Gordon en Chantal zijn gouden duo
media
To live and die in L.
(1985)
De
in de
Yf
media@wegener.nl
fÜl 024-3650570
21
Zaterdag 18 augustus 2012
in de nieuwe talenten
show Beat the best
vormen Chantal Janzen
en Cordon voor het
eerst een presentatie
koppel. Hij bereidt zich
nauwelijks voor, zij
doet haar huiswerk
vlijtig. Een gouden
formule, vinden ze zelf.
door Rivka Croenier
Beat the best is een talenten
show, géén talentenjacht.
RTL kan het niet genoeg
benadrukken. Er is geen
ruimte voor beginners, al
le deelnemers hebben ruime podiumer
varing. Dat maakt de show echt anders
dan wat ons de laatste jaren om de
oren vliegt in het genre.
Wat Beat the best vooral voor Gor
don speciaal maakt, is dat hij voor het
eerst een presentatiesetje vormt met
Chantal Janzen. „Ik heb een jaar gele
den al heel hard in de media geroepen
dat ik dat graag wilde. We zijn als broer
en zus. We hebben dezelfde vileine hu
mor en we kunnen enorm om elkaar
lachen. Een fantastische match leek
me."
Zijn voorgevoel klopt, wat hem be
treft, en niet alleen vanwege de lol. „Ik
ben totaal niet van de voorbereiding,
improviseer er altijd op los. Chantal be
reidt zich juist heel goed voor. Ze weet
alles van de kandidaten, waar ze zijn ge
boren, wat voor opleiding ze hebben
gedaan, welk drama zich in hun leven
heeft afgespeeld. Zij is de standvastige
kracht en ik ben de speelse jonge
hond."
Chantal Janzen is al even juichend
over haar co-presentator: „We hebben
Presentators Chantel Janzen en Cordon.
inderdaad hetzelfde gevoel voor hu
mor. Wat ik mooi vind aan Gordon is
de 'instant connectie' die hij heeft met
de kandidaten. Vergeet niet, we werken
in dit programma niet met beginners,
maar met mensen die binnen hun vak
gearriveerd zijn. Als je vorige week
voor prinses Stéphanie van Monaco
hebt opgetreden, ga je toch niet je hele
levensverhaal aan Gorden vertellen?
Door zijn onbevangenheid krijgt hij al
les los bij die mensen. En omdat ik
meer van de achtergrond weet, lean ik
dan wat gerichter doorvragen."
Janzen heeft wel getwijfeld over het
programma, zegt ze eerlijk. „Ik ben
ook een kijker en ik denk zoals ieder
een: 'Nee toch, weer zo'n show, wat
foto Mike van den Toorn/GPD
moeten we nu weer bedenken?' Het
publiek is ook verwend. Een paar jaar
geleden konden Annie en Truus niet
zeggen of iemand vals zong. Door al
die talentenjachten kunnen ze dat nu
wel. Dus toen ik hoorde, 'het beste van
het beste' was ik wel sceptisch. In het
theater sta ik niet in producties die
voor een dubbeltje zijn gemaakt, dus je
moet je best doen om mij te overdon
deren. Ik kan je vertellen, na een voor
proefje van de acts stuiterden we het
kantoor uit bij producent Talpa."
Vooruit, niet alle acts zijn even goed.
Janzen: „Er moet natuurlijk wel compe
titie in zitten. En het ene spreekt je
meer aan dan het andere." Gordon: „Er
zat een heel vervelende "Duitse man bij
Beat the best werkt met een driekoppige vakjury die elke
aflevering beslist welke drie uit negen acts de beste zijn in
verschillende categorieën. Het publiek beslist aan het eind
van iedere uitzending welke van die drie acts rechtstreeks
naar de finale in carré gaat, alwaar gestreden wordt om de
hoofdprijs van 50.000 euro.
