heeft een revalida-
tie-gymzaal, bezigheidstherapie,
psychologische behandeling, een
operatiezaal, een opleidingscen
trum en nog veel meer", somt
Claire Guy trots op. Ze is hoofd re
validatie van het Stoke Mandeville
ziekenhuis. „Alle facetten onder
één dak gebracht en ook nog een
sportcentrum dichtbij. Beter kan
niet."
Ze vertelt over de droom van Gutt
mann uit 1956, dat de Stoke Man
deville Games ooit parallel aan de
Olympische Spelen zouden lopen.
„Hij koos toen heel bewust om
zijn toernooi tegelijk met de Spe
len te organiseren", zegt Guy.
Sinds de Zomerspelen van Seoel
in 1988 sluiten de Paralympics aan
op de Olympische Spelen: in de
zelfde stad, in dezelfde sporttem-
pels.
Guy: „Dat is hem dus gelukt. Even
als het overlevingspercentage op
krikken van 20 procent naar 80
procent."
In de hallen hangen tientallen fo
to's van Britse paralympiërs, allen
behandeld in het Stoke Mandevil
le Hospital. Dit jaar maken ruim
dertig oud-patiënten deel uit van
Team Great Britain.
Dankzij de Poppa Guttmann Stich
ting is er recent naast een stand
beeld ook een buste van de 'vader'
van de Paralympische Spelen ge
maakt. Het zal vanaf nu meereizen
naar de steden die de spelen onder
dak bieden. foto GPD
De 91 Nederlandse atleten
arriveren vanaf vandaag
in Londen, maar chef de
mission André Cats is als
kwartiermaker al een
week in het Paralympisch
Park aan het werk.
door Joep Trommelen
Met ongekend enthou
siasme brengt chef de
mission van de Neder
landse ploeg André
Cats de laatste tijd de paralympi
sche sport onder de aandacht. Hij
is sinds een kleine week in het tot
Paralympisch Park omgetoverde
Olympisch dorp in Londen om de
komst van de 91 atleten voor te be
reiden. Die druppelen vanaf van
daag binnen.
Hoe is het nu met uw enthousiasme?
„Haha, ik ben nog steeds enthou
siast hoor! Het is hier uitstekend
toeven. In het dorp is het welis
waar niet zo druk als bij de Olym
pische Spelen, de bezetting is
schat ik 60 procent, maar het is
een hele mooie wijk, waar het
straks als we weg zijn voor de Lon-
denaren goed wonen zal zijn."
Bijna alle 2,4 miljoen kaarten voor
de wedstrijden zijn verkocht. Wordt
de paralympische sport eindelijk se
rieus genomen?
„Dë belangstelling groeit gestaag.
Maar in Groot-Brittannië is de aan
dacht altijd al groot geweest. Maar
ik verklaar de enorme belangstel-
ling van nu ook uit het grote suc
ces van de reguliere Olympische
Spelen. Veel mensen die daar geen
kaarten meer voor konden krijgen,
komen nu naar de Paralympics.
En Londen is natuurlijk een fantas
tische stad om als supporter naar
toe te gaan. Maar je kunt deze spe
len moeilijk vergelijken met die
van Peking vier jaar terug. Toen