De drie juryleden hebben ieder hun eigen specialiteit: Ange
la Groothuizen weet veel van muziek, Jeroen van Konings-
brugge is variétédeskundige en Timor Steffens heeft vooral
kijk op dans en choreografie, van de drie heeft alleen Angela
Groothuizen jury-ervaring.
met een hond die zogenaamd kon reke
nen." Janzen: „Ja, die act met die hond
vond ik ook wat minder. Maar het
meeste is toch van wereldniveau. En in
ternationaal hè, dat wordt te weinig uit
gedragen. Kandidaten uit Japan, Ameri
ka, de Oekraïne, Duitsland. Ze komen
allemaal naar de studio in Baarn." Gor
don: „Ja, bizar toch. Er zitten wereld
kampioenen tussen en acts die al
27 jaar worden opgevoerd. Wat ik er zo
mooi aan vind is de afwisseling. Het
kan zo maar gebeuren dat de jury moetr.-
kiezen tussen een saxofoonspeler, een
bejaardenband en een operazanger.
Daarmee hou je het spannend."
Hoe het programma ook aanslaat, de
samenwerking van de twee presentato-^.
ren smaakt in ieder geval naar meer.
Janzen: „In Zie ze vliegen met Carlo en
Irene hebben we al samengewerkt.
Heel gezellig, maar in zo'n sketchshow
zit je in een rol en dat is toch anders.
Als je samen gaat presenteren, moet je
maar afwachten of dat ook werkt. Mij
bevalt het goed, ik sluit een vervolg
niet uit. We roepen dat allebei ook heel
hard, het is alleen nog niet opgepikt."
'li ItfÖiM
dezelfde
vileine
humor iii
m hunnen
fiiiffl! §M
eikaar
iaeften*
BEAT THE BEST,
vanavond (zaterdag), RTL 4,20.30 uur.
reageren?
featureredactie@wegener.nl
door Rivka Groeraier
To live and die in L.A? 'To die in
L.A.' was een passendere titel ge
weest voor deze film uit 1985. Je
knippert een keer met je ogen en er is
weer iemand neergeknald. Tussen de
achtervolgingsscènes en schietpartijen
door vertelt de film het verhaal van ge
heim agent Richard Chance (William
Petersen). Als zijn partner wordt dood
geschoten, gaat hij samen met. collega
John Vucovich (John Pankow) op jacht
naar de dader: de bikkelharde valsmun
ter Rick Masters (Willem Dafoe).
To live and die in L.A. werd bijna vol
ledig opgenomen in de stad uit de titel.
Maar palmbomen, goudgele stranden,
de glamour van Beverly Hills en ster
ren op Hollywood Boulevard? Niets
van dat alles. Deze film van regisseur
William Friedkin, die begin jaren ze
ventig vijf Oscars won met The French
connection, speelt zich af op groezelige
industrieterreinen, onder bruggen, tus
sen treinrails, in schimmige stripclubs
en smoezelige bars. Het grootste deel
werd opgenomen in 'gang territory':
buurten die worden beheerst door ben
des. Het strandhuis van Chance op Ma-
libu Beach biedt zo'n beetje het enige
glimpje Californische romantiek.
Het is een leerzame kijkervaring
voor wie droomt van een lucratieve -
maar oh zo illegale - bijbaan. Voor de
scène waarin opperboef Masters zich
op de kunst van het geld maken stort,
werden veroordeelde valsmunters inge
schakeld. Als het gezicht van Dafoe
niet in beeld is, zie je hun vaardige han
den aan het werk. Voor de film werd
meer dan een miljoen dollar vals geld
gedrukt. Hoewel de makers hun uiter
ste best deden de goed gelukte biljetten
op de set te houden - de meeste wer
den in de film in de fik gestoken -
kwam een gedeelte toch in omloop.
De gevangenisscènes werden gescho
ten in California Men's Colony in San
Luis Obispo. De gedetineerden werden
ingezet als figuranten. De makers had
den ook toestemming te filmen op de
luchthaven van Los Angeles (LAX),
maar kregen het daar al snel aan de
stok met de luchthavenpolitie, omdat
die niet zo blij was met de 'gevaarlijke'
scene waarin de hoofdrolspeler over de
railing van een loopband rent.
De groene Vincent Thomas Bridge,
een van de 'landmarks' van L.A., speelt
een prominente rol in de film. Hier be
oefent Chance zijn - in de jaren tachtig
vooruitstrevende - hobby bungeejum-
pen. De spectaculaire achtervolging te
gen het verkeer in op de freeway van
Los Angeles is het huzarenstukje van
de film. Friedkin deed twintig jaar eer
der inspiratie op voor deze scène, toen-
hij zelf achter het stuur in slaap viel en
op de verkeerde weghelft belandde.
Trailer:
youtube.com/watch?v=5n40H9qcNTc
